Harley Roadtrip met Jan USA 2017

De aanloop en de voorbereiding
Ik ben al een groot aantal keren in Amerika geweest. De eerste keer toen ik net 20 was eind jaren 70. Samen met 3 vrienden een jongerenreis met een klein busje en tenten een reis vanuit New York naar het Zuiden en weer terug via New Orleans en de binnenstaten. Het zou tot 2010 duren voordat ik weer de oceaan over vloog. Ik maakte samen met Janneke een autorondreis in het Zuid Westen en wederom in 2013 een auto rondreis in Het Noord Westen en Canada. In 2015 een weekje New York voor de verjaardag van Janneke.
Kortom het is dus duidelijk waar mijn voorliefde voor Amerika uit voort komt. Eigenlijk alles wel gezien, maar toch had ik nog wel een droom om een roadtrip te maken met een Harley Davidson door de VS. Vaak blijf je dromen, maar als je dan een partner hebt die tegen je zegt dat “ het gewoon een keer moet gaan doen” en je daarin alleen maar stimuleert, dan ga je de droom verwezenlijken.(dank je Janneke voor de inspiratie en stimulans!)  Eind 2014 begon ik plannen voor een roadtrip te maken, vage contouren die langzamerhand meer duidelijk werden en de route werd langzamerhand zichtbaar. Ik had zo het idee om rond mijn 60e verjaardag in 2018, de roadtrip te maken. Leek me een mooi vervolg op m’n trip door de Himalaya toen ik 50 werd. Ik had eigenlijk het plan om het alleen te doen, maar toen ik m’n plannen een keer kenbaar maakte aan Jan, mijn motormaatje, collega en vriend, zei ie “dat lijkt mij ook wel wat en kan ik niet mee? Ja waarom niet! Na enige bedenk- en overlegtijd hakte Jan de knoop door en ging hij mee.
Zo begonnen we eind 2015 aan de voorbereidingen. We bezochten de motorbeurs en zo kwamen we in contact met verschillende reis organisaties en werden er verschillende mogelijkheden onderzocht. We hebben nog even getwijfeld om onze eigen motor mee te nemen, maar dat plan hebben we al rap laten varen omdat je toch echt op een Harley moet rijden op deze roadtrip en niet echt op een BMW .We namen nog een ander besluit; we gingen niet wachten tot 2018 maar besloten al een jaar eerder te gaan in 2017. Waarom zouden wachten tot onze 60e verjaardag? Het is te leuk om nog langer te wachten!
Voorbereidingen op een grote reis vind ik leuk, je bent met van alles en nog wat bezig. Jan heeft dat niet zo en onder het motto “regel jij het maar” ging ik eind 2016 al druk aan de slag. Zo kochten we een routeplanner om onze reis in etappes te verdelen en op het navigatiesysteem te zetten dat we mee zouden nemen. Uiteraard besprak ik tussentijds de routes wel met Jan maar het antwoord van Jan was elke keer steevast “ Prima”. Begin 2017 hebben we de reis geboekt via USA-motorreizen. Via hen hebben we de motoren geboekt bij Eagle Ryder in San Fransisco. Jan zou gaan rijden op een “Road King” en ik had de voorkeur voor een Herritage Classic! De vluchten en eerste hotelovernachtingen hadden we inmiddels al geboekt. Voor de route hadden we niets geboekt we zouden alles per dag onderweg gaan regelen.
Op 1 september 2017 vertrokken we voor een 5 week durende roadtrip door het
Noord -Westen en Mid- Westen van de VS! Gedurende de reis heb ik een dagboek bij gehouden van onze reis en alle belevenissen aangevuld met foto’s die we onderweg op de mooiste plekken hebben gemaakt. De verhalen zijn aangevuld met verhalen uit Jan zijn dagboek, maar ook in dit geval had Jan vaak de opmerking; Regel jij het maar”

1 september 2017 Het vertrek en San Francisco.
Op vrijdag 1 september 2017 om 11.30 vetrokken we vanaf Schiphol met een KLM Boeing 787 Dreamliner voor een rechtstreekse vlucht richting San Francisco. We werden gebracht en uitgeleide gedaan door Janneke en m’n dochter Sanne. Bij mijn vorige reis in 2010 naar San Francisco bleek ik een verkeerd paspoortnummer op m’n ESTA formulier te hebben ingevuld waardoor ik bij de douane in SF er tussenuit werd gehaald en 2 uur lang werd ondervraagd en het even leek of ik op het eerste de beste vliegtuig terug naar Nederland zou worden gezet. Deze keer geen nul met de letter O verwisseld en verliep alles soepel en snel. Na een lange vlucht van 11 uur stonden om 2 uur s ‘middag aan de grond in SF. De beste manier om naar de binnenstad te reizen is de BART een soort metro die vanaf het vliegveld naar het centrum van SF rijdt. Binnen 20 minuten sta je dan op Union Square. In SF bleek er sprake van een hittegolf; temperaturen van ruim 35 graden……. Niet echt aantrekkelijk om dan in een grote wereldstad te vertoeven. We hadden voor de eerste twee dagen een simpel hotelletje geboekt en na het inchecken gelijk maar even aan de wandel om de benen even te strekken en de spieren weer tot leven wekken. Bij het oversteken van de straat tikte Jan me op m’n schouders en reikte me een klein portemonneetje aan. Het was zo’n klein knijp dingetje die ik nog van vroeger herkende. De doet m tussen je vingers, knijpt er in en dan gaat ie open (weet je het nog?). Geen idee waarom ik deze van Jan kreeg en nietsvermoedend kneep ik het open. Tot m’n grote schrik zie ik allemaal kleine bolletjes cocaïne. Ik schrik met een hartverzakking en kijk om me heen en zie dat het stikt van de “cops” op straat. In een snelle reactie gooi ik de portemonnee in een vuilnisbak en zet er flink de pas in. Aangekomen op Union Square scheld ik Jan helemaal stijf! Man wat doe je nou? Vakantie nauwelijks begonnen en geef je me een lading cocaïne midden tussen een horde cops en mogelijk een stel tot aan de tanden toe bewapende en bloeddorstige dealers die wanhopig op zoek zijn naar hun verdwenen lading. Jan kon er wel om lachen zoals gewoonlijk……….
We hadden twee volle dagen gepland om rond te neuzen in SF. Het is een van mijn favoriete steden. Veel te zien en te doen, maar wat doe je als het bijna 40 graden is? Jan liet al snel weten dat ie het maar niets vind zo’n grote stad. Maar goed we besloten om met de bekende Cable car richting Fishermans Wharf te gaan om van daaruit richting de Golden Gaten Bridge te lopen.

De Cable Car in Powell Street

De Cabel car is op zich een belevenis want je hangt aan de zijkant en staat op een smalle treeplank. (Zie onderstaande time Lapse filmpje) 

Zo rij je langzaam de heuvels van SF op tot je uitkomt op Fishermans Wharf een toeristische mierenhoop van jewelste. Het is verschrikkelijk warm en de zon dwingt ons letterlijk om in de schaduw te blijven. We lopen een eindje richting de Golden Gate maar besluiten halverwege de afstand om onder een boom te blijven zitten. De hitte is niet te doen. We hebben uitzicht op de GG en daar doen we het vandaag dan maar mee. Het is simpelweg niet te doen in de hitte.
Halverwege de middag besloten we de cable car terug te pakken en zo weinig mogelijk meer te doen. We besluiten om zondagmorgen alvast richting Eagle Ryder om daar alvast het contact te leggen en alle administratieve rompslomp af te handelen zodat we maandag snel kunnen vertrekken. Die avond vinden we een prachtige Ierse Pub annex restaurant
“Johnny Foley’s Irish House” . Uitermate gezellig, druk, luidruchtig, maar vooral lekker eten. Overal grote TV screens zodat je tegelijkertijd Basketbal, American football en ijshockey kunt kijken.
Zondag pakken we de bus naar het Mission district waar Eagle Ryder is gevestigd, het verhuurbedrijf waar we maandag onze motoren halen en de roadtrip zal beginnen.

Eagle Ryder Shop Mission District

We worden hier vriendelijk ontvangen en binnen een mum van tijd zijn alle formaliteiten afgehandeld. Geen verkooppraatjes of gezeur om extra verzekeringen, gewoon
“straight” en direct. We mogen alvast even naar achter lopen om de motoren te bekijken die we meekrijgen. We komen in een grote loods waar tientallen Harley’s in allerlei soorten kleuren en maten staan. We zijn als kleine jongens in een speelgoedwinkel en kijken onze ogen uit…..Jan krijgt een rode Harley “Road King” mee met een paar duizend mijl op de teller en ik krijg een splinternieuwe zwarte Heritage Classic.
.

16

17

We kunnen niet wachten tot het zover is….. We gaan terug naar de warme binnenstad en gaan nu met de “street Car” door de stad om dingen te bekijken. Hieronder zie je een impressie van de stad.

9

13

19

20

Maandag 4 sept San Francisco naar Mendicino

We waren maandagochtend al voor openingstijd bij het verhuurbedrijf. We stonden te popelen!! Doordat we zondag al het papierwerk al hadden geregeld bij Eagle Ryder konden was het deze morgen een kwestie van ons omkleden in onze motorjeans en werden de plunjebalen ingepakt. We konden onze koffers met spullen die we onderweg niet nodig hadden in de shop achterlaten. Helaas wilde men niet meewerken aan het plaatsen van ons eigen navigatiesysteem zodat we die niet konden aansluiten op de accu van de Harley’s. Nou ook geen probleem dan doen we het wel met externe baterijen. Alles rustig ingepakt op de motor. De plunjebaal van mij zat achter op het bagagerekje en dat bleek even later niet zo’n goede keuze te zijn geweest. Tja en dan gaat het beginnen, Ik op de Heritage Classic en Jan op z’n Road King. We voelden ons de koning te rijk .Het is echt kikken om zo weg te gaan. Jan reed voorop omdat hij met navigatie reed, die ons via de Golden Gate Bridge richting het Noorden zou loodsen. We reden door de binnenstad en ik merkte ineens dat mijn bagagerol half naast de motor hing. Stoppen dus. De Motor aan de kant en op de zijstander. In de haast had ik niet in de gaten dat ik op een vrij steil weg gedeelte stond. Ik liep achter naar de motor en daar klapt de motor op zijn rechterkant tegen de grond omdat ie van de stander af gleed. Gelukkig heeft de motor valbeugels en daarom geen schade. Nou das een goed begin!

Jan en ik hebben vaker de neiging om de motor neer te leggen of te laten vallen dus we zijn er redelijk mee bekend. Ik heb het op dat moment zelf niet gezien maar Jan stikte zowat van het lachen. Dat beloofd wat voor de komende weken……..
De bagagerol achter op de buddy zit gedaan en die fungeert nu als een geweldige ruggensteun. Ik heb het gevoel alsof ik in een grote fauteuil zit. We pakken de route weer op en even later rijden we over de Golden Gate Bridge richting het Noorden. 

We gierden van plezier ( ik wel en Jan weet ik niet zeker maar Jan kenende zal hij ook hebben jodelen…).We stoppen even aan de Noordzijde van de brug op een P plaats waar we een prachtig uitzicht hebben over de Golden Gate. Het is en blijft een imposante brug.
We laten de brug en de drukte achter ons en beginnen aan eerst een stuk op Freeway 101 en later op ” the Pacific Ocean way One”. Oftewel “route One

Deze weg zullen we op een groot gedeelte vaan onze roadtrip volgen. Nu eerst naar het Noorden richting de Canadese grens en aan het eind van de trip zullen we hem weer oppikken in de buurt van los Angeles ook weer richting het Noorden met als finish San Francisco. We rijden via Bodega Bay (“ Birds” van Alfred Hitchcock speelt zich hier af) lange stukken langs de Pacific. De weg kronkelt omhoog en naar beneden langs de kustlijn. Het is heerlijk rijden en de motoren rijden fantastisch! We passeren kleine kustplaatsen Het is een van de mooiste wegen om op te rijden want je rijdt alleen maar langs de Pacific Ocean. Geweldig. En de Harley’s rijden fantastisch, het is wel even wennen maar gelukkig hebben we alle ruimte en het is niet druk op de weg zodat we prima aan de motoren kunnen wennen. Zo rijden we een aantal uren en stoppen we af en toe even om te genieten die prachtige kustlijn.

We zijn aan het genieten en het wordt alleen maar mooier. We stoppen in Mendicino. We kiezen ervoor om niet in een motel te gaan maar gaan naar een camping waar we een blokhut huren. Heeft meer sfeer als een hotel en zo kunnen we ook heerlijk buiten zitten en een kampvuur maken. De eerste dag zit erop. Prachtige rit, prachtige omgeving en wat is het een genot om zo op een Harley te rijden.

22

27

28

30

26

Dinsdag 5 sept Mendicino naar Cresent City

Ondanks dat wij wilden uitslapen toch vroeg wakker. Misschien liggen wij er te vroeg in. Om 8 is de receptie open, om een bak koffie te halen. De dag beginnen zonder koffie is ook niet alles. Maar goed voordat de koffie gehaald kon worden waren wij al klaar voor vertrek. We besloten om het navigatiesysteem niet meer te gaan gebruiken. Gisteren hadden we m alleen gebruikt om SF uit te komen maar daarna is het gewoon nummer 1 volgen en die leidt je vanzelf langs de mooiste route. Ik had in mijn voorbereidingen alle routes per dag gemaakt en op het navigatiesysteem gezet. Heeft veel tijd en werk gekost, maar ik kan iedereen adviseren die een roadtrip gaat maken om gewoon de kaart te pakken en de eindbestemming te bepalen en de wegnummers op een papiertje te zetten en op pad te gaan. Daarbij is het wel zaak om de grote Highway’s te vermijden. Doe je dit dan komt het helemaal goed. Wij hebben de navigatie pas weer gebruikt op de laatste dag om SF weer in te komen!. Betekent ook. Vandaag weer verder langs de kust de highway 1 volgen naar Cresent city. Dat was het plan. Wij hebben geweldig mooie plaatjes gezien, alleen vergeten om ze vast te leggen. Via de kust en verder landinwaarts de bossen en de bergen in. Hier moesten wij even wennen met de harley’s . Deze reageren toch even anders dan onze vertrouwde bmw’s. Die kun je plat gooien in de bocht, deze jongens niet. Wij kunnen wel al stellen dat na twee dagen rijden op deze motoren er al veel vertrouwen is opgebouwd en de Harley’s zijn uitstekend te handelen. Opvallend is ook dat we geen vermoeidheidsverschijnselen hebben na een lange dag rijden. Doordat de grote plunjebaal op de buddyzit is vastgemaakt heb je als het ware een ideale ruggensteun en tijdens de lange stukken hang je comfortabel tegen de bagagerol. Uiteindelijk na 8 uur rijden Op KOA aangekomen en weer een prima cabin voor de overnachting.

Woensdag 06-07-2017 Crescent City naar Waldport

m’n kussen was lek dus niet zo best geslapen en das een heel verschil met Jan, die gaat liggen gooit z’n kop in de kussen en is vertrokken en zaagt dan een heel bos doormidden met z’n gesnurk….Jan was dan ook als eerste weer wakker en ik ben nog even blijven liggen. Bij ons in de buurt staan de bossen ook in de fik. We zie het vuur niet maar de bergen staan wel vol rook, tijd om dus verder te gaan. We rijden vandaag Oregon binnen onze tweede staat op deze route. Wederom rijden we op de 101 langs de kust. het is helaas wat druilerig weer en er staan flink wat zeewinden zodat het mistig is en we weinig van de kust zien in de ochtend. Even later hebben we zelfs een flinke plensbui op onze kop maar het is niet nodig om onze regenbakken tevoorschijn te halen. De 101 gaat dan van de kust af en gaat de bossen in. Prachtige route die eindloos lijkt te duren en we genieten met volle teugen van de bossen de bergen en het weer knapt ook op. Ook de Harley’s doen hun best en snorren er op los. 

25

24

30d

30e

Ik heb een  muziekje op en zo glijd het landschap en het asfalt onder ons weg. de Harley’s zijn erg comfortabel en we hebben geen enkele last van vermoeidheid. Ze gaat ook de tijd voorbij. We moeten wel alert zijn op de afstand en de benzine die we aan boord hebben want voordat je er om denkt staat de meter weer in het rode reserve gedeelte en is er in de verre omgeving geen tankstation te vinden. We tanken dan ook ” defensief” , we laten het niet aankomen op een lege tank. Je wordt overal vriendelijk ontvangen zo ook hier weer op de KOA.De dame van de receptie vraagt ons of we belanghebbenden bij een kortingskaart zodat we bij elke KOA 10% korting krijgen op elk verblijf de komende tijd. Zekers willen we dat!! We settelen ons weer in een cabine en pakken een lekker biertje. We kijken over de camping uit en verbazen ons weer over de enorme campers die we hier zien.Complete woningen ter grote van een vrachtwagen waarachter ze ook nog eens een luxe auto slepen. Je ziet geen enkele tent. Jan en ik bekijken de route voor morgen. Het laatste stuk op de 101 naar het Noorden.   Morgen gaan we beslissen wat het wordt; gaan we straks afbuigen richting Portland of gaan we verder naar het Noorden en Canada in?

Donderdag 7 sept. Newport naar Astoria

Bij het opstaan miezerig en koud, de kust helemaal dicht met zeedampen. Het begon ook te regenen. We besloten om het rustig aan te doen. We hadden gisteren allemaal lekkere spullen gekocht voor het ontbijt. Vanuit de receptie haalden we koffie en zo zaten we genoeglijk te ontbijten op onze veranda van de cabin. We dachten dat het verstandig zou zijn om de regenbakken voor het eerst te voorschrijf te halen en aan te doen, maar het werd uiteindelijk ook al weer snel droog. Dan maar voor het grijpen achter op de bagagedragers van de motor. Tegen 10 weggereden en al snel knapte het weer ook op. We hadden weer een prachtige route langs de kust die ons vooral door bosgebieden leidde en de wegen kronkelende zich weer omhoog en omlaag en das lekker motorrijden. Kan ik je vertellen. Op die manier krij je nog steeds meer grip op de motor en nu na 4 dagen beheersen we de motor prima. Verkijk je er niet op; de Harley wegen elk ruim 350 kg plus  eigen gewicht en bagage; das flink wat gewicht om elke keer in de bocht te gooien. Maar goed het gaat prima en we genieten met volle teugen van alles wat we onderweg zin. je merkt ook nadrukkelijk het verschil of je van de kust af rijd of er naar toe, des te dichter bij de kust des te kouder wordt het door de zeedampen. Het zicht is daardoor ook minder jammer genoeg. Kom je in de bergen en bossen hogerop dan stijgt de temperatuur en schijnt de zon meer. Ik rij met muziek en geniet van Bob Dylan en anderen terwijl de de Harley in de zesde versnelling staat en zoemt over de freeway. Wat wil je nog meer?

Tegen 4 uur kwamen we aan bij de monding van de ” Mighty Colombia” een van de grootste rivieren van de VS. Daar zitten we weer in een cabin, iets wat ons heel erg goed bevalt en gezelliger is dan een motel. 

31

32

32aa

Jan en ik hakken de knoop door; we gaan niet verder naar het Noorden richting Canada. De weerberichten laten zien dat we grote kans op sneeuw en ander slecht weer maken als we richting Seatlle en Canada gaan. Duidelijk dus. We gaan onze route verleggen richting het Oosten We hebben dus vandaag het meest Noordelijke punt van onze reis bereikt en gaan nu oostwaarts richting het wilde westen langs de oever van de Mighty Columbia richting Portland. Desondanks zien we ook hier wel wat problemen op ons afkomen; op het nieuws zien we dat er in de buurt van Portland grote gebieden bos in de hens staan en dat kan nog wel eens gevolgen gaan krijgen voor onze route. We zullen wel zien! De eerste week van onze reis zit erop!

Vrijdag 8 sept Warrenton naar Portland

Het lag in de bedoeling om vandaag via de oevers van de Colombia River via Portland het wilde westen binnen te rijden, maar via internet kwamen we er achter dat de weg die we wilden rijden (DE I84 ten oosten van Portland) afgesloten zou zijn. Er zou sprake zijn van bosbranden. We kregen niet echt duidelijk of er nu sprake zou zijn van een volledige afsluiting, dus tegen tienen op de motor gestapt en via de oevers van de Colombia River richting Portland gereden; weer een prachtige route afwisselend langs de river en bossen en bergen. 

32b

33

39

38aa

In de buurt van Portland was duidelijk te zien dat de bergen vol rook stonden en dat gaf ons niet veel hoop en inderdaad bij de oprit werd de weg geblokkeerd door hekken en auto’s Helaas….wat nu? Bij een tankstation werd ons een route geadviseerd en inderdaad het leek goed te gaan en ook nog eens een hele mooie route door de bergen die iets zuidelijker lag dan de I84, maar na een paar kilometer werden we ook hier tegen gehouden door een wegafsluiting, dus weer terug. 

Om je een beeld te geven wat bosbranden daar betekenen heb ik een filmpje gedownload van een lokaal tv station. In een timelapse zie je de gevolgen.......

Uiteindelijk hebben we maar besloten om een motel te nemen aangezien we geen zin hadden om rondjes te rijden. Morgen gaan we verder via een alternatieve route die we uitgezet hebben. Deze route gaat via de I26 door de Mount Hood Forrest dwars door de bergen en komt uiteindelijk bij Hood River weer uit bij de Colombia River uit en daar pakken we route weer op richting Idaho.  Gelukkig hebben we geen tijdsdruk of vaststaand plan waar we ons aan vasthouden. We gaan gewoon waar de weg ons heen leid……

Zaterdag 9 sept Portland naar Pendelton

Zoals jullie al hebben kunnen lezen hebben we wat last gehad van de bosbranden oostelijk van Portland. Beste brand die op dit moment ruim 34.000 hectare in as legt. Daardoor ook een stuk van onze geplande route afgesloten. Het dwong ons tot een stop om verder te bezien welke alternatieven we konden rijden. We hebben gekozen voor de 26 naar het zuiden richting de Mount Hood Forrest en natuurlijk de Mount Hood himself een slapende vulkaan van ruim 3000 m hoog, Helaas bleek bij het vertrek het weer bewolkt zodat we niet veel hoop hadden dat we de vulkaan zouden zien. De route was echter weer prachtig om te rijden veel bochtenwerk omhoog en omlaag.Aan de voet van de MH een korte pauze genomen met een lekkere bak Cappucino en toen we weer buiten kwamen bleek het weer ineens volledig opgeklaard iets waar daar in de bergen heel gewoon is. 

41aa

41b

42

42b

42c

43

43a

43b

De brommer weer gepakt en de weg weer vervolgd en het was zonnig weer waardoor het nog mooier is om te rijden. dan ineens een bocht door en daar hadden het zicht op de Vulkaan,

Mount Hood Oregon

prachtig om te zien en deels bedekt met sneeuw. Na wat bochtenwerk konden we even stoppen om wat pics te maken. Zijn zuster -Mount st Helens – die 200 km naar het Noorden staat is in 1980 uit elkaar geklapt.  Samen met de Mount Rainier bij Seattle maken ze onderdeel uit van de ring Of Fire een keten van volkanen rondom de pacific.Dus even rustig blijven als het kan…..Prachtige rit en we kwamen uiteindelijk in Hood River uit en daar konden we de I 84 weer oppakken bij de Columbia river richting Pendelton. Een rit van 220 km langs de oevers van de rivier….een fantastische rit waar we maar geen genoeg van konden krijgen. Wat een rivier en wat een uitzichten met links en rechts op de oevers bergketens waar we ook bij omhoog gingen. Superrit!! We hebben met volle teugen genoten op deze weg. helaas boog de rivier het laatste stuk van de weg af en kwamen we in wat minder mooi gebied terecht, tot aan Pendelton. Daar weer een Motel 6 gepakt. Morgen verder .

44a

44b

44c

44d

Zondag 10 sept. Pendelton naar Boise.

Hoe ziet een reisdag er voor ons eigenlijk uit? Jan is altijd als eerste wakker. Vaak al voor 6 uur zodat hij kan bellen met het thuisfront waar het 9 uur vroeger is.Jan moet simpelweg elke dag even contact leggen om te horen hoe het gaan met het bedrijf. Hij loopt dan wat rondjes rondom het motel of over de camping als we in een cabine slapen. Ik blijf tot 8 uur liggen en Jan heeft dan koffie meegenomen dus das goed geregeld. We bekijken dan het regionale nieuws en zo weten we wat voor bijzondere dingen we onderweg  mogelijk tegen kunnen komen. Rond half 10 vertrekken we dan richting ons volgende reisdoel. We rijden niet meer op navigatie. IK bereid meestal de avond ervoor de route voor en probeer dan de nummers van de wegen in mn hoofd te stampen incl. alle bezienswaardigheden.Veel leuker dan met navigatie.

Weer de weg i 84 op richting Boise Idaho. We snorren weer door een prachtig gebied met bergketens en  bossen. Het is de oorspronkelijke route van de Oregon Trail, de pioniers uit het wilde westen reden hier in een ver verleden met hun huifkarren naar het westen in de hoop daar een betere toekomst te ontdekken. Het is een enorm uitgestrekt gebied die wij ons eigenlijk niet kunnen voorstellen,een weidsheid zo ver als je kunt kijken.

Door dit landschap rij je met genoegen ondanks het feit dat je op een snelweg zit. In dit geval er bewust voor gekozen omdat we gelezen hadden dat dit gedeelte zeer de moeite waard is en het klopt helemaal.

Vanamiddag aangekomen in Boise op weg naar Yellowstone.De route gaat verder en verder…….

Maandag 11 september Boise naar Twin Falls

Jan en ik besloten om vandaag de route te halveren. Kwam zo in ons op en mede doordat er in Twin Falls mooie watervallen zijn en we gewoon willen genieten van het prachtige landschap. Vandaag ook weer op de interstate 84, weliswaar een snelweg, maar dan wel eentje die door geweldig landschap gaat. Een aanrader om te rijden. Het is hier warm trouwens – ruim 30 graden- en das wat minder moeten we zeggen, je zit inprincipe bovenop een motorblok die ook heet wordt en dan de hete lucht erbij……… als je stil staat moet je uitkijken dat je je kont niet verbrand met deze temperaturen.  Op de lange stukken zetten we cruise controle er op en rijden maar. Dus niet zo vroeg weg en onderweg weer een prachtig landschap. je moet wel alert zijn op je benzine want de afstanden zijn groot en onderweg zie je alleen in de grotere steden tankstations. Opletten geblazen dus. We kunnen met onze tanks ongeveer 200 mijl rijden Die afstand heb je ook wel nodig. Al vroeg in de middag in Twin Falls gelegen aan een enorme kloof waarin de Snake river loopt.

46

47

50

51

53

55

56

(door op de foto's te klikken worden ze beeldscherm groot)

Het is op sommige stukken dieper dan de Grand canyon. Na ingecheckt te hebben in de motel, de motor weer gepakt en richt de Shoshone watervallen gereden. Helaas waren de watervallen grotendeels opgevraagd door de lage rivierstand. Normaal gesproken buldert het net zo als de Niagara watervallen. Het is hier s avonds al rond 7 uur donker en wat doen we zoal dan? Nou Jan ligt meestal languit met de afstandsbediening van de tv en struint alle 250 zenders af en ik ben meestal bezig met onze log of kijk de film mee die Jan heeft gevonden. Het is hier 9 uur vroeger als bij jullie dus we kunnen niet even bellen met het thuisfront want Nederland slaapt. En als wij slapen zijn julllie wakker.

Dinsdag 12 sept. Twin Falls naar Idaho Falls.

Vandaag verlaten we de interstate 84 en gaan via de ” toeristische route”. We gaan met een omweg door de vlaktes van Idaho naar Idaho Falls, de laatste stop voor Yellowstone. We zullen door enorme verlaten vlaktes rijden waar we maar weinig tankstations tegen zullen komen dus onderweg eerst een tankstation om de motor vol te gooien en niet stil te vallen in ” the middel of knowwhere” We verlaten de I 84 ook wel een beetje met weemoed, want deze weg heeft ons zoveel mooie dingen gebracht, maar het volgende traject naar Idaho Falls is niet het mooiste dus tijd voor iets anders. We zien een grote Harley dealer en besluiten om even langs te gaan en onze olie te laten controleren. We worden uitermate vriendelijke geholpen en moeten natuurlijk van alles vertellen over onze trip. Ik vertel Jan dat ik wel voorop rij en bij de eerste tankstation zal stoppen.
We pakken de 20 richting het Noorden. Dan gebeurd er iets wat je niet of nauwelijks zult geloven. Dit zie je alleen maar in films gebeuren en denk je dat dit nooit in het echt kan. Lees en huiver…….
Ik rij een klein plaatsje binnen en zie op afstand een tankstation. Ik laat het gas los en zoek naar de ingang als ik die zie, rem ik nog wat af.
Op het moment dat ik rem hoor ik tegelijkertijd en forse knal, kijk in mijn spiegel en zie Jan tegen de vlakte vallen met motor en al. Ik zie ook dat ie met zijn hoofd tegen het asfalt knalt. In een fractie van een seconde gebeurd er van alles; je hartslag gaat naar 200 die je vervolgens voelt bonken in je keel, in diezelfde fractie van een seconde kijk je naar links en zie ik de Road King van Jan langzaam langs me heen rijden…… zonder Jan erop. Je gelooft je eigen ogen niet en volgt de motor die gewoon heel rustig en rechtop naar de overkant van de weg rijdt, waar gelukkig geen tegenliggers zijn, en rijd dan ook heel kalm en gedwee de verhoogde berm met Talud in waar die dan heel langzaam neer valt……… . Op dat moment gaat er van alles door je heen, ik zet mijn motor aan de kant en draai me om waar ik Jan al weer zie lopen richting de overkant; Hij roept “het is voorbij het is over” Oké, maar hoe is het met jou? Ik krijg geen antwoord en loop met hem mee over de weg naar de motor. Ik denk op dat moment ook “we kunnen naar huis”. We komen bij de motor en zonder met elkaar te overleggen of te praten tillen we de motor recht op en zien tot onze verbazing dat er eigenlijk helemaal geen schade is. De Road King heeft voor en achter valbeugels en als de motor omvalt dat valt ie daar op. Jan drukt op de startknop en na twee keer slaat de motor aan!! Jan stapt op en zegt met een uitgestreken gelaat  “kom we kunnen verder” .............Getverdegetver hoe haalt ie het in zijn hoofd; ik sta nog te shaken van de adrenaline en dan zo weer opstappen en weg rijden en doen alsof er niets is gebeurd zeker. Ik zie dat er nog een grote truck op de weg staat naar ons te kijken. Deze reed achter Jan op het moment dat ie neerknalde en die heb ik maar even laten weten dat alles oké was. Hij stak zijn duim op en schudde met zijn hoofd. Ik snap zijn verbaasdheid.

Ik pak m’n motor en rij het terrein op van het tankstation en ga daar zitten. Wat heb je zelf aan schade? Helm kapot, motorjas kapot en voet verwond. Valt dus nog mee en we hoeven niet naar huis. Hoe krijg je dit nu in hemelsnaam voor elkaar Jan?. Hij was geschrokken van mijn remachterlicht en heeft van schrik de voorrem helemaal dubbel geknepen waarop de voorremmen blokkeerden en de motor als een stier begon te bokken en Jan er af gooide. Na het gebok en nadat Jan er af was herstelde de motor zijn evenwicht en bleef stabiel rechtop rijden en reed dus rustig door. Net als in de film.....
Wat Jan echter niet verteld is dat hij altijd de neiging heeft om heel dicht achter de andere te rijden en als een toerist alles om zich heen zit te bekijken en ja als je dan plotsklap moet remmen dan schrik je altijd! Dus afstand houden Jan!!
Jan; “ dit hoeft niemand te weten, dit blijft onder ons!” "Is goed Jan. Ik hou m’n mond dicht," maar bij de eerste de beste Harley zaak gaan we twee zijwieltje achter op je motor laten zetten……..
Diezelfde avond belt ie gelijk met het thuisfront en het eerste wat ie doet is het hele verhaal vertellen; nou schiet mij maar lek ik vertel niks!
Nadat we van de schrik zijn bekomen rijden we verder. Ik ben er niet gerust op en merk dat ik niets anders doe dan in mijn spiegel kijken. “waar zit ie?” Ik verwacht elk moment dat die motor me weer voorbij rijdt. Ik heb m vriendelijk doch dringend gevraagd minstens 100 m achter me te gaan rijden. (Gaat een paar dagen goed maar dan zie ik m soms ineens weer een meter achter me rijden……)
Het duurt maar even of we rijden de eindeloze vlakte op met voor ons een eindeloze rechte weg in een eindeloze vlakte. Het is hier ook gelijk minder druk, je komt nu haast geen tegenliggers meer tegen en als je wat tegenkomt zijn het vrachtwagens. We willen halverwege stoppen bij het eerste Nationale Park; Craters of the Moon” een enorm lavaveld

"Craters of the Moon NP"

zo groot als onze drie noordelijke provincies. waar je eigenlijk alleen maar resten ziet van vulkaanuitbarstingen duizenden jaren geleden. We rijden het park in en het is weer bloedheet. We lopen rond in dit landschap wat surrealistisch aandoet, bruine lavavelden en rotsen zo ver als je maar kunt kijken. De NASA heeft dit gebied in de jaren zeventig gebruikt om de astronauten van het Apollo programma te trainen in voorbereiding op hun maanlandingen, vandaar ook de naam van dit park. Het was ons simpelweg te heet om hier lang te blijven. Onderweg weer enorme verlaten vlaktes en woestijnen. In dit gebied hebben de Amerikanen in de jaren 50 hun eerste kerncentrales gebouwd en reactoren voor de Navy ontwikkeld. In dit testgebied staan ruim 50 kerncentrales. Het heeft een toepasselijke naam; “Atomic City”

Ik krijg het gevoel dat er maar geen end komt aan de weg, na elke heuvel of bocht hoop je dat je de contouren ziet van een stad, maar nee weer een mijlenlang recht eind. Onvoorstelbaar wat een vlakte…..ook mooi hoor. Uiteindelijk dient zich Idaho Falls aan onze laatste overnachting plek voor Yellowstone NP. Ondanks het feit dat we uitermate comfortabel en easy op de motor zitten is het door de warmte best vermoeiend en zijn we blij dat we weer op een bestemming zijn.
Morgen richting Yellowstone

Woensdag 13 sept Yellowstone………

Vanuit Idaho Falls naar Yellowstone gereden. Een kort ritje van 2 uur. In west Yellowstone een cabin genomen op de KOA. Vlakbij de west ingang van het park, Weer een prima plekkie en gezellig om in een cabin te verblijven. Onderweg prima weer een ook bij aankomst in WY ook mooi zonnig, We hebben ons even gesetteld in de cabin en daarna gelijk doorgereden naar het dorp om een hapje te eten en wat boodschappen te doen. Het lag in onze bedoeling om 3 dagen te blijven en het park uitvoerig te verkennen. Ondanks het feit dat ik er in 2013 samen met Janneke ook al was geweest hebben we toen ook niet alles kunnen zien om dat er toen nog veel afgesloten was door de sneeuw. 

63a

63c

64

64a

67

67aa

67b

67f

Bij het visitor center kregen we eigenlijk al direct een waarschuwing van een vriendelijke dame dat de weersvoorspellingen niet zo best waren voor de komende dagen. Er was veel regen en daarna sneeuw en vorst voorspeld…….. dat meen je niet!
Op de terugweg werden we getrakteerd op een flinke hoosbui en het heeft een aantal uren flink geregend. Tegen de avond knapte het weliswaar op maar via internet zagen we inderdaad dat de voorspellingen niet best waren. Vooral de vorst ( -7 en -10) en de sneeuw baarden ons zorgen. Regen is ook niet leuk maar nog te doen. Met sneeuw wordt het heel onaangenaam op de weg. We besloten om de dag van morgenmiddag af te wachten, Bij het ochtend gloren was het helder en zonnig, we zagen echter al heel vroeg hele hordes Amerikanen vertrekken met hun campers. Het bleek dat ook zij voor het slechte weer weg wilden zijn.
navraag bij de receptie leerde ons dat er inderdaad in de loop van de middag zeker 50 cm sneeuw zou gaan vallen en de temperaturen ook fors zouden dalen en dat zou de komende dagen alleen maar erger worden. Voor ons was het duidelijk dat we hie ook niet wilden blijven en we besloten om te vertrekken. Spullen gepakt en vertrokken via het park richting de zuiduitgang, We waren net op pad toen begon het al te regenen. We zijn nog wel gestopt bij Old Faithfull en daar waren we precies op tijd om de waterkolom omhoog te zien gaan. Onderweg weer een prachtige route naar de zuiduitgang, maar sjompnat. Jammer vooral voor Jan omdat hij zich ook had verheugd op de 3 dagen, maar ook hij wilde niet het risico lopen om vast te komen zitten in het koude weer, dan maar door naar het zuiden. Toe we bij de zuiduitgang kwamen en richting Teton reden knapte het weer zienderogen op en ondanks zware en donkere wolkenvelden bleef het droog We Kwamen weer door prachtige bergketens en meren om uiteindelijk uit te komen bij de Teton mountains. Een magistrale bergketen die zich kilometers uitstrekt, Hij zat gedeeltelijk in de wolken en die leken zich bijna letterlijk over de toppen te rollen, een prachtig gezicht.
We kwamen in Jackson aan en daar wilden we overnachten maar helaas bleek de motel 6 uitverkocht en werden we doorverwezen naar motel 8 een vergelijkbare motelketen, Bij de balie kregen we echter een rolberoerte want de dame in kwestie zei zonder blikken of blozen dat we 240 dollor voor een nacht moesten betalen. Ik keek haar aan en zei ok and goodby draaide me om en liep weg de dame verbouwereerd achter latend.
Door gereden naar een KOA even buiten Jackson en daar weer een prima cabin aan de Snake river.
Ook hier hoorden we van de dame bij de receptie dat er sneeuw wordt voorspeld…….
Morgen maar weer verder zien.
Sommige dingen zijn niet te voorzien en dat maakt het misschien ook weer spannender en leuker en vooral ongewis wat het gaat worden de volgende dag!!

Donderdag 14 sept West Yellowstone naar Jackson.

We zagen bij het ochtend gloren iedereen van de camping wegtrekken. iedereen wil niet in de sneeuw blijven steken en kiezen het zekere voor het  onzekere. Ook wij maken die keuze, wij willen ook niet blijven steken in 50 cm sneeuw en dikke vorst van -10. We gaan toch nog een stuk van de west loop rijden. In het park rijden we richting “Old Faithfull” . We komen langs uitgestrekte bosgebieden en langs de Madisons rivier. Onderweg komen we langs de uitgestrekte` Weides en zie we enorme kuddes Bizons grazen. Op een gegeven moment kunnen we niet verder en ontstaat er een file omdat de Bizons de weg oversteken. Verder op de weg weer een kleine opstopping en blijkt er langs de weg in de struiken een zwarte beer te zitten en rustig van de struiken te vreten. 

67d

67g

67h

Gelukkig voor Jan die graag een beer wilde ontmoeten, helaas gunde de beer Jan geen blik waardig……:-)  Bij Old Faithfull waren we precies op tijd en konden we zijn enorme Geyser zien. Via de Zuiduitgang lieten we Yellowstone achter ons. jammer we hadden er graag langer willen blijven. Onderweg naar Jackson dan maar. Vlak voor Jackson kom je uit in de  Grand Teton Mountains. Een magistrale bergketen die zich langs de Snake river uitstrekt, enorme scherpe pieken en deze keer rolden de wolken als het ware over de toppen een spectaculair schouwspel. In Jackson bleek de Motel 6 deze uitverkocht.Een hotel verder op vroeg de hoofdprijs van 240 dollar voor een nachtje en de dame achter de desk hebben we vriendelijk ” goodby”` toegewenst. We kwamen uiteindelijk uit bij een cabin aan de Snake river een prima plek om te vertoeven, kampvuurtje er bij en klaar is Kees.

68

68d

69

70

                                        Grand Tetons Mountains

Morgen weer verder.

Vrijdag 15 sept. Jackson naar Ogden (Salt lake City)

Na heerlijke avond met kampvuur bij de cabin aan de Snake river en na een heerlijke nachtrust werden we vanmorgen wakker met regen….. Grauw grijze hemel waaruit niet veel goeds ivan s te verwachten. Zoals we al wisten zou het weer hier de komende dagen ook sterk verslechteren en verwacht men ook sneeuw. Dus…. nog weer verder naar het Zuiden. Vandaag voor het eerst in onze regenbakken gereden. We zagen er uit als twee marsmannetjes…….Langs weer een prachtige route door de bergen richting Salt Lake City de ene bergkloof na de andere prachtig ondanks de regen. Als het regent dan is het oppassen geblazen. Na een langere tijd van droogte worden de wegen door de regen dan ineens glad en zie je soms het schuim op de weg staan. We hebben de tijd dus doen het rustig aan. We kwamen uit de bergen bij een kruising en daar een korte pauze bij een lokaal wegrestaurant. Midden in de middel of knowwhere maar knettergezellig en de breakfast is uitstekend. je wordt verwelkomt met ” Helle dear come inside en have a cup of coffee” voordat je zit heb je de koffie al op tafel staan. Het ontbijt is scrambled ergs bacon and has brown Bread.” Het gaat er prima in. Weer verder en weer hoog de bergen in. Gelukkig is het droog en kunnen we wat relaxter rijden. Beneden komen we aan bij Bear Lake en rijden we een poos langs de oevers. Het zonnetje laat zich inmiddels ook weer zien. Als we tanken dan komen we vaak onverwachte gasten tegen, vaak zijn het Amerikanen die ons aanspreken en een praatje willen maken omdat ze ons taaltje niet herkennen; “Wher are you from guys?” Leuk dat soort contacten. vaak zijn het ook andere Harley rijders die je aanspreken. Zo troffen we deze keer een stel Nederlanders die ons bij het tankstation naar de weg vroegen in het Engels. Jan had degelijk door data het Nederlanders waren en zei ” daar linksaf” hilariteit alom. Was een echtpaar met 2 kinderen die een rondreis met de auto aan het maken waren. We kwamen ze later op de weg nog een keer tegen.

Overnachting in Ogden een grote voorstad van Salt Lake City. Weer prima motel waar we net de laatste kamer kregen….
Morgen verder richting Denver en de Rockey Mountains.

Zaterdag 16 sept Ogden naar Rock Springs.

Vanochtend via de Ogden scienic river highway door het Wasatch National Forrest richting het oosten gaan rijden. Weer een prachtige route dwars door bergen en langs rivieren. Het was echter in de schaduw van de bergen steenkoud en dus maar even stoppen om een extra vest onder de Motorjas te doen. Onderweg liepen we vast in een file want er bleek een marathon aan de gang te zijn in dit gebied. Er rest ons niets dan wachten…

Maar ook hier weer een leuke ontmoeting met een dame Harley rijdster die voor ons stond en waar we uitgebreid mee spraken. Zo zie je maar dat wachten ook leuk kan zijn. Na een half uurtje konden we verder en reden we langere tijd langs de marathonlopers die de ene weghelft tot hun beschikking hadden en wij de andere.nadat we het startpunt van de marhathon waren gepasseerd leek het wel alsof we ineens in een verlaten berglandschap kwamen, we kwamen bijna geen verkeer meer tegen en het leek wel alsof we hier alleen reden. Bergje op en bergje af prachtig lange bochten links en rechts heerlijk om te rijden. 

Doordat we hoog in de bergen zitten (2500 m) is Het koud. We hebben daar in onze voorbereiding niet echt rekening meegehouden en rijden met zomer handschoenen maar die voldoen niet bij 8 graden….. dus maar even stoppen om de handen te warmen. Jan denkt dat de uitlaat wel geschikt is om de ergste kou te laten verdwijnen….brandblaartje dus. In Evaston verlaten we deze mooie streek en gaan de I 80 op. Welliswaar een interstate maar wel eentje die door de CedarMointains gaat, Een hele bijzonder bergketen. Alle bergen hebben een afgevlakte top het lijken wel allemaal tafelbergen….prachtige route met oneindige wegen.
Weer een prachtige dag maar wel koud en we kwamen toch wel een beetje vernikkeld aan in Rock Springs, maar een warme douche doet wonderen.
Morgen verder richting de Rocky Mountains, hopelijk is het daar wat warmer…..

Zondag 17 sept. Rock Spring naar Steamboat Spring.

mooie naam van de plaats niet? Steamboat Spring.Onderweg komen we heel veel van dit soort namen tegen; duck creek, pistol river, deadmans creek, musquito shot range,flaming George reservoir en ga zo maar door. Grappig om dit elke keer onderweg tegen te komen. Ik heb het idee dat we in Nederland niet zo creatief zijn met namen, maar goed als jullie wel voorbeelden hebben van dit soort grappige namen hoor ik het graag.

Vanochtend was het weer aardig fris, 45 Fahrenheit oftewel 7c. Brrrrr. Voor het eerst toch maar thermokleding aangedaan want al rijdende is het nog kouder. Vandaag gaan we via de 191 naar het Zuiden en zullen het eerste gedeelte weer door de cascade Mountains rijden
Al gauw rijden we weer in een fantastische omgeving; hoge bergketens waar we bij omhoog rijden en prachtige luchten. het weer knapt als snel op en het is een genot om hier te rijden. ik rij altijd met muziek op.Jan niet die kan er niet zo goed tegen. Ik rij samen met Bob Dylan die “like a roling stone” zingt en de Harley rijd als een dijk over de weg, kan het nog mooier? Zo gaat het al de gehele reis, de landschappen zijn elke keer weer mooier en anders en elke keer genieten we van de rit. 

Ik weet het ik heb het al vaak gezegd, maar het is voor ons tweeen ” a ride of al lifetime” Aan het einde van de rit geven Jan en ik elkaar altijd een hoge high five als teken van plezier en weer een mooie rit. We zijn vandaag aangekomen dus in Steamboat Spring. Het meest Oostelijke punt van onze reis. Vanaf morgen gaat het Zuidwaarts. We zijn nu ook bijna halverwege onze roadtrip. Vanavond onze planning nog even kritisch bekeken en met alles wat we nog willen doen komen we redelijk goed uit. Grappig is trouwens ook dat we de navigatie maar even gebruikt hebben; bij het verlaten van San Fransisco was het noodzakelijk om goed en snel weg te komen via de Golden Gate, maar daarna hebben we het nog niet weer gebruikt. Het was ook niet nodig want de eerste week was het pacific road1 volgen en toen we richting het Oosten gingen keken we gewoon elke avond van tevoren op goolemaps welke weg en route we leuk vonden en zo gaat het tot nu toe nog steeds. Prachtig om zo te reizen, we zien wel wat het wordt.

Vanaf nu is het dus zuidwaarts, eérst door een deel van de Rockeys rond Denver en dan via de valleien en bossen naar Moab waar we de eerste nationale parken zullen zien, dan via Monument Valley richting de Grand Canyon. Zo ver is het nog niet en morgen eerst weer verder

Maandag 18 sept.; Steamboat Springs naar Grand Junction.

In Steamboat Springs hadden we een prima hotel met de toepasselijke naam “Steamboat Spring Hotel” . Vandaag hebben we een provinciale weg uitgekozen die ons naar het Zuiden moet brengen. Op zich wat spannend want het zijn wegen waar we niet altijd duidelijk hebben of we er een tankstation aan zullen vinden.Onze motoren hebben een acceleradius van 200 mijl, dus binnen die range zuen we een tankstation moeten tegen komen. Echter de afstanden zijn hier zo enorm en de streken zo verlaten en wijds dat dit altijd iets is wat we in de gaten houden als we naar de route kijken. In dit geval komende we al redelijk snel op een interstate uit en daar gaat het wel gemakkelijk. Als we gaan rijden komen we al snel in file uit doordat er maar een weghelft beschikbaar is. Als je dan in een lange rij auto’s staat en het begint weer te rijden dan is het maar even en de ene auto naar de andere auto verdwijnt en rijden we weer met ons tweeen in een enorm landschap. Over een afstand van 75 mijl komen we hooguit 10 auto’s tegen. We komen weer door een prachtig berglandschap en genieten weer met volle teugen. We komen uit op de I-70 die we een poosje zullen volgen tot aan de afslag met de 6 die we dan volgen. Dit is een weg die welliswaar de route van de I-70 volgt maar minder druk is. We zullen alleen na een poosje de I-70 weer op gaan omdat we dan een grote kloof door moeten; de Glenwood Canyon. Als we de kloof inrijden vallen onze monden weer open. De Colorado baant zich hier een weg door een enorm hoog bergmassief die aan weerskanten zeker 100 m hoog steekt.Een indrukwekkend beeld. Er is geen ruimte voor de dubbele autoweg; er is een weghelft die langs de oevers loopt, de andere heeft men daarboven al het ware tegen de bergwand aangeplakt;

Bijzonder om op te rijden. In de winter schijnen hie regelmatige enorme rotsblokken naar beneden te donderen zodat de weg volledig is afgesloten. In de winter is het ook regelmatig afgesloten vanwege de grote hoeveelheden sneeuw die hier dan valt.Laatste stuk richting Grand Junction was niet de moeite waard, maar goed weer een motel six. Morgen verder naar Moab.

Dinsdag 19 sept.; Grand Junction naar Moab.

Aan het einde van elke dag zeggen we tegen elkaar; Mooier kan het niet, en elke dag overtreft het de vorige dag toch weer. Vandaag eerst een klein stukje Interstate 70 gereden om bij afslag 128  te komen en zo ” the Dinosaur diamond prehistoric highway”  ( is ie niet mooi!) op te rijden. Het was prachtig mooi weer maar toen we de bergen in reden begon het ongeloofelijk te waaien en hadden we moeite om de motor op te vangen en kan je vertellen dat het vermoeiend rijden is op die manier. Prachtige route die die oevers van de Colorado River weer volgt. Ineens komen we in een enorm bergachtig gebied genaamd Negro Bill Canyon en het is een indrukwekkende bergketen waar de Colorado River dwars door heen loopt

Eerst een enorme uitgestrektheid waar geen einde aan lijkt te komen maar als we steeds weer dichter bij de oevers van de Colorado River komen vernauwd zich het gebied doordat de bergen zich als het ware langs de oevers op richten. De weg wordt tegen de bergwand aangedrukt en de rivier geeft de weg ook geen ruimte meer. Opgelet dus met het sturen!. Zo volgen we weg ruim 50 mijl en het fascinerend, indrukwekkend en intens om zo te rijden.

Een jaar later rijd mn zoon dezelfde route en maakt deze prachtige opname met een droge.

de kleuren zijn ook schitterend, diep rood bruin. We stoppen een aantal keren en elke keer kijken we elkaar en zonder wat tegen elkaar te zeggen weten we wat we bedoelen; niet te geloven zo mooi. Voor jullie zal het moeilijk te begrijpen zijn al die superlatieven, maar eigenlijk is het dat voor ons ook. Voor 12 en zijn we al in Moab, onze overnachtingsplaats. Voor vanmiddag staat Archer NP op het programma. We zitten deze keer op een camping die we toevallig tegenkwamen en we mooie cabines zagen staan; Wezijn dus een beetje van onze routine afgeweken want dus deze keer geen Motel 6 of KAO cabin. De cabin heeft een prachtig uitzicht over de vallei waar Moab in ligt. Het lijkt wel een groene oase in een dor landschap.Prachtig.

97a

Na een korte pauze zijn we Arches NP ingereden. Tja wat zal ik er over zeggen, ook weer alleen maar superlatieven, de rotsformaties indrukwekkend de hoogte verschillen indrukwekkend en de wijdsheid indrukwekkend…… De route door het landschap is ruim 35 km en je blijft je verbazen over wat je ziet. De foto’s zeggen genoeg denk ik.

Woensdag 29 sept. Moab naar Monument Valley.

Bij het opstaan- na een lekkere nacht geslapen te hebben- wisten Jan en ik nog niet wat we zouden gaan doen, gaan we naar Monument Valley of kiezen we er voor om helemaal via de andere kant van de Colorado river via route 12 naar Bryce Canyon te rijden. Na het ontbijt en de douche besloten we toch via Monument Valley te gaan. Tegen 10 en weer op de motor en via de 191 naar het Zuiden. Begin van de route was niet zo bijzonder en dan heb je soms ook zo even een moment dat je wat verzadigd raakt van alles wat je ziet. Al die indrukken elke dag weer anders en elke dag nog weer indrukwekkender. je laat het even op z’n beloop. Wee gaan trouwens op de bonnefooi richting MV, we hebben geen idee of we er überhaupt kunnen overnachten en of het betaalbaar zal zijn., maar goed dat zien we wel. We stoppen voor een korte koffiepauze in Blanding een kleurige plaatsje die vlak bij de ingang van MV ligt. Ook daar -zoals bijna elke dag – vragen mensen ons waar we weg komen en waar we naar toe gaan. Amerikanen zijn vriendelijk en geïnteresseerd. Onze motoren hebben een nummerplaat uit Florida en iedereen denkt dat we gevlucht zijn voor de orkanen daar   het duurt niet lang of we komen bij het begin van MV, en betreden het gebied van de navajo’s. We nemen een andere route want voordat we in MV aankomen willen we via UTAH state route 95 rijden, dwars door de "Valley of Gods" De kleur van de bergen veranderd gelijk in rood bruin en we rijden de ” Valley of Gods ” binnen. We stoppen om foto’s te maken want het is gelijk weer indrukwekkend. Wat volgt is en fantastische route door een mystiek landschap. Het lijkt ook of we er alleen rijden. In het onderstaande filmpje zie je wat ik bedoel.

We rijden steed verder het park binnen en we zien in de verte al de contouren waar MV zo bekend om is en dat zijn de enorme monolieten die uit het landschappen stijgen, prachtig roodbruine kleuren hebben ze. Dan komen we bij de weg die  zo beroemd is door de film Forrest Gump, een kaarsrechte weg met hoogteverschillen en met op de achtergrond de monolieten. Op deze weg stopte Forrrest met zijn hardloopwedstrijd die hij 4 jaar lang had volgehouden en juist op deze weg stopte hij en vroeg zich af wat hij nou eigenlijk aan het doen was.Ik heb aan deze weg een aantal mooie foto’s gemaakt.

Op goed geluk zijn we naar de Goulding Lodge gereden in de hoop dat we daar een kamer of cabin konden krijgen.De verwachting was niet heel erg hoog maar tot onze aangename verrassing was er een cabin beschikbaar en ook nog een voor een vriendelijke prijs. Het was ook nog eens een zeer luxe cabin en wat nog het mooiste was; het uitzicht werkelijk fenomenaal; uitzicht op de monolieten van MV.
Weer een geweldig dag die ook waarschijnlijk niet zal worden overtroffen……..
Morgen richting Page en de Grand Canyon. 

Donderdag 21 sept. Monument Valley naar Grand Canyon

Jan was al vroeg uit de veren en heeft de zon op zien komen boven Monument Valley. Prachtig geizicht. Jan heeft me nog wakker gemaakt maar kon het niet bedapperen. Desondanks toch vroeg uit de veren en vroeg op pad richting Page, daar wilden we de ” Horse Shoe Bend” bezoeken. Hier komt de Colorado uit Lake Powell en gaat dan verder richting de Grand Canyon. Monument Valley was zeer bijzonder en we hadden een geweldige overnachtingsplek. Het landschap is het eerste begin niet zo interessant en betaat uit dorre lege vlaktes. Dit wist ik me nog te herinneren van mijn reis in 2010 met Janneke. Midden in de middel of knowwhere is een kruising met een benzinestation en daar zijn we maar even gestopt. We gaan verder richting Page. Het is een lange weg waar we weer weinig tegenliggers hebben. Tegen het middaguur komen we aan in Page en rijden we door naar Lake Powell en de Glen Canyon Dam en de enorme boogbrug die ruim 150 boven de Colorado river hangt.Na een korte pauze rijden

we door naar de Horse Shoe Bend net even buiten Page.
We moeten een dikke km lopen ; heuveltje op en heuveltje af. Op zich niet zo erg, maar het is 30 graden en weglopen in onze dikke motorpakken…….

Daarnaast lopener ongeloofelijk veel chinezen die om de 10m stoppen om met een selfiestick weer een foto van zich zelf te maken met een rots of iets anders interessant…..grrrr. Ze denken dat de hele wereld van hun is. Daar zou die gekke Trump ook even naar moeten kijken :-). Zwetend en hijgend komen we aan bij de Horse Shoe. 

Gelukkig is het meer dan de moeite waard. In de diepte zien we de Colorado om een prachtige rots heen lopen met allemaal verschillende kleuren. De diepte is enorm en ik waag me niet aan de rand want die gaat loodrecht 300 m naar beneden.We rijden verder naar het Zuiden met als doel de ingang van de GC.

We buffelen aardig wat km weg en eigenlijk hadden we niet in de gaten dat het zo ver zou zijn. Als we bij de ingang van GC komen is het nog 35 mijl naar de plek waar we hopen een overnachtingsplek te kunnen vinden. Helaas was erg geen bed meer te krijgen en hadden we maar een keus en dat was buiten het park richting Williams te gaan, nog eens 54 mijl……We waren al redelijk moe en het was al redelijk laat in de middag, maar we hadden geen keus. Het vervelende was dat er een hele forse wind stond die pal op ons injoeg. Je moet dus stevig werken om de motor stabiel op de weg te houden dus uitermate vermoeiend. Daarbij komt nog eens het lawaai om je oren wat het nog eens extra vermoeiend maakt. Maar goed na 320 mijl buffelen komen we aan bij een KOA waar we een cabin kunnen krijgen. We zijn kapot en Jan ligt al om 8 uur te snurken. Ik een uur later. Morgen weer verder – en terug naar GC- en kijken wat de dag ons weer brengt.

Vrijdag 23 sept. De Grand Canyon

We moeten vanochtend weer terug richting de GC. We. Hebben een lange nacht gemaakt na de vermoeiende dag van gisteren en zijn dus goed uit geslapen. Het is een mooi dag want het is onbewolkt en rond de 21 graden. Een goed temperatuurtje om een sightseeing te doen. Vlak bij d ingang van de GC heb je te vliegveld liggen en het is daar een af en gaan van helikopters die rondvluchten maken boven de GC. Vlak voor de ingang maakten we een koffiestop en Jan kwam gelijk met de vraag, Goh is het niet wat om een rondvlucht te maken. Ik had er zelf ook al aangedacht maar het was verder niet in me opgekomen om het ook daadwerkelijk te doen. Jan was geljjk zeker van zijn zaak onder het motto ” one in a lifetime” en zijn daadkracht trok ook mij mee. Toch eerst maar eens informeren of het te betalen was.. Dus richting het vliegveld en ja hoor het was een goede prijs die zeker paste bij one in a life time!

Nog geen half uur later zaten we achter in de helikopter,
samen met nog twee Nederlanders en een stel Spanjaarden. Jan en ik zaten achterin en hadden allesweter een prima uitzicht. Op zich ook spannend want een helikopter is eigenlijk maar een klein iel dingetje waar je dan met 7 mensen inzitten. We hadden een prachtige dame als pilote. Jan had meer aandacht voor haar dan  oor de rest…..
een hele sensatie om zo ineens in een helikopter over de GC te vliegen echt een fantastische ervaring om mee te maken. we vlogen over het westelijke gedeelte van de GC. Het was een indrukwekkend gezicht om over de enorme diepte te vliegen die je eigenlijk anders maar moeilijk ziet.Een ongelofelijke ervaring en blij dat we het hebben gedaan want het is inderdaad eens in je leven.

152a

150a

150

153

154

140

Na een half uur staan we weer aan de grond en geven we elkaar een high five. We genieten nog even na en stappen dan op de motor om naar de South Rim te gaan en daar vanaf Matter point de GC te zien. het is erg druk en we kunnen nauwelijks nog en p plaats vinden. Het krioelt van de Chinezen die met busladingen tegelijk gedropt worden en gelijk met de selfiesticks aan het hollen gaan en daarbij ook hun mondkapjes niet vergeten als ze zichzelf op de foto zetten. Jammer ik vind dat ze de op deze manier de sfeer verstoren van deze indrukwekkende omgeving. Ik ben ook een beetje bevooroordeeld want ik ben vorig jaar in China en Tibet geweest en dat heeft mijn beeld van de Chinezen danig negatief beïnvloed.
Jan en ik lopen langere tijd over de South Rim
en genieten van het indrukwekkend beeld van de GC. We pakken de motor weer en rijden nog wat rond om uiteindelijk weer richting Williams gedijden waar we weer overnachten in een cabin., deze keer echter op een andere KOA ( Kampinggrounds Of Amerika) We maken weer een kampvuur en genieten weer na van een onvergetelijke dag. Ook nu weer stellen we ons de vraag ” kan het nog mooier?” We zullen het zien morgen……

Zaterdag 23 september Williams naar Kingman.


"Route sixty-six"

Een lange nacht geslapen. We moeten zeggen datje beter slapen in een cabin dan in al die motelletjes. We worden die morgen verrast door onze Koreaanse buren. Ze nodigen ons uit voor een ontbijt. De avond ervoor hadden we geen enkel contact. Ineens hadden we diepgaande gesprekken over Delfts Blauw en waar de mooiste plekken in Nederland zijn die ze moeten bezoeken. Prachtig om zo contact met elkaar te hebben Een leuk stel die uit de buurt van Los Angeles komen en die sinds 5 jaar in Amerika wonen en werken. Zij maken ook een reisje van 14 dagen.
We gaan vandaag over de oorspronkelijke route 66 rijden richting Kingman. We moeten eerst nog een klein stukje op de interstate voordat we op de 66 terecht komen. Via borden worden we gewezen op de orginele 66 en verlaten we de interstate. We komen inderdaad op de restanten van de originele 66 maar die zijn zo origineel dat het niet meer te berijden is en in de bosjes eindigen of overgaan in een gravelweg…… Echt orineel maar niet te berijden voor niemand. 

Nostalgie die bewaard is gebleven. Dus toch nog even op de interstate voordat we op de 66 terecht komen.
Maar dan is het eindelijk toch zover dat we op dit stuk nostalgie rijden, Je voelt gelijk de sfeer veranderen langs de kant en de rest van de route. Zeker veel is ook in het kader van souveniertje en verdienen aan oude zaken maar desondanks waan je je toch even terug in de tijd en dat dit de belangrijkste route van Oost naar West is geweest in de jaren 50 en 60. We we merken ook dat het aantal motorrijders groter wordt. We genieten met volle teugen van de route en de sfeer. We stoppen ook nog even in Hackbarry en daar staat een oude benzinepomp die tegenwoordig dienst doet als winkel. Op het terrein staan allemaal oude wrakken van T fordjes en Buicks en ga zo maar door. In 2010 was ik er ook en toen stond er nog een mooie – zeg maar prachtige- oude Corvette uit de jaren zestig, maar die was er helaas niet meer. Toen ik er naar vroeg waar die gebleven was kreeg ik een kribbig antwoord van de eigenaresse dat ie verkocht was…..Zal inderdaad wel met pijn in het hart zijn gegaan. De Corvette was juist ook wel de blikvanger. Zag nu alleen nog placemats en handdoeken met de Corvette…. Beetje jammer wel.
In Kingman weer een bekend Motelletje six.
Morgen weer een dag.

155

155a

156

158

159

160

Zondag 24 sept.Hooverdam en Las Vegas.

Niet een lange rit vandaag, dus rustig aan weg We rijden u weer richting het Noorden. Onderweg stoppen we bij een gasstation dat op een kruising staat. De afslag gaat richting de Grand Canyon. Jan en ik zitten er een kop koffie buiten te drinken en we zien de ene bus na de andere stoppen en een lading Chinezen droppen.Jullie weten inmiddels dat ik het niet zo heb met Chinezen. Ook hier weer de bekende selfiesticks en ze gaan met de gekste dingen op de foto. Zo zie ik een dame een gastank fotograferen……Zullen ze in China wel niet hebben.

We rijden gauw weer verder en komen aan het eind van de ochtend aan bij de Hooverdam. Omdat we uit het Zuiden komen aanrijden gaan we eerst over de enorme boogbrug die tussen 2015 en 2010 is gebouwd en genoemd is naar een oorlogsveteraan Pat Tillman. Hij was een beroemde American Football player die na de aanslagen van nine eleven zijn miljoenen contract inleverde en naar Afghanistan en Irak ging om te vechten.
Helaas werd hij in 2004 gedood door eigen vuur….Amerikanen zijn gek op dit soort helden en zo is deze brug dus benoemd naar Patt Tillman. In Amerika komt deze naam veel voor, en ga nog eens uitzoeken of hier vroege familiebanden in te vinden zijn. De Hooverdam is en blijft indrukwekkend. Ik zag ook dat het water achter de dam in vergelijking met 2010 nog lager was. Er zijn hier grote problemen met het watermanagement. We lopen over de dam van Arizona naar Nevada en weer terug. We gaan aansluitend nog even de brug op en kunnen de Hooverdam zo uit een geheel ander perspectief zien.
Prachtig en een indrukwekkend bouwwerk!

Dan rijden we door naar Las Vegas, we gaan ons een halve dag onderdompelen in deze gekke wereld van namaak en plastic.We gaan eerst even langs bij de grootste Harley Davidson zaak van Amerika die ook op de strip zit. We kwijlen bij al dat moois’ En weet je wat zo frustrerend is; de motoren kosten hier maar de helft van wat ze bij ons kosten… Ik zie de nieuwste Heritage staan die hier 19.000 dollars kost- omgerekend 16.000 euro- die bij ons te koop is voor 32.500 euro.

We rijden over de strip-tijdens daglicht geen zak aan- en rijden naar ” de Miage” waar ik via Booking.com een kamer voor een zeer zacht prijsje kon krijgen. Een beroemd hotel en. Nog eens direct aan de strip. We rijden de motoren de parkeergarage in en gaan naar de incheckbalie die voor een enorm aquariumwand staat waar de meest mooie tropische vissen in zwemmen, We moeten door de casino lopen en we lopen een gigantische ruimte in met alleen maar gok apparaten, roulettetafels en weet ik veel wat voor André gokmachies zo ver als je kunt kijken. Daarnaast allerlei bars en eettenten. het is een volledig totaal beleving waar je bijna niet aan kunt ontsnappen. Onze kamer is op de 1e verdieping met uitzicht op de strip. We lopen nar beneden en dompelen ons onder in de gekke massa. We lopen een soort van bar binnen om even een biertje te pakken. Ik ga zitten maar wordt gelijk – agressief -benaderd door een dame die me verteld dat ik daar niet mag zitten tenzij ik even 100 dollar neertel voor reserveren, oké ga ik daar niet zitten maar ga ik bij een stamtafel staan. Komt dezelfde dame er weer aanvliegen en zegt dat ik hier ook niet mag staan of zitten of ook hier even 100 dollar dok. Het is een echte bitch en laat haar dan ook even weten dat ik niet gediend ben van haar ” Attitude” en haar vraag waar ik dan wel mag. Zitten of staan.. “Oh you are so rude ” Goed zo, fijn datje even van de kaart bent. We mogen allen bij de bar zitten of staan. Nou dat hebben we dus maar even gedaan. heel onplezierig Bij het verlaten van de kroeg haar nog even voor bItch uitgemaakt en werd vriendelijk uitgezwaaid. We waren er snel klaar mee al die drukte. Wat wil je ook na 3 week in de vrijheid van de prachtige natuur die we onderweg hebben gezien. Gauw terug naar de kamer en daar wachten we de avond af om dan nog even een stukje over de strip te lopen en met name even bij de Bellagio kijken naar de show van de fonteinen.

Persoonlijk vind ik dit het enigste mooie aan de strip.Het was inderdaad en moois schouwspel en via de overkant terug naar het hotel. its een mad Mad world en zeker Jan is er helemaal klaar mee en vind het prima om terug te gaan naar de kamer.
Morgen gauw weer verder!

Maandag 25 sept. Van Las Vegas door Death Valley

.Vanochtend hebben we de strip Las Vegas verlaten. Het is en een blijft een gekke wereld. Zeker als je er bij daglicht over rijdt is er helemaal niets aan. We zijn alle twee blij dat we deze knotsgekke stad achter ons laten. Jan heeft nog een mooi filmpje gemaakt van het gehele stuk. Wee verlaten de stad en gaan richting Death Valley……

Ja en Death Valley, ik hoef jullie denk ik niet zoveel uit te leggen, Het is een uitgestrekte vallei
die omgeven is door enorme bergketens. 

180

181

182

183

184

Je moet eerst de bergketens over en daalt dan vervolgens af naar zeeniveau en zelf onder zeeniveau. De temperaturen kunnen er overdag oplopen tot ruim 50 graden en nachts kan het er vriezen. Ik ben er eerder met de auto doorgekomen in 2010 en dan heb je airco aan boord. Nou wat ik je wel kan vertellen is dat je het op de motor heel anders beleefd dan in een auto met airco. De temperatuur was ruim 35 graden – vrij gematigd voor DV in deze tijd van het jaar – en dan zit je ook nog eens boven op een motorblok die ruim 100 graden is in deze temperatuur. We hadden eigenlijk maar een motto om deze 150 km door te komen, blijven rijden….We zijn wel even gestopt bij Zabriskie point
maar als je stilstaat en je loopt in een motorpak is het niet om te harden. We komen een club Duitse motorrijders tegen die allemaal in korte broekjes en t shirts op de motor zitten; misschien wel koeler, maar niet verstandig….
Daarna rij je door de eindeloze vlakte en diepte door DV. Een eindeloze weg waar maar geen einde aan lijkt te komen. Wel heel erg mooi en jullie zullen misschien afvragen of die eindeloze wegen niet gaan vervelen. Nee!! in geen enkele situatie gaan ze vervelen.

We rijden deze stukken op cruise controle en dat maakt het heel ontspannen en geeft je de ruimte om rustig om je heen te kijken en te genieten van het landschap. De Harley’s rijden uitermate comfortabel en we hebben geen enkele pijntjes van het zitten. We zijn toch blij als we weer omhoog rijden om DV te verlaten. Bij het omhoog rijden merk je gelijk de temperatuur daling, we gaan weer honderden meters omhoog en de temperatuur wordt daardoor ook weer aangenamer. Als we DV hebben verlaten rijden we richting Ridgecrest een plek waar ik in 2010 per abuis een vliegbasis opreed en mn paspoort moest inleveren. Ik was dus extra alert om te voorkomen dat ik weer die basis zou oprijden. Ridgecrest is niet meer als een overnachtingsplaats. Eigenlijk is het een naargeestige omgeving met dito sfeer. Ook het motel heeft zijn beste tijd gehad en zien dat het een plek is waar mensen langere tijd verblijven en/of zelfs wonen. We vragen zelf om een andere kamer omdat we het simpelweg niet vertrouwen. Gelukkig krijgen we een andere kamer op een betere plek . Kortom slapen en weer wegwezen.
(Voor Jan is het slapen geen probleem; hij gooit zn kop in de kussen en is vertrokken.)

Dinsdag 26 sept. Ridgecrest naar Seqouia NP

We gaan rijden een eindje terug via de 395 naar het Noorden om de ” Nine Mike canyon road” te vinden. Deze weg, die maar op weinig kaarten staat, gaat dwars door een enorme bergketen en komt uit in Seqouia NP. We kunnen hem moeilijk vinden en moeten tot twee keer toe vragen bij een tankstation waar de afslag ligt

Het blijkt dat ie een andere naam heeft bij de plaatselijke bevolking, maar gelukkig is de weg toegankelijk en is hij ” gepaved” dus geen gravelweg. De weg leid ons via allerlei haarspeldbochten naar ruim 3000 m hoogte en het is een fantastische weg om te rijden maar het is ook oppassen geblazen want hij is smal en soms geen vangrail lang de kant. We rijden zo een uur lang naar boven en komen in een uitermate verlaten gebied. We zeggen wel eens tegen elkaar dat het te hopen is dat we geen pech krijgen, want je komt hier nauwelijks passanten tegen en je hebt geen bereik met je telefoon.
Het is ook opletten geblazen want er ligt veel gravel en split op de weg. Als we boven komen rijden we langzaam weer naar beneden en komen tussen de Seqouia’ terecht. Dit zijn weliswaar nog niet de bomen van 100 m hoog maar groot zijn ze wel. We rijden langere tijd in dit prachtig bosgebied en komen niemand tegen. Wel vliegen links en rechts de chipmunks (kleine eekhoorns)over de weg en het gaat soms maar net goed. Zou jammer zijn als we ze overrijden.

Dan beginnen we weer aan de afdaling
en via allerlei scherpe haarspeldbochten zijn we een uur bezig om bij de Kernriver uit te komen. Weer een intensieve en pittige afdaling. Als we beneden zijn volgen we de rivier naar Kernville, de plek waar we willen overnachten, maar de kamping blijkt nog verder weg te zijn en we kiezen er voor om dan maar een motel te nemen. We zijn ook moe. We hebben in de afgelopen 22 dagen ruim 7000 km gereden en zonder een rustdag. daar zijn we nu wel aan toe en we besluiten dan ook om hier te blijven. Het is een mooie plek aan de rivier met alle gemakken, dus prima zo. Het geeft ons ook de ruimte om ons te bezinnen op de route want we zitten nu vlak in de buurt van Los Angeles. We zouden die kant eigenlijk op maar het bosgebied waar onze route doorloopt staat in de fik dus dat gaat m niet worden. We overwegen nu om nog een stuk door de Mojave woestijn te rijden en dan af te buigen naar de noordwest kant van LA. Om daar aan de kust uit te komen en de Pacific Highway no 1 weer op te pakken richting SF.

193

194

194a

195

Kernville; uitrusten.
nadat we een prachtige rit hadden gehad en in Kernville uitkwamen, was het voor ons eventjes klaar. We hebben ruim 22 dagen onafgebroken gereden. We hebben geen pijntjes of lichamelijke vermoeidheid die ons parten spelen, maar  het is vooral de vermoeidheid die is ontstaan door alle indrukken die we onderweg hebben opgedaan. Het is allemaal zo indrukwekkend en fantastisch dat je soms de indrukken niet allemaal kunt verwerken. We hebben een mooi motelletje uitgezocht en gelijk voor 2 dagen geboekt. We hebben een zwembad voor de deur en we zijn van alle gemakken voorzien dus een prima plek om even te stoppen. De volgende dag merk je dan ook pas dat je toch wel lichamelijk moe bent, we kakken alle twee enorm in we zijn even het dorp ingelopen maar dat koste ons ook veel energie. Op de rustdag merkte ik ook dat ik een ontstoken elleboog heb. Op zich bijzonder want de slijmbeurs is jaren geleden al operatief weggehaald. desondanks flink pijnlijk en duidelijker geval van overbelasting van voortdurend aan het stuur hangen…..Gelukkig heeft Jan een elleboog brace bij zich!! Ook jan is flink vermoeid en het lukt m’n niet lang tv te kijken. Hij valt regelmatig in slaap. Prima keuze dus om een rustdag in te plannen. We maken ook de afspraak om dit de komende dagen meer te gaan doen en rustig naar het einde van de roadtrip te rijden.

Donderdag 28 sept. Kernville naar Ventura.

Uitgerust en wel weer op de bike!

We rijden langs de oevers van Lake Isabel en komen weer op een prachtige route door de bergen. Als we uit de bergen komen rijden we de woestijn valleien in die boven Los Angeles liggen. We willen via Bakersfield de bergen en bossen door om dan uiteindelijk aan de kust uit komen iets ten Noorden van Los Angeles. We willen LA vermijden; enerzijds vanwege de bosbranden die er woeden en omdat het simpelweg geen mooie stad is. Beton en snelwegen…..Bakersfield is ook een naargeestige omgeving; een verzameling van elkaar kruisende loodrechte wegen in een warme woestijn omgeving. Ook bijzonder moet ik zeggen want in een en hetzelfde gebied komen we enorme veeteeltbedrijven tegen. Enorme overkappingen waaronder de koeien lopen als bescherming tegen de zon, Daar zijn onze grootste megastallen nog kleintjes bij. Even verder staan de Ja knikkers olie uit de grond pompen en daarnaast enorme druivenvelden voor de wijnwinning. 

197

198

199

Die hebben weer als buur enorme boomgaarden met citrusvruchten. En dit gebied wordt doorkruist door loodrecht op elkaar staande wegen. Het is er drukkend warm en de zon staat als een koperen ploert aan de hemel zonder een wolkje die wat verkoeling geeft. We hebben al flink wat gereden en we moeten zorgen dat we benzine krijgen omdat we ook nog dwars door de bergen en bossen moeten en de kaart laat zien dat we in dat gebied waarschijnlijk geen tankstation tegen zullen komen. Onderweg vraag ik waar het dichtstbijzijnde tankstation is en we krijgen te horen dat het gelukkig op onze route ligt 10 mijl verder op. Daar aangekomen blijkt het tankstation gesloten vanwege onderhoud aan de pompen en moeten we 7 mijl de andere kant op. Geen keus, toch maar gedaan want we willen niet stil komen te staan. Met een volle tank rijden we de laatste etappe naar de kust. Weer een prachtig en indrukwekkende route. We rijden de bergen uit en komen dan aan de kust uit in Ventura. Daar blijven we ook twee nachten en zullen we een uitstapje maken naar Santa Monica. Dit zal de Zuidelijkste stad op onze route zijn. Vanaf hier zal het weer richting Noorden – San Fransico – rijden zijn.

Vrijdag 29 sept. Santa Monica

Vandaag gaan we een dagtocht maken vanuit Ventura naar het Zuiden en gaan we Santa Monica bezoeken. De pier van Santa Monica wel te verstaan. We willen een mooi stuk langs de Pacific freeway no one rijden. We gaan LA niet in omdat we deze stad mijden vanwege de drukte en de bosbranden die ten Noorden van de stad woeden. Ik zou Jan er ook geen plezier mee doen want die heeft al helemaal niets met grote steden en drukte. Het is prachtig mooi weer en de gehele weg loopt langs de Pacific.

De zee is Strak blauw en er is gelukkig geen sprake van zeedampen die het zicht belemmeren. We zijn ook in overtreding deze keer. We gaan in spijkerbroek en vest op de motor….Ja we weten het ……We hebben ons tot nu toe altijd keurig aan de kledingvoorschriften gehouden dus een keer zondigen mag…..toch? We rijden door Malibu en zien dat hier de welgestelden wonen; grote huizen met ferraries RR Lamborghini’s etc. In Santa Monica gaan we naar de pier. We willen de pier bezoeken om daar het markeringspunt van de route 66 te bezoeken. Die staat midden op de pier. De pier op zich is zeeeeer toeristisch en vooral bekend door allerlei filmopnames. We zullen er denk ik niet lang blijven……Het weer is prachtig en zo rond de 25 graden wat het zeer aangenaam maakt.

Op het strand zie ik de bekende huisjes van de reddingsbrigades ” Baywatch” is er opgenomen. helaas zie we geen vrouwelijke reddingsbrigades maar alleen kerels met een 6 pack…….Ik weet ook dat het stikt van de haaien, maar die laten zich vandaag ook niet zien. ik begrijp later dat ze netten voor de stranden hebben gespannen tegen de haaien. Op de pier is het druk het is immers ook een weekend dag. We horen en zien weer veel nationaliteiten, maar de Chinezen hebben weer de boventoon. Ik zie een dame die een mondkapjes op heeft, een zonnebril en nog eens een hoed. Ze maakt een selfie……..er is echt niets van te maken zo’n foto……… Jan en ik maken een selfie bij het markeringspunt van route 66, niet dat we nu de gehele route hebben gereden maar we hebben wel het mooiste stukkie gereden!!
We lopen nog wat over de pier en verbazen ons over de kermis die het eigenlijk is. We zien echter wel een klein souveniers winkeltje.De eigenaar is een Vietnamveteraan die allerlei mooi speldjes heeft, uiteraard van de route 66 maar vooral ook speldjes met insignes van de Vietnam oorlog. Heel bijzonder dat je dat hier tegen komt. Ik koop me een nieuw speldje van route 66 omdat e vorige van m’n jas is gewaaid.
We rijden via de dezelfde route weer terug naar Ventura en maken onderweg nog een aantal stopsmet prachtige uitzichten op de Pacific. De Amerikanen nemen het er ook van Ze parkeren hun (vrachtwagens) campers langs de kust weg en vormen zo een enorme lange rij die voor ons het zicht op de stranden en de kust wegnemen Allen maar blik van de Campers. jammer, maar ik kan me wel voorstellen dat als je zo langs de kust staat het geweldig moet zijn met een dergelijke uitzicht op de Pacific.
Morgen verder naar het Noorden richting Pismo Beach.

Zaterdag 30 sept. Ventura Beach naar Pismo Beach.

De etappes van de laatste week zijn niet zo lang meer en bedragen hoogstens 200 km, dus we hebben alle tijd en doen het rustig aan. We ontbijten weer eens bij een denny en rijden tegen half elf de 101 weer op richting het Noorden. we volgen grotendeels de kustlijn maar op het einde rijden we een stuk landinwaarts. We rijden op de 1 en komen langs de luchtmachtbasis vandenberg die langs de kust ligt. Ik rij verkeerd en sta ineens voor een groot hek die de toegang geeft tot de basis maar is gelukkig afgesloten. Ik ben ooit eens  eerder een luchtmachtbasis opgereden per abuis en dat wil ik eigenlijk liever niet weer. de Amerikanen zijn niet zachtzinnig in dit soort zaken. Trouwens op deze (enorme) basis is de space Shuttle een aantal keren geland omdat het in Florida te slecht weer was, daarnaast staan hier een arsenaal aan B1 en  B2 bommenwerpers die in staat zijn om de gehele wereld over te vliegen en hun (atoom) bommen te droppen…..
We rijden verder en komen ook bij een “State correctional penitary” langs. het lijkt wel een fort. helemaal omringd door hoge muren en km prikkeldraad. De velden en gebieden er om heen zijn in gebruik als een soort van Dagbesteding voor de ” inmates” we zien ze op het land werken in de bekende zwart-wit gestreepte uniformen, alleen de kogels aan de voeten ontbreken. We komen in Pismo Beach en leuk plaatsje met prachtige stranden en dito boulevards. We overnachten in een motel 6 en daar gebeurd iets bijzonders; ik sta in te checken en als ik denk dat het klaar is dan komt er ineens een Indiër om het hoekje die het overneemt en zich me het inchecken bemoeit, tegelijkertijd zit hij met Jansen vol dollars in een kas te rotzooien. Ik moet ineens het inchecken nog een keer over doen en snap er geen jota van. Uiteindelijk moeten we ineens een fors bedrag voor de overnachting betalen terwijl deze prijs niet overheen kwam met de internetprijzen die we de dag ervoor hadden gezien. Ik zei tegen de Indiër dat het een praatjes maker was en dat ik het heel bijzonder vond wat ie deed. Maar goed we hadden geen zin om nog verder door te rijden. Jan had het idee dat de Indiër de prijs omhoog gooide terwijl hij het overnam. Dat konden we niet bewijzen natuurlijk maar we kregen wel een hele vervelende indruk zo. Het werd nog erger want dit motel was smerig en overvol. Enorm veel lawaai naast en boven ons en de gehele nacht een kerel die aan het schelden was tegen zijn vrouw. Ook de kamer was een ramp, niet schoon en gescheurde lakens. De volgende morgen gauw ingepakt en wegwezen. Ik kon het echter niet laten om mn beklag te doen bij de ” general manager” voor we wegreden, en tot mn verbazing zei die dat ie dit erg vervelend vond en het volledig bedrag van de overnachting zou terug geven! Binnen een minuut stond ik weer buiten met het volledige bedrag terug en met een welgemeend excuus van de manager, ……..

We beginnen aan de laatste dagen van onze roadtrip en rijden nog steeds op Highway one. Helaas komen we na vandaag niet verder op de One. In 2015 is er op Ragged Piont  dat 15 km verder naar het Noorden ligt een enorme aardverschuiving geweest die een groots stuk van de weg heeft weggeslagen. Gezien de ligging zo dicht langs de kust kost het enorm veel tijd en werk om alles te herstellen. Helaas was dit laatste stukje nog niet hersteld zodat we de roadtrip niet volledig op de one konden blijven rij en een omweg moesten maken
Uiteindelijk kunnen we bij Ragged Piont niet verder, maar was het zeer de moeite waard om dit prachtige stuk toch te rijden. Op 15 km na hebben we de gehele One aan de Westkust van de VS gereden

Maandag 02 okt. San Simenon naar Monterey.

We rijden van San Simenon terug naar naar de 101 en volgen deze tot aan de kustplaats Monterey. Clint Eastwood was hier ooit eens de burgemeester. Monterey ligt weer ten Noorden van Ragged Piont en vanuit hier kunnen we dan de one nog weer een stukje gaan rijden tot aan de afsluiting van Ragged Piont. Gisteren stonden we aan de Zuidelijke  kant van de afsluiting bij Ragged Piont. We gaan vanuit Monterey een dagtocht maken langs de One naar de Noordelijke afsluiting van Ragged point. Juist dit stukje vanuit Monterey is een van de mooiste stukjes van de One. De weg gaat door Big Sur state park een prachtig mooi natuurgebied dat langs de kust ligt.  Dus ook dat stukje willen nog een dag voor uitrekken. Op zich is het ook net verkeerd om op de 101 te rijden maar het is een interstate en dus een stuk drukker. Via Salinas komen we aan in Monterey een prachtig plekje aan de Pacific. In het voorjaar kun je hier prima de walvissen spotten die vanuit het Zuiden naar het Noorden trekken om daar de voedselrijke gebieden in te zwemmen en zich vol te veten met plankton. We zoeken weer een Motel six en laden onze spullen af en gaan dan nog met de motor een kort ritje langs de prachtige kustlijn van Monterey richting Carmel by the sea maken.

Dinsdag 03 Monterey; dagtocht naar Ragged point

Vandaag een dagtocht langs langs  Big Sur State Park tot aan Ragged Point.
Je komt hier langs de mooiste kustlijnen en over de beroemdste boogbruggen. Vanuit Monterey rijden we ook nog langs Pebble Beach een van de duurste en mooiste golfbanen van Amerika.( Voor de kenner; je wordt alleen maar toegelaten vanaf handicap 5)
Er ligt een stukje tolweg ook wel bekend als de " 17 mile drive" Dit stukje weg is eigendom van de voormalige krantenmagnaat Hearts. Voor een klein bedrag mag je over deze prachtige weg en rij je langs de mooiste plekjes.Zo ook langs de "Lone cypres"

Woensdag 04 okt.. Monterey naar Redwood City

We naderen nu echt het einde van onze roadtrip. We volgen het laatste stukje van deHighway one naar Half Moon Bay en zullen daar de kust en de Highway one verlaten om uit te komen in Redwood City een van de voorsteden van San Francisco. Het is de laatste mooie rit en als we de weg en de Pacific verlaten heb ik ook echt het gevoel dat het klaar is. Er rest nog een ritje naar de laatste overnachting onderweg en dan is het een kwestie van de laatste kilometers terug naar Eagle Ryder in SF om de motoren in te leveren. Het is ook wel klaar nu. We hebben een fantastische roadtrip gereden.

Donderdag 5 okt. Terug naar San Francisco - Eagle Ryder

Vandaag komt er een einde aan onze fantastische roadtrip door de VS. We gaan vandaag de motoren inleveren bij Eagle Ryder in San Francisco.
We hebben 30 dagen gereden en 8662 km afgelegd, we hebben 10 staten doorkruist; Californië, Oregon, Washington, Idaho, Wyoming, Montana, Utah, Colorado, Arizona, en tenslotte Nevada. We hebben twee tijdzones op onze horloges gehad. Het meest Noordelijkste puntje was Astoria in Oregon, het meest Oostelijke punt was Steamboat Springs in Colorado, Het meest Zuidelijkste punt was Santa Monica in California. Het hoogste punt was 3000 m in de Funural Mountains, het laagste punt 300 ft onder de zeespiegel in Death Valley, We hebben op onze roadtrip 3 grote rivieren gevolgd; de Mighty Columbia, de Snake River en de Colorado River. Het warmste was het in San Francisco ruim 35 graden, het koudste was het in Yellowstone – 10. We hebben 7 nationale parken doorkruist; Yellowstone NP, Craters of the Moon NP, The Grand Canyon NP, Arches NP, Monument Valley NP, Death Valley NP, en Sequoia NP. We hebben de langste afstand op Highway One afgelegd, bijna 2000 km langst de Pacific. Indrukwekkend en onvergetelijk;

“A RIDE OFF  A LIFETIME “

We rijden het laatste stukje naar SF met veel weemoed. Het is zo afgelopen en we kunnen het nog even in ons opzuigen; het gevoel om op een Harley in Amerika te rijden. Desondanks is het ook goed om het af te sluiten. Het mooie van reizen is dat je altijd weer naar huis gaat. Dat gevoel herken ik heel goed van de laatste jaren waarin ik veel lange en verre reizen heb gemaakt. Ben ook blij dat ik straks weer thuis ben bij Janneke en de kinderen.
Zonder problemen rijden we door de stad naar Eagle Ryder. We zijn vroeg maar de loods deur aan de achterkant van de shop staat al open en we rijden de motoren naar binnen. We zien dat de gehele loods compleet vol staat met Harley’s en Indians. 

Er is net een hele grote groep voor ons binnen gekomen. We krijgen een plekje toegewezen en stappen af. We krijgen van een van de medewerkers gelijk een formulier ter ondertekening en een “Thanx !!See you!” We pakken de spullen van de motor en nemen afscheid.
We verwachten nogal wat administratieve afhandelingen. We gaan naar de kleedruimtes en pakken onze koffers, kleden ons om en pakken alles weer in. We lopen naar de balie in de veronderstelling dat er nog een afhandeling komt. Daar kijken ze ons verbaasd aan en zeggen dat alles al afgehandeld is. Oke? Het gaat zo snel en rap dat we ons achteraf verbazen over deze snelheid en dat dit eigenlijk wel wat jammer was dat dit zo snel ging. Het is net even over negenen in de morgen Als Jan en ik  al weer buiten staan en de taxi afwachten die ze voor ons hebben besteld. We zijn zeer verbaasd dat het allemaal zo soepel verloopt. Even voor tienen staan we al weer in het centrum van SF voor het hotel waar we alleen de spullen mogen afgeven en pas na drie uur terecht kunnen.
We gaan voor de laatste keer richting de baai met de Street Car. Als we weer over Fishermans Wharf lopen staat er nog een verassing te wachten. Althans voor mij, want de “Blue Angels” het demonstratie en stunt team van de Navy, is aan het oefen boven de baai en bij de Golden gate Bridge. De F- 18 straaljagers vliegen en dollen alsof het een lust is. Ze knallen met een enorme snelheid laag over het water, soms alleen de volgende keer in een prachtige gesloten formatie. Ze maken de mooiste en ingewikkeldste figuren in de lucht. Als vliegtuig fanaat is dit voor mij nog een geweldig toetje! Aan het einde van de middag gaan we terug met de Cable Car en gaan we terug naar de binnenstad waar we nu wel kunnen inchecken. We gaan nog een keer lekker eten in “ Johnny Foleys Irish House“ en sluiten de avond af met een goed pot bier. Op het einde van de trip! Alles is goed gegaan en geen ongelukken en valpartijen meer. We gaan weer in goed gezondheid terug naar Nederland.

222

223