Roadtrip USA en Canada 6 mei t/m 4 juni 2013

Iets met een zwarte lijst..............

DE VOORBEREIDING
Ma 6 mei.
Zo daar zitten we dan in het vliegtuig ruim 11000 m hoog boven de Atlantische oceaan15.45 u met een snelheid van dik 800 km/u . Maar voor het zover is... ..Na een drukke aprilmaand, tuin lenteklaar maken, veel verjaardagen (feestjes ;-) en een uitstapje van 4 dagen Berlijn en een familiedag op 28 april in Orvelte, met maar liefst over de 100 mensen is eindelijk de laatste werkdag aangebroken, een superdrukke late dienst en om 23.15 was het zover. Ik ben de eerste van de collega's die met vakantie gaat en ik heb dan ook aan iedereen laten weten dat ik naar Amerika/Canada ga met Sake, 4 weken.
Vrijdag 3 mei moest ik nog van alles doen om mezelf een beetje op te pimpen: schoonheidsspecialist, kapper e.d. , nieuwe sokken, t-shirts e.d. Boodschappen doen en koken, want Chris&Tineke kwamen gezellig eten en borrelen en Sanne en Niels.
Het weekend 4 en 5 mei moesten we natuurlijk nog allerlei karweitjes en boodschapjes doen en de koffers inpakken. Sanne en Niels hebben een heerlijke pizza gemaakt. Zondag nog ditten en datten, zoveel dat ik een beetje gek werd van mezelf. Ik heb mijn neurotische neigingen om te poetsen, op te ruimen, bedden verschonen, wassen, stofzuigen kunnen bedwingen en ben lekker op mijn "nieuwe" fiets, samen met Sanne en Niels een rondje door het Hoge Land gaan fietsen, 37 km. Oeiii, dat wordt vast spierpijn!
Terug gekomen hebben we heerlijk in de tuin, genietend van de zon
geborreld met toastjes, nootjes, komkommer, tomaatjes ( alles moest op). Tijdens het eten koken zijn alle taken gedelegeerd en iedereen was vol actie. Na alle werkzaamheden hebben Sanne, Niels en Sake voetbal gekeken en ik heb rustig de laatste dingen ingepakt en Hopelijk overal aan gedacht....Mijn sterkste punt... Nog wat telefoontjes gepleegd naar vriendinnen en kids voor een laatste vakantiegroet. Sanne en Niels zijn naar weer Groningen vertrokken.
Om even de zinnen te verzetten hebben we een spannende Homeland aflevering gekeken en toen was het nog 1 nachtje slapen, nou ja draaien, dromen, woelen..
VLIEGEN
6mei.07.00uur opstaan. Rits van de tas definitief dicht! Je kent het wel, steeds nog even kijken, heb ik dit wel, past dat nog, oh ja dat moet nog mee. Heb ik alle paperassen?
Na een kop koffie zijn we om kwart voor acht vertrokken naar het station in Groningen. Daar stond Thea klaar om mijn auto mee te nemen, die ze vier weken mag gebruiken en ons uit te zwaaien in de trein van kwart voor negen. Prima rustige treinreis, ingecheckt had Sake zondag al gedaan, bagage in zo'n nieuwerwets self-do systeem ingeleverd. Soort ruimte waar je tas gewogen wordt en een plakstrip uitkomt die je aan je tas moet plakken. Als alles geslaagd is floept je tas ineens weg. Sake zijn tas was 900 gram te zwaar en moest naar een andere balie en er iets uithalen en zijn tas ging op de ouderwetse band.
Een kop koffie gedronken en wat tijdschriften gekocht ( die ik was vergeten mee te nemen....) en zo langzamerhand naar de Gate gelopen.
Voor het inchecken bij de Gate moesten we (iedereen overigens) bij een apart tafeltje komen waar een meneer stond die ons allerlei vragen ging stellen over onze bagage: zijn de tassen van u, neemt u iets mee voor of van familie, hoe bent u op Schiphol gekomen, hebt u de bagage aldoor in het zicht gehad tijdens de treinreis....
Na de gewenste antwoorden ging het avontuur verder, alle handbagage op de band, riemen e.d af en door de bodyscan. Alles was oké.
Toch merkwaardig, want ik ik had BOLLETJES in mijn tas nl Temazepam ( slaapmiddel). Ik had niets aangegeven en was nieuwsgierig of ze het ontdekten. Nee dus... Ik had niets te vrezen want ik had een recept en een medicatiepaspoort.
Om 13u konden we het vliegtuig al in en tegen 14 u stegen we op.
Toch wel een hele zit hoor. Om ....waren we in minneapolis, waar we over moesten stappen. We moesten zelf de bagage weer ophalen en op de band naar het volgend vliegtuig. Het hele ritueel begon opnieuw; schoenen uit, riem af, handbage op de band en weer door de bodyscan. Ook nu gaf dat geen problemen. Nog dik 2 uur vliegen en we zijn op de plaats van bestemming. Salt Lake City. Nederlandse tijd half elf. Local time half vier.
HERTZ
Tegenover de terminal konden we bij Hertz onze huurauto ophalen.... dachten we...
We moesten nog een bedrag van bijna 400 dollar betalen wanwege dropoff kosten, dit wisten we. Sake zou betalen met de creditcard, maar dat ging niet door. De card was declinend. Alle bankcards, inclusief die van mij geprobeerd, maar dat lukte ook niet. Raar...de baliedame adviseerde ons naar de bank te bellen. Gek want we konden wel gewoon geld pinnen met de credit..
Middels een shuttlebus vh hotel Comfort Inn, eerst naar de kamer 313 hhmmm....
Sake naar de bank bellen, card was niet geblokkeerd. Wij met deze mededeling weer naar de Hertz, met de shuttlebus, met dit verhaal. De oorzaak lag bij Hertz. In Oklahoma, Drie staten verder was het administratief centrum van Hertz, maar al gesloten, morgen maar terug komen. Probleempje, de creditcard kon pas weer na 24 uur gebruikt worden. Al met al was hetvoor ons al 5uur in de nacht ned. Tijd.
Dinsdag 7mei
Na een onrustige nacht, sake heeft bijna niet geslapen door al die adrenaline en door alle doemscenario's in zijn hoofd en ik lag wel lekker, doodmoe, maar echt diep slapen was er niet bij. Ik dacht, we zien morgen wel, overal is een oplossing voor.
DE ZWARTE LIJST
Om 8 u localtime heeft Sake naar Jan Doets, de organisatie waar we de reis en autohuur hebben geboekt, gebeld met het verhaal, maar ze konden niets doen, de oorzaak ligt bij Hertz.
Om half negen stonden we weer bij de balie van Hertz en troffen we een zeer omvangrijke jongeman die ons hielp. Hij is drie kwartier bezig geweest met telefoontjes naar hoofdkantoor Hertz en werd steeds weer doorverbonden, weer alle cards geprobeerd, maar niets werkte. Heel rustig en flegmatisch. We hadden bijna de moed opgegeven.
Uiteindelijk belde hij naar creditcardsevice, deed wat op de pc en riep oneens YESS....het probleem was dat Sake op de verkeerde lijst stond, op de zwarte lijst nota bene! Een lijst van personen aan wie geen auto mocht worden verhuurd. Nou ja zeg ! toch raar want we hadden al een auto gehuurd én betaald. Niemand weet hoe Sake op die lijst is gekomen..maar het probleem was opgelost.
Wij eindelijk naar de witte Nissan. Nog weer even terug naar de balie ( voor de 4de keer), want ik moest nog geregistreerd worden als mede driver: kosten 200dollar!
De reis kon beginnen..

SALT LAKE CITY
We hadden al besloten om deze dag in SLC te blijven en hadden een nacht bijgeboekt in het hotel. Het leek ons geen goed plan om na alle stress en slecht slapen een lange autorit te maken.
In slc zijn we naar de Mormonen tempel helemaal in gotische stijl geweest Het centrum van mormonen.
De mormonen pikte je er zo uit: mannen grijze broek, wit overhemd of zwart pak en de vrouwen in lange rokken en gereformeerde stijl en oh zo aardig en dienstbaar..beetje eng
We zijn eerst naar het centrum voor familie Searche Centre geweest om onze voorouders te zoeken, dit is niet gelukt. Maar we kunnen het thuis evt. Verder uitzoeken. Een man die oorspronkelijk uit Rotterdam kwam en redelijk Nederlands sprak heeft ons geholpen.
Wel een heel indrukwekkend geheel. 150Miljoen familiegegevens zijn hier opgeslagen! Overigens vanuit religieuze overtuigingen.
Salt Lake City; Hoofdstad van de Mormonen
Hierna rondgelopen in het park rond de tempel met allemaal tulpen uit nederland. Er waren en heleboel trouwpartijen, aan de lopende band.
Een wederom dienstbare dame wees ons op het feit dat we een sightseeing konden doen boven op het hoofdkantoor van de mormonen 26 etages hoog, met uitzicht rondom. Dit wilde ik wel. Voor Sake hoefde het niet zo nodig ( hoogtevrees) , maar dapper als hij was ging hij toch mee en stond op gepaste afstand van het uitzicht te genieten. Wat we niet wisten was dat we een gids meekregen, mormonen dame die ons van alles vertelde waar we geen behoefte aan hadden. Maar ja het was hun taak om dienstbaar te zijn en alles is gratis!
JETLAG
Sake lag om 20u doodmoe te slapen ( lees ..snurken). Zelf ging ik om half elf slapen en sliep als een roosje. Half vijf werd ik wakker en was helemaal verrukt dat ik zo lang achter elkaar had geslapen. Na een beetje woelen werd ik om half zeven wakker en riep Sake dat we op moesten staan. Sake rechtop in bed hé. Is het al zo laat en bleef op de rand vh bed zit om even bij te komen. Ik spring helemaal fit en wakker onder de douche, kleed me aan. Sake ook, gaat zich scheren en zijn haar stylen. Inmiddels ben ik mijn tas aan het inpakken toen Sake ineens riep. Het is nog maar drie uur!! Hoezo lang slapen.....
We barsten in lachen uit en hadden nog lang de slappe lach.
We zijn weer in ons nest gekropen en zijn weer gaan slapen tot om vijf uur de telefoon ging van Sake....de begrafenisondernemer! Of hij wel goed verzekerd was.....dit is toch geen voorteken??

ON TOUR of BEREN
Zoals afgesproken zijn we op tijd opgestaan en na het ontbijt om 8 u vertrokken richting het noorden. Het is woensdag 8mei. Onze planning was Jackson (Wayoming) ong 500 km.
Na een prachtige tocht zonder snelwegen o.a langs Bearlake kwamen we hieraan. We zochten een Starbuck voor een kop koffie, maar belanden in McDonalds. We spraken met een man, die meteen hoorde dat we uit Holland kwamen en vertelde dat zijn vrouw die van oorsprong ook uit Holland kwam. Twee tellen later stond ze bij ons. Ze kwam uit Drente en is met haar ouders na de watersnoodramp van 1953 geëmigreerd naar Amerika.
Ze adviseerde ons om naar het visitorcentrum te rijden voor informatie over het Tentonpark. Hier kregen we een leuke route en we zouden zeker beren, bisons, herten en antilopes spotten. Het was een prachtige route, 100km gereden, maar geen beren op de weg...
We hadden al een ons vertrouwde Hotel 6 geboekt. Bij deze keten boekten we in 2011 ook vaak, inmiddels een update ondergaan.
Vlak voordat je Yellowstone in rijd kom je door de Teton Mountains, een werkkelijk waar adembenemend gebergte. Hieronder een collage van foto's;

YELLOWSTONE PARK
Om 08.00 donderdag 9 mei zijn we al op pad gegaan richting Yellowstone naar de west entrance. Het lukte niet om een ontbijt te scoren, alles was dicht en de tomtom was ook nog niet wakker, deed zo raar. Ergens onderweg zijn we een cafeetje ingegaan met een fantastisch ontbijt...dachten we. De capuccino was zo verschrikkelijk zoet, dat de tanden en kiezen spontaan uit je mond vallen, zoals Sake zei. 200 km later door een prachtige route met een hoge pas, maar ook door 't Hoogeland van Idaho. Zéér uitgestrekte, glooiende landbouwvelden.
In West Yellowstone aangekomen zijn we naar het visitorcentrum geweest voor informatie en we hebben een hotel geboekt.
Het plan is om naar de Old Faithful te gaan, een geyser die elke 91 min.spuit gedurende anderhalf tot vijf minuten tot een hoogte van 30-55 mtr. hij spuit zo'n 14.000 tot 32.000 liter heet water.
Vol verwachting zaten we klaar om dit wonderlijk gebeuren te aanschouwen. Het viel een béétje tegen. Niet zo heel hoog en maar kort, maar wel zeer bijzonder.
Op de terugweg hebben we nog verschillende Geyser Basins gezien en door de futuristische landschappen gelopen, met de mooiste kleuren, een surrealistische geheel. De kleuren ontstaan door ingewikkelde processen met bepaalde bacteriën en mineralen.
Yellostone is een vulkaan die volgens deskundigen 1x in de 600.000 jaar uitbarst. Het is nu al 640.000 jaar geleden duuzzzz....
Áls dit zou gebeuren is half VS verdwenen. Binnen in de grond is het 360graden.
Veel bomen (dennenbomen) zijn dood gegaan vanwege de basische grond. Ze worden verbrand waardoor zaadjes vrijkomen en weer een nieuw gewas groeit. Al die dode bomen op rij zag er bizar uit.
Op de route hebben we één hert gezien (heen terugweg op dezelfde plek) en heel veel Bisons.
Het weer is steeds prachtig, staalblauwe lucht met witte wolken en heel af en toe een regenbuitje. Temperatuur is denk rond 20 graden.
Het plan van vandaag vrijdag 10 mei is om de grote loope te rijden richting de noord entrance. Na een kwartiertje rijden stonden we in de file in het park. Merkwaardig want het was nog heel rustig op de weg. Bleken we te wachten voor een groep overstekende Bisons. Helaas was dit niet in ons blikveld.
Aan de linkerkant doemde het Yellowstonemeer op. Nog helemaal bevroren aan de overkant hoog gebergte met sneeuw. Een mooi panorama.
We zijn over hoge passen gereden waar langs de kanten nog wel een halve meter sneeuw.
We hebben nog een klein uitstapje gemaakt richting de Oost Entrance, want daar zouden we beren kunnen zien, niet dus. Wel een soort marmot die ons met grote ogen aankeek en vroeg om op de foto gezet te worden en verder hebben we vooral een woud van dode bomen gezien.
We vervolgen onze weg naar Canyon village. Aan de linker kant meandert de Yellowstoneriver en aan de rechterkant zien we op verschillende plekken vulkanische fenomenen met allerlei kleuren, geuren en vormen.
in Canyon villlage hebben we een kop koffiegedronken en Sake heeft een Live is good t-shirt gekocht mét een beer erop, hij helemaal blij.
Vlakbij zijn de watervallen, de lower en de upper waterfalls. Na een wandeling naar beneden hadden we een prachtig zicht op dit spektakel van stromend en bruisend water.
We vervolgen onze weg richting het noorden door prachtige en heel verschillende natuurgebieden. Vlak voor de North entrance lopen heel veel herten en Bisons langs de weg te grazen, op zich een vreemde plek bij een parkeerplaats met veel mensen.
Vol van alle indrukken rijden we onder de toegangs poort door van Roosenvelt
We zijn beland in het dorp Gardiner en vonden al snel een hotelkamer aan de Yellowstoneriver.
In een typisch western kroeg hebben we een grote steak gegeten. Op het teras met het uitzicht op de rivier, kan het mooier?
Laatste dag zaterdag 11 mei in Yellowstone. We hadden al een plan bedacht, maar tijdens het ontbijt kwamen we aan de praat met een ouder echtpaar die beren hadden gezien, dus wij alle info ter harte nemen en ons plan bijgesteld.
We reden weer het park in en maar kijken en kijken. Op een parkeerplaats stonden allemaal mensen te kijken, stond er een boswachter met een grote verrekijker, wat zagen we? Een broedende vogel...boeiend... Wel gaf hij aan waar de beren wel zouden zijn "Roaring mountain". Wij er naar toe, ook hier stonden allemaal mensen met hele grote verrekijkers, geen beren. Ze waren wel geweest, maar weer vertrokken.
Dus wij teleurgesteld weer rechtsomkeert. Hoe gek wil je het hebben...beren spotten...
Op de terugweg stonden op dezelfde parkeerplaats heel veel mensen, zoals wij dachten chinezen of Japanners die overal voor blijven staan. Toch maar even parkeren. Ik zag grote donker beesten en zei tegen Sake oohh dat zijn weer Bisons, voor ons niets bijzonders meer. Sake kijkt eens goed en zei: Dat zijn beren!! Een moeder en twee jonkies op 100 mtr afstand en kwamen rustig en speels aanlopen tot 50 mtr afstand en liepen vervolgens weer de weide vlakte in. Wat een timing! Wat een sensationeel gevoel geeft dit. Een echt kadootje.
Fout! Bestandsnaam niet opgegeven.
Helemaal verrukt en onder de indruk hebben we ons vier jaar samenzijn gevierd met een kop koffie en ( miérrzoet) taartje.
We hebben Het hoofdstuk Yellowstone achter ons gelaten en rijden richting Canada. We zien wel hoever we komen. Nu ook weer door prachtige natuurschoon, maar ook door saaie gebieden waar je spontaan in een meditatieve toestand raakt...
Een paar keer werden we opgeschrikt door reeën langs de weg en 1 keer hard in de remmen.
Voor de eerste keer deze vakantie heb ik een stukje auto gereden, maar voor een grote stad haakte ik af, bang de auto niet onder controle te hebben.. Een automaat. Dit moet toch heel makkelijk zijn, maar de automatische reflexen zijn sterker. Gelukkig neemt Sake het zonder problemen over, hij vindt het heerlijk om te schauffeuren.
We zijn gekomen tot Messoula. 180 km van de grens. Hotel gezocht, na een paar pogingen( te duur, te lawaaiig..) is het gelukt. Bij een soort AH eten gekocht en op de hotelkamer genuttigd. We hadden geen zin meer erop uit te trekken. Menu: salade, toast met tonijnsalade, meloen, wijn en bier en griekse yogurt. Heerlijk. Het valt op dat er maar weinig winkels zijn met versproducten. De gezondere voeding is erg duur en de rommel goedkoop. Geen wonder dat er zoveel dikke Amerikanen zijn. Zeker in de dorpen is het aanbod van gezond voedsel niet tot minimaal
De foto's van de beren vielen me erg tegen, moet nog veel leren. Maar ze zitten nog wel op mijn netvlies.
Moederdag zondag 12 mei.
Ooit geïntroduceerd door Anna Marie Jarvis, die haar moeder herdacht, die in de burger oorlog een club oprichtte om hulpbehoevende moeders te helpen met voedsel en medicijnenen. Motherday werd in 1914 in Amerika een nationale om de moeder te waarderen.tweede zondag in mei.
Hier zag je wel grote borden staan met bv menu's voor moederdag. Verder is het aan mij voorbij gegaan. Ik denk dat mijn boy's me altijd wel waarderen......
Na een schamel ontbijt zijn we richting het glacierpark (Callispel) ongeveer 200 km. Onderweg uiteindelijk bij McDonald een ontbijtje gehad en wel.....Havermoutpap met appel, rozijnen en cranberries!
In het Glacierpark moesten we een nieuwe kaart kopen $25. De hoogste pas was nog niet begaanbaar, dus moesten we heen en terug. Een route van totaal 60km langs het McDonald meer, met op de achtergrond hooggebergte.
We hebben nog een korte trail gelopen en een poos relaxed bij creek gezeten. Dit was het dan. Het Glacierpark bestaat uit veel meren en gebergte, allemaal prachtig, maar we hebben besloten om de rest van het park te laten voor wat het is. Een duur ritje dus. Op de route voor morgen in Hotel 6een kamer genomen, heerlijk pizza gegeten in pizzahut en ons avontuur voorbereiden op Canada. De eerste week vd vakantie is voorbij, nog drie weken te gaan!
Ook in dit hotel was maandag 13 mei het onbijt continetal: plastic borden en bestek, koffie, koffiekoek, sneetje brood, danootje, jam én een zakje oatmeal.
Na dit geweldig ontbijt zijn we op pad gegaan richting Banff. Toch nog bijna 500 km. Onderweg genoten van de natuur en af en toe opgeschrikt door hertjes langs de weg en soms hard in de remmen.
CANADA
BANFF
Bij Roosville zijn we de grens naar Canada over gegaan. Fluitje van een cent, maar wel een stempel erbij in het paspoort.
Tijdens de rit door de rockies regende het helaas, waardoor we de mooiste uitzichtspunten misten. Onderweg hebben we dikhoornschapen gezien.In Banff aangekomen hebben we een leuk lodge gevonden met een zeer vriendelijke man, die ons veel info kon geven over de activiteiten hier. Blue mountain lodge, een historisch pand.
We hebben na al dat zitten in de auto meteen een wandeling gemaakt naar het allergrootste hotel van de wereld."Het Fairmont Banff Hotel" met 250 kamers en langs een watervaltrail terug naar downtown. Inmiddels was het 18u etenstijd. Een heerlijke maaltijd gehad met tilapiavis.
S'avonds wat gelezen over de activiteiten die we morgen gaan doen met hopelijk mooi weer. En weer een dag voorbij.
Dinsdag 14 mei begon met een lekker ontbijtje en raakten we aan de praat met een stel uit Noorwegen.
Banff Gondola is vanochtend het doel. Een paar kilometer rijden en we konden met een gondelbaan naar boven waar we een prachtig uitzicht hadden over de rockie mountians. Het was bewolkt en sommige toppen gesluierd in de wolken. Het was een mysterieus gezicht. We konden rondom een plateau lopen en een boardwalk naar het hoogste punt. Elke minuut had je weer een aander uitzicht, dan weer sneeuwde het een beetje, dan weer scheen de zon en zag de toppen uit de wolken verschijnen en zelfs weer nieuwe bergen opdoemen. Fascinerend schouwspel. Op de bovenste etage hadden ze bordjes met de vlag van alle hoofdsteden en de afstanden. We zitten 7.248 km van Amsterdam verwijderd. Volgens Sake konden we wel lopend naar huis.
Na een dik uur zijn we weer met de gondelbaan naar beneden gevlogen.
We wilden een wandeling maken door het bos naar een viewpoint. Daar aangekomen stond er allemaal informatie over wildlive en beren. Gevaarlijke beren en wat wel en wat niet te doen. 1 van de punten was, ga in gezelschap. We keken es om ons heen, geen kip te bekennen verder. Dit haalde ons over de streep om de gok niet te wagen. Het was ook wel een heel donker bos. Zijn we bangescheten of nemen we onze verantwoordelijkheid heelhuids terug te komen. Op de route zagen we vlak langs de weg 3 reeën ah grazen. Wij weer terug via een mooie kronkelweg door de bergen.
We hadden nog een doel nl.naar vermilionlakes. Een prachtig gebied tegen de bergen met twee meertjes en langs de oevers struikgewas. We hebben een trail gedaan met het gevaar voor wilde wolven. Niet dus...
Het volgende programma was naar de Upper Hot Springs. Een hele oude bron met allerlei mineralen en 39 graden met het uitzicht op de Rockies. We hebben daar badkleding gehuurd. Sake eens knalgele zwembroek en ik een historisch badpak uit 1920. Blauw met pijpjes en een rokje eroverheen afgezet met een witte rand. De schouderband moest je vastmaken met 2 witte knoopjes.
We hebben heerlijk een uur liggen badderen, dommelen en zonnen. Ook nu weer, zon en regen.
Helemaal loom zijn we naar de supermarkt gegaan en hebben een stuk verse quise taart en salade gekocht. In onze lodge konden we gebruik maken van een gezamenlijke keuken. Lekker gesmikkeld, foto's gekeken en dagboek bijgewerkt.
Morgen vertrekken we richting Jasper.
Het is alweer ochtend woensdag 15 mei. On the road over de mooiste weg van de wereld "Icefieldroad" richting Jasper. 200km door de Canadese rockies waar ook wildlife te zien was. We waren nog maar net onderweg en zagen een aantal geparkeerde auto's en mensen die foto's maken. Wij ook stoppen, want we hadden inmiddels wel geleerd, dat er dan iets te zien is. En ja hoor, een hele grote dikke zwarte Teddybeer op 20-30 mtr afstand vd weg. We zijn uit de auto gestapt met gevaar voor eigen leven en hebben foto's gemaakt. Teddybeer met zijn prachtige zwarte vacht, at onverstoorbaar zijn maaltijd op (besjes). Indrukwekkend, want ik stond op 20mtr afstand te kijken en foto's te maken.
Moedig of naïef.....zeg het maar.
De beloofde elanden, wapiti's hebben we niet gezien.
Gestopt bij Lake Louise. Deze was bevroren en kleiner dan we dachten, wel prachtige reflexies op het water wat al ontdooid was. Er lag nog aardig wat sneeuw. We zijn een stukje langs het meer gelopen. We zaten even op een bankje van het uitzicht te genieten, kwam er een vrouw langs...oohhh how exhiting, i 'll never see ice in my live.....en vervolgens gooide ze een stokje en een kiezelsteentje op het ijs om te ontdekken hoe sterk het ijs was. Hoe dom kun je zijn dachten we nog, als je het echt wil weten, moet je er een baksteen opgooien!
Na een kop koffie op weg naar de volgende activiteit. We stopten onderweg voor een korte trail naar het meer Moraine met mooie uitzichten. Sake dacht wel op zijn sandalen met sokken door de sneeuw te kunnen, maar al gauw zat hij tot de knieën in de sneeuw. Terug voor de bergschoenen, het was niet te doen en halverwege zijn we terug geklauterd . We wisten genoeg toen we een groepje tegenkwamen die vertelden dat ook dit meertje nog bevroren was.
Na een kop koffie zijn we onze weg vervolgd.
Halverwege kwamen we voorbij de ingang van de gletsjer Colombia Icefield. Deze tocht hadden we voor de volgende dag gepland.
Dat betekende dat we vanuit Jasper weer 100 km terug moesten rijden. Na een kort overleg besloten we meteen om te draaien en de veelbelovende gletsjertocht te maken op de Athabascagletsjer. Het was mooi weer en morgen weet je maar niet. We hadden al een ticket en na een kwartier konden we in een bus stappen die ons tot aan het begin van de gletsjer bracht. Hier stapten we in een zg snowcoach, een bus met hele hoge grote wielen, die langzaam over de gletsjer reed. Na een half uurtje stopte de bus en ik dacht dat we een wandeling gingen maken, maar we konden even uitstappen en een paar meter rondlopen op een plek waar ze aan het sneeuwschuiven zijn geweest. Zeer teleurstellend, temeer het de grootste sneeuwafzetting is vd Rockies (325 km2 ), daarmee het grootste gletsjergebied van het noordelijk halfrond. Dit schept toch grote verwachtingen.
Wij blij dat we niet tot morgen hebben gewacht, we zouden dan 100 km heen moeten rijden en weer 100 km terug. Sake is zo voortvarend geweest om al een Lodge te reserveren in Jasper voor 2 nachten.
JASPER
Na een lange, maar jhprachtige rit door de rockies, met het uitzicht op bergen links en bergen rechts, dennenbomen links en dennenbomen rechts, voortdurend alert op wildlife, kwamen we aan bij onze lodge . We hadden last van zogenaamde "landschapmoeheid" .
We kregen een mooie gezellige kamer vlak aan de Athabasca river. We werden door de beheerder meteen gewaarschuwd voor ...beren. Ook elanden en Wapiti's komen hier veel voor. Met name bij de rivier. Wij heel voorzichtig, alert op alle geluiden naar de rivier lopen. Niets te zien. Wel hebben we allerlei scenario's bedacht.. Wat als...
Langs de rivier stonden allemaal bankjes met een prachtig uitzicht en heerlijk geluid van bruisend water. Een mooie plek om even tot rust te komen van alle indrukken.
Na een warme maaltijd hebben we inkopen gedaan voor de volgende dag.Het is hier heel erg duur allemaal.
Inmiddels is het de ochtend van donderdag 16 mei. Een zonnige dag , maar niet heel warm.
We hebben voor onze Lodge op een bankje buiten ontbeten. Het onbijt bestaat uit brood met chocopasta.
Het resort heeft een eigen strandje aan de rivier. Wij daarheen en we zagen voetsporen..van een beer...? Weer af en toe om ons heen kijken...
Later op een bankje zitten lezen. We hadden geen programma voor vandaag, even niets. Lekker genieten van de zon, de rust, het bruisen van de snelstromende rivier. Op een gegeven moment wordt je één met de rivier en voel je het bloed door je aderen stromen op de cadans van het water.
Totdat we een raftingboot voorbij zagen komen....WHOOW dat is leuk!
Willen wij dit ook? Jaaah dit willen wij ook. Wij meteen naar de beheerder voor informatie. Hij ging het regelen en om 14 u konden we Raften. Spannend! Het was een vrij rustige rivier, dus geschikt voor beginnelingen. Ticket á $65.
Na een kort busritje met aanhangwagen met drie bootjes werden we in drie groepen verdeeld en voorzien van informatie. We hesen ons in een wetsuit en
veilgheidsvest. Met zes man in de rubberboot. Wij waren ingedeeld bij 2 gepensioneerde echtparen uit Engeland. Oh my goodness.!!
Wij het water in, meteen al natte voeten..bbrr koud water. Al vrij snel gingen we met volle vaart vooruit. We moesten op commando van de gids peddelen.
Het ging vrij rustig en op sommige stukken rivier, in bochten flinke golven waarbij je een plens water over je heen kreeg. Heerlijk, het kon me niet ruig genoeg. Je deinde helemaal mee op de golven zonder het gevoel te hebben om te vallen of eruit te vallen.
Helaas was het na een uur voorbij en moesten we weer aan land. Terug met de bus, met koude voeten en natte kont, maar ach wat geeft het. Boodschappen gedaan en heerlijk bij onze rivier gezeten en zelfs gemediteerd.
We overwegen om nog een nacht en dag te blijven en dan in 1 dag naar Vancouver te rijden. Het blijkt dat dit toch te ver is (900km) en besluiten om morgen te vertrekken en halverwege ergens te overnachten.
Vrijdag 17 mei.
Na een slechte nacht waarin Sake het hele bos( ...en die is hééél erg groot) omgezaagd heeft ontbeten op het bankje voor ons huisje in de zon. Brood met chocopasta:-)
Tegen half elf reden we richting Vancouver. Onze stopplaats zou Kamloops zijn. Na een wederom prachtige rit door de rest van de rockies met als hoogtepunt letterlijk en figuurlijk de mt Robson. Het laatse deel van de rit was vooral bomen en later nog saaier.
Kamloops was drukker en groter dan verwacht. Er was een grote rondweg met heel veel hotels, dus dat is makkelijk scoren dachten we. Mis! Hartstikke duur of vol. In Canada heeft men een lang weekend vrij en trekt men erop uit.
Na een rustige plek in Jasper overviel ons de drukte en de dure bouwvallige lodges.
We waren het gauw eens: weg hier! We zijn weer op de route gegaan en in de eerst volgende plaats hebben we een hotel gevonden, dezelfde prijs weliswaar, maar rustig, netjes en met ontbijt. Dus zitten we nu in Merrit.
Op zoek naar een eettentje, bleek het chinees te zijn, maar ozo lekker.
We zitten in een andere tijdszone, een uur vroeger, dus een winst.
VANCOUVER.
Zaterdag 18 mei. Nog ongeveer 300 km te gaan naar Vancouver. Voor ons een eitje. De route was wisselend mooi. Vooral hééél veel bergen en bomen. Onvoorstelbare oppervlakten. Mooi jong groen berken met donkergroene dennenbomen. Een fraai geheel.
Voor Vancouver kwamen we al in het drukke verkeer terecht en over een hele hoge brug. Het was trouwens steeds druk op de weg, vanwege het zg Long weekend ( Victoriaday is een nationale feestdag).
Tjee wat een grote stad..... We waren in de middag al in het gereserveerde Travellodge. Te vroeg om officieel in te boeken, maar we mochten al in een kamer, heel aardig.
We hebben onze tassen in de kamer gegooid en zijn meteen op pad gegaan de Big City in met de bus naar het centrum.
Hier rondgelopen tussen de immens hoge gebouwen. Urban jungle. Het is een gezellige trendy stad met veel bomen in de straten. Het doet me een beetje denken aan Berlijn.
S'avonds zijn we de Liongatebrug opgelopen, om de skyline met zonsondergang te aanschouwen en te fotograferen. Dit is niet helemaal gelukt, net iets te laat. De brug was hoog en bewoog, wat knikkende knieën veroorzaakte bij Sake en al gauw terug liep.
Zondag 19mei met de bus naar Granville Island. Vroeger was det een werf met pakhuizen. Dit deel hebben ze bewoonbaar gemaakt en in de oude pakhuizen zijn allemaal winkeltjes en markten. Erg gezellige sfeer. Op elke hoek of pleintje was live muziek. Van iets lelijks iets moois maken ademt een bepaalde sfeer uit die ook doet denken aan oost- berlijn. Een gezellige drukte, want de meesten zijn vrij en het was lekker weer. Met een ferry zijn we naar de overkant gevaren waar we uitkwamen op het strand. Ook al bijzonder een stad aan het strand. Hier gebeurde ook van alles, sporten, joggen, skeeleren, fietsen, wandelen, op een bankje zitten. Kijken en bekeken worden. Indrukwekkend was de balanskunstenaar, die stenen op het scherpst van de snede op elkaar stapelde, bijna onmogelijk (zonder 3 secondenlijm.)
Vanaf het strand zijn we door het Stanleypark gelopen. Dit is één van de grootse parken. Het was onze bedoeling om er helemaal omheen te fietsen, ong 10 km. Maar niet gedaan. We zijn gaan lopen om de beroemde totempalen te bezichtingen. Het zijn echter repicla, de echte zijn in musea ondergebracht. Het is een inheemse erfgoed van British Columbia. Toeristisch, maar ook wel apart.
Binnen een straal van nog geen 10 km hebben we totaal verschillende natuur en cultuur en sfeer gezien en ervaren. Een mooie en boeiende dag. Tot slot vlakbij onze lodge nog heerlijk gegeten. Morgen vroeg uit de veren om de Ferry van 10.40 te halen naar Vancouver Island.
VANCOUVER ISLANDS
En vroeg waren we! En vol verwachting! Maandag 20mei. We zitten op de helft van de vakantie. Anderhalf uur wachten voor de boot. Het voordeel was dat we vooraan stonden en een mooie plek op de boot konden uitzoeken en ook als eerste weer weg konden. Na een rustige, ietwat saaie overtocht kwamen we aan. We zijn meteen richting Tofino gereden. Een tocht van bijna 200 km, door bossen en bergen, geflankeerd door knalgele brem.
Het laatste stuk was één en al bochten en hobbels. Ik werd er op een gegeven moment gewoon beroerd van. Ook hadden we niet veel gegeten en onderweg was op een afstand van 100 km niets te halen en niet bewoond.
Het was regenachtig. Éindelijk kwamen we in ons al gereserveerde hotel aan. Hhmmm.....ziet er niet echt gezellig uit. De ontvangst en de ontvangstlobby was letterlijk en figuurlijk kil te noemen. We kregen een kamer toegewezen met het uitzicht op een rots vlak voor het raam notabene. Het bleek de verkeerde kamer te zijn. Wij moesten naar de 1ste verdieping, helemaal achteraan door lange kale gang. Het ruikt overal naar verf en al met al begon ik mij steeds beroerder te voelen, dit in combinatie met een suikerdipje.......
Het uitzicht is nu: Bomen..een donker bos vlak voor het raam. De oceaan is slechts een paar honderd meter verwijderd, maar kunnen we niet zien of horen. Eerst maar even een kop koffie/thee en ons geïnstalleerd. We blijven hier drie nachten. Meestal gaan we meteen plannen maken, maar de koek is even op. Het voelt hier niet goed. Ik voel me opgesloten in het hotel maar ook in de omgeving. Ik heb het gevoel geen kant op te kunnen.
We zitten op ong 7 km van het dorp, wat meer een lange streek is, met aan weerszijden bomen, jungle en Zee. Onderweg zagen we veel lodges/ hotels met het uitzicht op de oceaan. We hebben blindelings geboekt vanuit angst dat er geen plek meer zou zijn ivm Victoriaday. Dit gaan we niet weer doen! We hebben boodschappen gedaan en op de kamer een kip verslonden met salade. Het is buiten koud en snel donker door het dichte bos voor het raam. Een gevoel van teleurstelling voert de boventoon en ik zak weg in een dip.
Een hete douche doet wonderen....en een beetje van je afschrijven.
Wie weet worden onze verwachtingen nog beantwoordt.......
Dinsdag 21 mei . We zijn op pad gegaan om een trip te boeken: whale watching voor morgen half twee. Hierna een korte trail gelopen. zijn?
Vandaag woensdag 22 mei hebben we het dorp verkend en een lunch genuttigd. Het dorp biedt niet veel soeps en doet niet echt gezellig aan. Na de lunch aan boord van Jamie's Whale Watching. Het grote avontuur gaat beginnen. Binnen een half uur hebben we al Orka's gezien. Ze zijn moeilijk te fotograferen. Hooguit de staart en van veraf. Ws voelden ze zich zo opgejaagd door de boten dat vader en kind vlak langs de haven zwom, heel uitzonderlijk.
Het is ook een onnatuurlijk gebeuren om te proberen dichtbij te komen en ze daardoor storen in een territorium.
Er is wel een regel dat de boot niet dichter dan 100 mtr Mag naderen. Het was een prachtige tocht toen we deinend de volle zee opgingen. Ook hier zijn heel veel kleine eilandjes en rotspartijen. Op één ervan lagen tientallen zeehonden te zonnen. Ik hen nog net in de verte een adelaar op de foto kunnen zetten en tot slot hebben we een bruine walvis zien zwemmem, maar hij vertikte het om te duiken en zijn staart in de lucht te werpen. Dit zou echt spectaculair zijn.
Al met al een prachtige tocht en we kregen een mooi beeld van de natuur rondom.
AAPASSEN EN HERSCHRIJVEN
Na toch wel enigszins teleurgesteld te zijn dat we geen walvissen hebben gezien zijn we een trail gaan lopen door de rainforest. Een echte jungle, weliswaar met een aangelegd houten pad en trapjes. We kwamen uit op de pacific. Hier wat rondgelopen en de "long beach" bewonderd. Deze beach is 30 km lang. Het was eb en de golven niet zo spectaculair. Tussen de rotsen hebben we nog wat sealive gezien : zeesterren en andere diertjes.
Als afsluiting zijn we uit eten gegaan. Op de menulijst stond: wild pacific salmon. Heerlijk lijkt me. Maar ook dit was het nét niet. Tofino is het net niet!
HHmmmmm......Tofino is een Deceptie.
Morgenvroeg vertrekken we naar Victoria en stappen daar op de Ferry naar Port.
Sake had al een ticket geboekt voor de Ferry van drie uur. Donderdag 23 mei. we zijn al vroeg vertrokken om zo nog even tijd te hebben in Victoria. De balie medewerker wilde grappig zijn en zei:" enjoy the rain". lache....nu heb ik best wel humor, maar dat viel me niet goed en paste precies in mijn beeld...het is het net niet.
4 uur rijden terug door idd regen en door de bergen en bochten naar Victoria. We waren even de weg kwijt en het rijden nam toch meer tijd in beslag zodat we net op tijd aankwamen bij de terminal, helaas geen tijd meer om Victoria te proeven. Na de nodige grenscontroles kwamen we na een mooie boottocht van anderhalf uur aan in Port Angles. We hebben hier wat rond gereden en een hotelletje gezocht.
WESTKUST
Vrijdag 24 mei rijden we richting de pacific. We reden door het nationaal park Olympic. Twee en een half alleen maar bos en brem en af en toe een meer. Een onvoorstelbaar groot gebied met bomen..bomen..bomen.
In dit gebied worden ook heel veel bomen gekapt en op de weg zag je veel grote vrachtauto's met gekloofde boomstammen erop.
We dachten makkelijk een hotel of lodge te vinden maar op de plek waar we eerst zochten was alles vol vanwege memorial day. Amerikanen vieren dit door een weekend er tussen uit te gaan. We werden geadvisezerd om naar Long Beach te gaan, daar was zeker nog genoeg plek. Dit betekende nog een paar uur rijden. Vanuit het niets doemde er ineens een toeristisch gebied op vlak bij de oceaan. Hier hebben we een peperduur hotel genomen van de keten super8 . Hier en dit weekend een keer zo duur. Het weer was nogal wisselvallig tijdens de hele reis, maar later op de middag redelijk zonnig. Wij enthousiast eindelijk met onze sandaaltjes aan het strand op, wel met dikke trui. Een prachtig strand en zee en wolkenpartij.Vreemd dat de Amerikanen zo met de auto het strand opjakkeren en op de zee uitkijken. Na een maaltijd is ook deze dag weer voorbij. De bedoeling was om hier een paar dagen te blijven, op het strand in de zon. Maar de weerberichten zijn niet al te best duuzzz...
Zaterdag 25 mei begint met een super slecht ontbijt en super slecht weer. Plan de campagne... We hebben geen zin om weer een dag te rijden en ook in st Helen is het slecht weer. We besluiten een dag te blijven en er hoe dan ook iets van makenmaken. We laten ons niet kisten. Sake heeft een goedkoper hotelletje 1 straat verder gevonden.
We zitten in het dorpje Peninsula, met heel veel winkeltjes en eettentjes in hele kleurrijke pandjes: geel, rose, groen, blauw enz. Het is er heel toeristisch. Veel Amerikanen zijn op pad vanwege een lang weekend vrij ivm memorialday. Die treffen het dus ook niet. Veel gezinnen met kinderen. Er zijn diverse activiteiten: draaimolen, carten, speelhal, live bandje, ritje met een paardenkar. Stelt niets voor trouewns. Maar dit willen wij allemaal niet! We willen lekker op het strand zijn. We hebben dan ook in de regen een lange strandwandeling gemaakt over de eindeloze "Long Beach" in de regen.
Sake is een echte padvinder (lees: controlefreak) en pakt midden op het strand zijn kaart om te kijken waar we zijn en waar we heen moeten. Moet je je voorstellen.....20 km strand voor ons en 20 km strand achter ons. De zee aan de ene kant en de straat ad andere kant.....komisch.
Naast het strand lag een pad, het zg discoverypad. Een verhard pad waarbij niets te ontdekken valt, over dit pad zijn we teruggelopen.
Op het strand waren een gezinnen een kampvuurtje aan het stoken en werstonen het slechte weer...stoer.
In het dorp een cappuccino gedronken en inmiddels was het twee uur en konden we in onze nieuwe kamer mét keukentje. Je moet dan wel bij de balie pannetjes halen en die worden dan op naam uitgegeven waar je voor moet tekenen. Rare Amerikanen.
Je ziet hier ook heel veel "dikke" Amerikanen. Als we voor elke kilo overgewicht een dollar zouden krijgen....kwamen we stinkend rijk terug en hoefden we nooit weer te werken. Dit is geen welvaart meer , maar armoede. Armoede aan gezond voedsel en voedingsstoffen, aan beweging en aan gezon verstand. Het is allemaal zóó ongezond wat er gegeten wordt, waar wel veel geld aan wordt uitgegeven. Je ziet ook iedereen eten en drinken, cola en energiedrankjes hamburgers, worst, witbrood. Allemaal suikers en zetmeel en vet.
Zelf moeten we ook steeds zoeken naar iets voedzaams zoeken. Regelmatig eten we salades en fruit en groene smoothies van "Naked" zonder suiker en toevoegingen met allemaal gezonde dingen. Hoewel de brownies ook erg lekker zijn als tussendoortje
Ppffff...het is nu in de namiddag en het is nog steeds grijs en regenachtig. Ik denk dat ik maar een workshop patchwork ga volgen...
MT ST HELEN
We besluiten vandaag zondag 26 te vertrekken, de bikini kan in de tas blijven, de regenjas eruit, het is zwaar bewolkt. De bestemming wordt Kelso. Dit is een grotere plaats die toegang biedt tot het Vulcano monument saint Helen. De weg er heen was weer prachtig. We zijn een paar keer over de grote Colombiariver gekomen via lange en soms hoge bruggen. Ineens zag Sake een Orka..dacht hij, wij uit de auto, fototoestel sowieso altijd in de aanslag, wat bleek..een stuk hout wat net leek op een vin. het heeft wel een mooie foto opgeleverd van de brug.
Na de koffers in Hotel 6 te hebben gedumpt zijn we naar de mt st Helen gereden.Dit is een heel groot gebied die verwoest is geweest door de uitbarsting van st Helen in 1980. De resten zijn nog goed zichtbaar, hoewel er ook veel nieuwe aanplant is. Ook in de mt Helen mist een hele grote hap. We hebben een film gezien in een visitorcentre waar het hele verhaal in woord en beeld van de uitbarsting werd gedaan.
Fout! Bestandsnaam niet opgegeven.
Imposant, dat wil je niet meemaken. Helaas werden we steeds achtervolgd door een dikke wolkenpartij. Deze konden we steeds voor blijven zodat we een mooi zicht hadden. Maar bij het observatiecentrum, waar je echt een close-up had van mt saint Helen werden we ingehaald door de wolken. We hebben nog een tijd gewacht in de kou ( lees: vorst en sneeuw) maar helaas....
Het was een mooie rit erheen van 80 km en terug. Op de heenweg hadden we een leuk restaurantje gezien "Patty's Place" in Toutle en daar zijn we op de terugreis gestopt om te eten. Het was een gezellig ding met allerlei frutsels en tierelantijnen. We werden ontvangen door Old Granny Patty. Een dame van wel 90 jaar die er rondscharrelde en wat kopjes opruimde en als gezelschapsdame diende. Ze was oprecht belangstellend waar we vandaan kwamen en verrukt dat we uit Nederland kwamen. Ook zij wist van de Tulpen en de klompen. Zeer vereerd dat we Patty's Place kwamen bezoeken!
Aan de achterkant was er een prachtig uitzicht op een snelstromend creek en bos en bergen. We zijn ondanks het slechte weer toch op het terras gaan zitten met het mooie uitzicht. Het leuke was dat er allemaal kolibrietjes op korte afstand aan- en afvlogen.- De Helikopter onder de vogels- Ongelofelijk , ze kunnen vor- en achteruit vliegen, rechtstandig omhoog en naar beneden. supersnelle vleugelbewegingen. Ze zijn maar zo'n 10 cm groot met een hele lange snavel. Ze kwamen snoepen uit de plastic flessen die er hingen met ws zoetigheid.
We hebben een beetje tegen onze principes in een burger van hertenvlees gegeten. Er stond op het menu: Elk are everywhere, so we eat them.
Tja..wij hebben ze niet gezien maar wel gegeten dus....wel lekker. Als toetje namen we de huisgemaakte Cobblers: warme bessen met een cake en ijs..héérlijk.
Weer terug naar ons Hotel 6 en een plan smeden voor morgen.
Maandag 27 mei worden we wakker, kijken uit het raam...regen..regen..regen grijze lucht. Wéér denken en kiezen wat te doen. Ons plan was om via een andere weg naar de achterkant van st Helen te rijden en dan door naar het Rainierpark. Na een lekkere kop koffie bij Starbuck konden we kiezen, of van de ene Starbuck naar de andere rijden of toch ons oorspronkelijk plan uitvoeren. We kozen natuurlijk voor het laatste. Er is vast wel wat te zien. We volgden de TomTom en reden een prachtige route, veel bochten, langs een rivier. Na 47 km was de weg ineens afgesloten middels een hek. Toevallig kwam er een man in een truck van de andere kant. Sake vroeh hoe en wat, bleken we helemaal o de verkeerde weg te zitten, deze weg was altijd afgesloten. De TomTom herkend wel de weg, maar niet het hek natuurlijk. Wij weer helemaal terug. Na een lunch besloten we de andere weg die we moesten hebben toch maar niet te rijden, want de kans was groot dat de doorgaande weg naar Rainier vooreen deel nog afgesloten was vanwege de winter.
In deze omgeving is de Colombiariver heel belangrijk. Het is een hele lange brede snel stromende rivier, die begint in de rockie mountains van Canada (britisch columbia) en eindigt in de pacific bij Astoria.
We zijn naar Centralia gegaan, een plaats die iets centraler ligt en we evt. Morgen alle kanten op kunnen. Of naar het Rainierpark of we gaan naar Seattle. De weerberichten zijn niet best.
Hier in Centralia is niets te beleven. Er was een grote outlet, met allerlei winkels. Sake heeft nog voor een koopje een mooie leren tas gekocht. Ik heb niets gekocht, de mode is er vreselijk en allerlei lelijke dingen.
Hoewel we wel lol maakten was het een non-day. We gaan ons bezatten aan bier, wijn en doppinda's.
Met een hang-over (grapje..) dinsdag 28 mei wilden we aanvankelijk naar de mt Rainier, maar het was weer regenachtig en bewolkt. We hadden al een alternatief bedacht. Via de oostkant langs de kustgebieden richting Seattle. Een prachtige route waarbij we 2 x met een Ferry over moesten steken. (Eilandhoppen). Erg leuk. We hebben in Everitt een motel 6 geboekt. Wederom in een gebied langs de snelweg met de bekende Danny, Wendy, Jack in the box, McDonalds, pizzahut enz. enz. Zo ongezellig en vies. Het hing ons de keel uit. Wij weer terug naar downtown in de veronderstelling dat daar allerlei eettentjes zouden zitten, met een mooi uitzicht. Nee dus. We zagen uiteindelijk een eethuisje, heel leuk. Het was inmiddels half 6 en 6 u ging de tent dicht. Ja hoor. Gelukkig konden we nog wat bestellen: wrap en salade. Nou ja, de steak en de zalm komt een andere keer wel weer.
Vlakbij was de zee met een klein strandje wat vol lag met vergrijsde aangespoelde boomstammen. Hier kon je heerlijk op zitten, de zon scheen en dat was genieten.
Woensdag 29 mei kwam een soort jongensdroom van Sake in vervulling. Een rondleiding in dé Boeing fabriek. De grootste fabriek vd wereld. 6 inmense grote hallen waar Boeings worden gebouwd. Heel indrukwekkend. Wat een techniek en logistiek!
De Rondleiding was strak( net als de hele fabriek) geregisseerd. We moesten binnen de lijnen lopen, maar nog net niet 123 in de maat... De gids was heel enthousiast én chauvinistisch.
SEATTLE
Na een kop koffie (starbucks) zijn we naar Seattle gereden. Een weg van ong 30 km met aan weerskanten industrie..industrie..industrie. Met de mooie naam aurora boulevard. de naam dot iets anders vermoeden.
We zijn door zo'n slordig 45 stoplichten gereden. We kwamen aan in de big city Seattle. We hadden een hotel geboekt in de binnenstad en zitten nu midden tussen beton en glas, met de monorail voor de deur.
Veel hoge moderne gebouwen, naast en tusen hele oude gebouwen. Op straat zie je veel bedelaars en junks. 1 man had een. Bord met " I need $ for weed" als de politie kwam draaide hij het bord om en aan de achterkant stond. " Welcome to Seattle, I go home"
We zijn naar de Piket market gegaan. Een gezellige drukte en winkeltjes. Hier bevindt zich ook de allereerste starbuck. Wij daar natuurlijk koffie drinken. De inrichting klopte met wat ik erover gelezen heb. Helaas bleek het toch de verkeerde te zijn. Vlak in de buurt was de echte originele met de originele merkteken. Er stond een rij mensen voor de deur. Dus de koffie daar komt nog. ook is hier ook de allereerste boerenmark vanuit heel vroeger.
Paralel aan de zee zijn we naar het sculpture park gelopen. Hier stonden slechts 4 sculpturen en de moeite niet waard. In een restaurant met uitzicht op de zee hebben we een hapje gegeten en deze dag is ook al weer voorbij.
Donderdag 30 mei. Gisteren hebben we een frans broodjeszaak ontdekt. Eindelijk een lekker broodje brie gehad en vanmorgen een broodje gezond als ontbijt.
Het plan is om naar de American bank te gaan, waar je op de 40 ste verdieping naar een starbucks kan gaan en gratis een prachtig uitzicht geniet. Met knikkende knieën is Sake meegegaan in de lift, die naar boven vlóóg. Gelukkig voor hem stonden er leren fautuilles in het midden waar hij lekker in wegzakte in tegenstelling tot mij die juist bij een raam ging zitten. Wel hoog hoor, mooi!
Een jongeman sprak mij aan en vroeg wat ons naar Seattle bracht. Hij was hier opgegroeid, maar studeerde in Washington. Mijn verhaal gedaan en gevraagd naar tips.
Park met gaswork werd aanbevolen en vlak daarbij had je de salmonlocks. Soort stroom van water waar de jonge zalmen tegenop springen en zwemmen.
De adviezen hebben we ter harte genomen en met de auto dwars door Seattle er naar toe. Knap van Sake. Het verkeer rijdt gelukkig heel rustig en het is allemaal éénrichtingsverkeer, dus geen tegenliggers, maar toch. We kwamen ad de andere kant van Seattle, met een prachtig uitzicht op seattle. Er stond een oude gasinstallatie van wel 100 jaar oud en is gebombardeerd tot een soort monument. Heel apart. Na een rit van 7 km kwamen we bij de salmomlocks. Bijzondere constructie is er gemaakt om de zalmen naar de zee te krijgen, maar we hebben geen zalm gezien. Ernaast waren grote sluizen, maar voor ons ook niet zo bijzonder.
De auto weer bij het hotel gezet en lopend naar de volgende bestemming: de space needle en een museum met kunst van glas; Chihuly Garden en Glass. Voor Sake hoefde het niet zonodig, dus die heeft wat rondgelopen, dat scheelde weer 19$ en ik kon rustig mijn gang gaan. Prachtige kunstwerken van glas heb ik gezien, met fantastische kleuren en vormen, gemaakt door en israelier en geïnspireerd door Israël.
Ik stond in dubio of ik me wel of niet omhoog zou laten schieten in een lift ad de buitenkant vd needle, hij was wel erg hoog, wel kicken. Sake wilde sowieso niet. Ik vind het leuker om samen zoiets te doen, dus besloot ik maar niet te gaan.
We zijn in amper 3 min. met de monorail weer terug gegaan, leuk zo hoog en snel door de straten. Inmiddels was het half zeven en tijd voor een warme hap. Te kust en te keur aan eettentjes en we hebben heerlijk gegeten, met zelfs groene asperges. Moe en voldaan zijn we weer naar het hotel gegaan. Wat de dag ons morgen brengt weten we nog niet. We moeten wel uit het hotel, die is voor het weekend volgeboekt.
We willen het liefst naar de kust: chillen.
Hopelijk wordt het mooi weer en wat warmer...
Vrijdag 31 mei. We moesten om 11 u uitchecken, maar mochten de auto nog even laten staan, zodat we nog even naar de Piketmarkt konden gaan om een ontbijt te scoren bij Le Pain. Sake had een hotel op het oog buiten de stad in Trenton. We zijn daar heen gereden en per ongeluk een heel eind omgereden door een gemiste afslag. Hierdoor kwamen we langs weer hele grote boeingbedrijven die de 737 maakten, leuk voor Sake.
We hebben de omgeving vh hotel een beetje verkend en we kwamen tot de conclusie dat het een illusie is om een hotel met het uitzicht op zee te krijgen, laat staan direct aan de kust. Ook hier weer een terrein met McDonalds, Wendy enz én een starbuck. Gelukkig wel erg klein allemaal. Het was een mooie kamer op de begane grond. Met de auto zijn we naar de opgang van het strand/park gereden om een mooi plekje te vinden. En dat is gelukt. We zagen een brede steiger met stoelen. Bleek dat dit bestemd was voor het appartementencomplex waar bijna niemand in woont. We konden de verleiding niet weerstaan en we zijn er brutaalweg gaan zitten. Heerlijk, met het uitzicht op water en in de verte Seattle. Naast ons de hallen van Boeing met in de achtertuin 2 vliegtuigen in de maak, een jacht in het water. Sake waande zich al de eigenaar van een privéjacht, 2 Boeings en een schuur en steiger.
Het weer was lekker en we hadden eindelijk weer onze sandaaltjes aan en half lange/korte broek. Als het zonnetje tussen de wolken scheen was het heerlijk.
Door de ontspanning werd ik me ook bewust van de moeheid van alle indrukken en kon hier heerlijk aan toe geven, door een dutje te doen en wat te lezen en gewoon kijken en dagdromen.
Inmiddels begonnen onze magen te knorren en hebben we heerlijk gegeten in een restaurant in Renton. Hier was het een drukte "happy hour"
S' avonds onze gebruikelijke rituelen: facebook lezen, foto's erop zetten, spelletje doen, douchen, wijntje/biertje, pinda's doppen, dagboek bijwerken, spelletje doen, lezen en slapen.
Zaterdag 1 juni.
Heerlijk, eindelijk de zon en iets warmer. We zaten vlakbij het water(baai) met een soort park erom heen. De balie mevr. Zei dat we over de brug en dan bij het strand konden komen. Aangezien wij alles letterlijk opvatten, wat je niet moet doen in Amerika, gingen we op pad. Nee dus....10 km verderop. We zijn gelijk doorgereden naar een winkelcentrum "westfield" waar een apple- store is. Sake wil voor Sanne een iPad meenemen, vanwege haar diplomering. En ik heb nog 2 bloesjes gescoord.
Hierna geprobeerd een mooie plek te zoeken. Dit viel nog niet mee. Of te veel zon, of veel eendenpoep, of geen wind, of te veel wind. Na 3 x verkassen vonden we een mooi plekje. Maar we vonden niet zo de rust om er lekker van te genieten en hebben op een gegeven moment een wandeling gemaakt door het park op een gebaande weg.. Vervolgens een poging gedaan om gezellig op een terrasje te gaan zitten. Laat in Amerika de gezelligheid maar achterwege. Plastic, wegwerp, kaal, ongezellig, terwijl er zoveel ruimte is en zoveel mooie plekken aan het water. Ook de mensen zijn niet zo inspirerend en gezellig. Wel vriendelijk maar toch ook op zichzelf en veel eten en drinken uit papier plastic en dan weer wegwezen.
Als amateur architect zou je glansrijk slagen om er iets van te maken.
We hebben in een zeer drukke eettent genaamd "rock" met doodskoppen aan de muur en veel kabaal een heerlijk pizza gegeten. Daar waar het druk is, is het lekker!
Terug in onze hotelkamer konden we nog lekker buiten zitten en van de avondzon genieten.
Morgen de laatste dag.
Zondag 2 juni
Voor deze laatste dag hadden we al een plannetje. We zouden naar het strand ook aan een baai, maar dan meer zee. De tassen weer ingepakt en mee in de auto. Gezien het weer eerst wat bewolkt was en we toch niet een héle dag aan het strand konden liggen besloten we om nog een keer naar het grote winkelcentrum te gaan. Met groot bedoel ik ook gróót. Bijna net zo groot als Holwierde inclusief parkeerterrein.
Hier heb ik nog een spijkerbloes gekocht en een kadootje voor Sanne voor haar slagen. Ik zag een winkel met alleen maar Pandora beads en dacht hier is vast iets bij voor Sanne. Ik heb gevraagd naar het thema afstuderen en ze had een zilveren boekje met de naam "study" erop. Toepaselijk want Sanne gaat ook nog verder studeren. Leuk om te geven!
We zijn doorgereden naar de Beach via een toeristische route. TomTom bracht ons Kriskras door allerlei woonwijken waar nooit een toerist komt en naar doodlopende straten, om gek van te worden. Toch maar de snelste route ingetikt. En daar was het strand. Als we dachten dat we de enigen waren.... Wat een drukte, maar wel gezellig. Het is zondag én heel mooi weer. Het leek wel wat op Santa Monica in LA. Je zag er van alles: skeelers, skaters, fietsers, joggers, rolschaatsers, skateboarders, wandelaars, gezinnen, stellen, kinderen.. Zien en gezien worden, wij ook.
Grote families die flink uitpakten met BBQ met alles erop en eraan. Op een terras hebben we alvast heerlijk gedineerd.
Tegen zessen zijn we naar ons laatste motel6 gegaan vlakbij het vliegveld. We hebben de bagage alvast wat verdeeld qua gewicht en onze gebruikelijke rituelen afgehandeld. De laatste avond!
Maandag 3 juni is het zover. De tassen goed inpakken, snelle douche en naar het Hertz om de auto terug te brengen. sake verwachtte problemen, want in Salt LakeCity wilde de baliedame ons 200$ in tekening brengen voor een 2 de chauffeur, terwijl in de papieren van Jan Doets stond dat het kosteloos is, voor nog 3. Duuzz...
Maar ws was het allemaal geregeld en konden we zonder problemen de auto inleveren. Met een shuttlebus werden we naar het vliegveld gereden. Zeer behulpzame vrouwen hielpen ons met de bagage zonder er fooi voor te vragen.
We waren zeer op tijd! Tijd voor een kop koffie bij...Starbucks. Voorlopig voor de laatste keer. Om half twee vlogen het luchtruim in. Als kadootje nog net de top van de mt Rainier kunnen zien. De hoogste berg hier en uitzicht op de Rockies.
Er is nog extra plek achterin het toestel en zo hebben we allebei ruimte. Heerlijk, maar een beetje ongezelliger.