“Het is pas mislukt als je het opgeeft””
Als kind kreeg ik van mijn moeder een tijdschrift in handen gedrukt; het was “kijk”.
Het was een populair wetenschappelijk tijdschrift met allerlei artikelen. In dit eerste exemplaar dat ik in handen kreeg stonden een tweetal artikelen die de rest van mijn leven heel bepalend zouden zijn. Het eerste artikel betrof een getekend verhaal over de ondergang van de Titanic op 12 april 1912. In strip vorm werd hierin de ondergang van dit zo gracieuze schip beschreven en getekend. Het tweede artikel betrof de beklimming van de Mount Everest door Sir Edmond Hillary en Tenzing Norgay in 1953. Ook hier werd in stripvorm de eerste heroïsche beklimming van de hoogste berg ter wereld beschreven.( althans als we de onzekerheid over de beklimming van de berg door George Mallory en Sandy Irvine even buiten beschouwing laten)
De Titanic en de Mount Everst hebben me sinds die tijd nooit meer los gelaten. Middels het lezen van heel veel boeken en het zien van heel veel docu’s over deze twee grootheden ben ik in die zin een kenner geworden van het schip en de berg. Door de zenders Discovery en National Geographic heb ik nog veel meer kennis kunnen vergaren. Bijna alles wat op deze zenders is geweest over hen heb ik wel een of meerdere keren gezien. Het raakt me nog steeds.
Later in m’n leven dacht ik vaak om er ooit nog eens naar toe te gaan. In het geval van de Titanic is dat volstrekt onmogelijk. Los van het feit dat de Titanic op bijna 5 km diepte ligt en er geen enkele reisorganisatie een georganiseerde reis naar het wrak in zijn programma heeft krijgt niemand mij in een klein en nietig duikbootje. Ik zou het stokbenauwd krijgen en al gauw last krijgen claustrofobie. In het geval van de Mount Everest ligt het anders. De berg ligt weliswaar aan de andere kant van de wereld in Nepal, maar die afstand is tegenwoordig in een dag te overbruggen en vervolgens is het mogelijk om via een georganiseerde reis tot aan het basiskamp te komen waar je dan een prachtig uitzicht hebt op de berg. Ik zou de berg graag willen beklimmen maar dat zal er nooit van komen omdat dit alleen maar voor een beperkte groep mensen is weggelegd. Als ik 20 jaar jonger zou zijn, zou ik nog wel een poging willen wagen.
In 2000 begonnen de plannen te komen om naar Nepal te gaan. Toen zijn de eerste brochures opgevraagd en de eerste boeken en kaarten gekocht. Het zou uiteindelijk tot 2008 duren voordat ik het vliegtuig zou stappen richting Nepal. Steeds weer was er wel een reden om het uit te stellen. Dan weer was het de strijd met de Maoïsten, dan weer waren het financiële redenen, en niet als onbelangrijkste waren het de kinderen die voor uitstel zorgden. Ik voelde een te grote verantwoordelijkheid om de kinderen die toen nog een stuk jonger waren “alleen” te laten. Nu ze “volwassen” zijn is er geen reden meer om voor ze thuis te blijven. En er was nog een leuke reden om het tot 2008 uit te stellen. Ergens in 2004 bedacht ik me dat het geweldig zou zijn om m’n 50e verjaardag in de Himalaya te vieren. Dus het jaar 2008 werd als ultieme doel gesteld.
De bovenstaande titel refereert daar dan ook een beetje aan. Tijdens een ontmoeting met Henk de Velde,de zeezeiler, ergens in 1995 schreef hij dit voor mij in zijn mijn exemplaar van zijn boek “Zwaaien naar Bluff”
 In het gesprek wat ik toen met hem had benadrukte hij me om datgene wat ik graag zou willen nooit op te geven en het na te gaan jagen net zolang totdat ik het had bereikt. "Jaag je dromen na". Het heeft lang geduurd maar de droom is uitgekomen!!
Op 22 0ktober 2008 vetrok ik voor een reis van bijna 4 weken naar Nepal. In dit boek volgt het verslag van de reis die ik heb gemaakt. Het wordt ondersteund door een groot aantal foto’s die het verhaal versterken.
Het is een betoverende en spirituele reis geworden die ik de rest van m’n leven bij me zal dragen
Sake Tilman
November-December 2008

De voorbereiding.
Nadat ik het besluit had genomen om naar Nepal te gaan was me wel een ding heel duidelijk. Wilde ik door de bergen wandelen en naar hoogtes van rond de 5500 m stijgen, dan zou er iets moeten gebeuren aan m’n fysieke gesteldheid. Begin 2008 woog ik ruim 120 kg, rookte ik ongeveer 10 sigaretten per dag en sportte ik niet of nauwelijks. Tijdens de nieuwjaarsreceptie van het werk kwam Koos -een collega en goede vriend- die eveneens met flinke overgewicht kampte, met het idee om ergens in oktober 2008 een 24 uurs steptocht te organiseren voor een goed doel. Hiervoor zou een weddenschap worden afgesloten waarbij men financieel kon intekenen op het totale gewichtsverlies. In voorbereiding hierop zouden Koos en ik wekelijks flink gaan trainen. Vanaf februari 2008 zijn we dan ook gezamenlijk begonnen met wekelijks 3-4 keer te trainen. Deze voorbereiding paste heel mooi in mijn eigen voorbereiding van de reis naar Nepal. In mijn eigen tijd begon ik ook met het wandelen van langere afstanden. Om het klimmen wat te oefen liep ik over de zeedijk naar Delfzijl er op en weer af,omhoog en weer omlaag. Ook de Kardingerberg is een mooi oefeningetje. Rondom mijn woonplaats Holwierde had ik een aantal routes van tussen de 10 en 15 km die ik wekelijks probeerde te lopen. Ik schafte een paar goede en dure loopschoenen aan en daarmee heb ik heel veel voorbereidende kilometers gelopen. Tijdens mijn reis in Nepal zou ook blijken dat deze schoenen hun geld meer dan waard bleken te zijn!! Ik stopte met roken en dit bleek ook zijn positieve effecten te hebben op m’n fysieke gesteldheid.
Op 3 en 4 oktober-ruim 2 weken voor mijn vertrek naar Nepal - heb ik samen met Koos de steptocht gedaan. Ruim 300 km gefietst in 24 uur zonder enige problemen!!! Een mooie voorbereiding.
Op dat moment woog ik 107 kg. Iets zwaarder als ik had gewild, maar toch een mooi resultaat. Ik was er klaar voor.
De kennismaking met de groep
Ik had mijn reis geboekt bij HT wandelreizen in Meppel. In 2000 had ik deze reisorganisatie al leren kennen via het internet. In die tijd had het nog geen eigen kantoor maar werkte men vanuit een boerderij in Waspe,het privé adres van een van de huidige eigenaren. Tegenwoordig is het uitgegroeid tot een volwaardige reisorganisatie die gespecialiseerd is in verre reizen en vooral wandelreizen in de Himalaya. Op zondag 21 september was er een kennismakingsbijeenkomst in Meppel waar het reisbureau tegenwoordig is gevestigd.
Het reisbureau is gevestigd in een mooi oud pand in de binnenstad van Meppel. Op de bovenste verdieping werden we ontvangen door Charles. Hij is de oprichter en een van de twee eigenaren. Langzamerhand kwam iedereen binnendruppelen. Het bleek dat de groep op dat moment uit 11 mensen bestond waarvan er op dat moment 9 aanwezig waren. 2 mensen hadden pas de dag voor de bijeenkomst geboekt en voor hen was het waarschijnlijk te kort dag om nog aanwezig te zijn.
9 mensen waarvan 3 stelletjes – Hayo en Julia, Eric en Anne en Johan en Danniele. Jan uit Limburg, een dame alleen waarvan ik de naam niet meer weet en die de reis heeft moeten annuleren en ik. Bij meer als 10 deelnemers zou er een Nederlandse reisbegeleider mee gaan, en dat was dus nu het geval en daar was ik in elk geval heel blij mee. Het geeft toch wat meer zekerheid als er een Nederlander bij is die het gebied op z’n duimpje kent. De twee afwezigen zouden we pas later leren kennen. Een eerste indruk is heel belangrijk, en ik had gelijk een goed gevoel bij de meesten van de groep. Na een kort kennismakingsrondje bleek dat Eric van de groepsgenoten de oudste (53)bleek te zijn. De jongste was 26 en de rest schommelde tussen de 30 en 40. In de voorlichting werd door Charles gesproken over wat we konden verwachten, wat we nodig zouden zijn aan uitrusting, kleding e.d. en werden er een aantal praktische tips besproken.
Charles noemde de Annapurna rond een trekking voor beginners. Aan deze opmerking heb ik tijdens de reis nog wel een aantal keren moeten denken, want ik kan je nu zeggen dat het absoluut geen reis is die je zo maar onvoorbereid kun gaan lopen.
Na ruim 2 en half uur keerde ik huiswaarts en stond ik te popelen om te vertrekken!
De groep zou op 22 oktober,de dag van vertrek, bestaan uit 13 mensen;

Sake, Hayo, Julia, Johan, Danielle, Jan, Eric, Anne, Rianne, Jenny, Ellen, Erwin, Filip,
En als reisbegeleider Remco die we in Kathmandu zouden leren kennen.
Erwin, Filip en Jenny reisden via Delhi en zouden we pas in Kathmandu leren kennen.
De rest zou via Singapore naar Kathmandu reizen.

Het vertrek
Dinsdag 21 oktober 2008.
Aangezien ik woensdagochtend om 10.00 uur zou vertrekken en ik voor deze vlucht ruim 3 uur vantevoren aanwezig moest zijn koos ik er voor om de avond ervoor al te vertrekken en in een hotel in A’dam te overnachten om vervolgens ’s-ochtends naar Schiphol te gaan. Hierdoor voorkwam ik dat ik ’s-nachts zou moeten rijden (of een van de kinderen) en daardoor de halve nacht niet zou slapen. Ik wilde goed uitgerust vertrekken want de vliegreis was immers al vermoeiend genoeg.
De dagen ervoor had ik heel relaxed doorgebracht met het regelen van allerlei dingetjes en de laatste voorbereidingen. Het was ook plezierig dat Janneke en de kinderen er bij waren. Vervelend was toch wel een beetje de situatie van moeder. Veertien dagen voor mijn vertrek bleek dat ze een vorm van huidkanker had en op dat moment zag ik de reis toch nog even in gevaar komen. Gelukkig bleek op de dinsdag voor mijn vertrek dat het niet levensbedreigend zou zijn en ik daardoor toch redelijk gerust zou kunnen vertrekken.
Ook bij Sanne merk ik dat het steeds gemakkelijker gaat. Ik weet dat ze het er moeilijk mee heeft maar ze accepteert het en kan het steeds beter hanteren. Ze omschreef het zelf zo; “Ik zie iedereen weg gaan. Ik ben er zo langzamerhand aan gewend”. Toch blijft dit mijn zwakke plek. Ik zal toch altijd een beetje zorg om Sanne hebben. Maar goed ik heb deze keer aan mezelf gedacht en gekozen. Ik heb er vrede mee.
Ik zou om zes uur met de trein vertrekken en de kinderen brachten me naar het station in Groningen. En dan kom je op het station en dan zit er nog iemand op je te wachten die je dierbaar is en ook achterlaat. Janneke laat me graag gaan omdat ze weet dat ik graag wil en dat het belangrijk is voor me om te gaan. Janneke zou al eerder als mij deze reis gaan maken. Dit voorjaar zou ze naar Tibet en Nepal gaan, maar door de onrusten in Tibet voorafgaande aan de Olympische spelen werden er geen visa’s voor Tibet verstrekt en werd de reis geannuleerd. Ze gaat nu in september 2009.
Toch wel bijzonder dat er nu ook iemand anders is naast mijn kinderen die me zal uitzwaaien. Ik ben dit lang niet gewend en voelt heel bijzonder. Ik neem nog iemand in m’n hart mee naar Nepal!
Het afscheid was kort en ik vond het ook goed zo. Ik kreeg van iedereen nog een presentje mee. Van Vincent kreeg ik een mooi blanco schrijfboekje mee om als dagboek te gebruiken. Ik heb er al mijn belevenissen van begin tot eind in opgeschreven. Van Sanne kreeg ik een envelop die ik pas in het vliegtuig mag openen en van Janneke kreeg ik een klein pakje mee die ik pas op m’n verjaardag macht openen. Ik neem het graag mee.
Dan rijd de trein weg……………………. “De tocht is begonnen”
Tijdens de treineis laat ik m’n gedachten gaan en weet ik eigenlijk niet meer wat ik allemaal precies overdacht.
Even na half negen stopt de trein op A’dam WTC en neem ik een taxi naar het HEM hotel in A’dam Zuidoost. Prima hotel en prima kamer voor een prima prijs.
Ik heb langere tijd tv zitten kijken en pas na twaalven probeerde ik te slapen wat me niet echt lukte. Ik voelde de adrenaline en de opwinding voor de reis door m’n aderen stromen. Gelukkig lukte het me om toch nog kort te slapen en tegen zessen werd ik al wakker. Lekker gedoucht en snel naar beneden waar de taxi al stond te wachten om me naar Schiphol te brengen.
De taxi bracht me in een kwartiertje naar Schiphol en het koste me 28 euro! Ik was perplex over de prijs en de chauffeur was nog verbaasder dat ik zo perplex was over de prijs. “Zo gaat dat in de grote stad meneer” Ik had geen zin om herrie te schoppen, maar liet hem wel fijntjes weten hoe ik er over dacht. Hij pakte keurig m’n spullen uit de kofferbak en pakte en karretje voor me en nam afscheid met de woorden; “dag meneer, goede reis meneer en veel plezier meneer!” Moest er ook nog wel om lachen.
Het inchecken verliep moeiteloos omdat ik er al zo vroeg was. Ik maakte me als onervaren reiziger nog wel wat zorgen of het allemaal wel goed zou komen met m’n bagage. Als het allemaal goed zou gaan dan zou ik de bagage pas weer in Kathmandu terugzien. Door het vele overstappen was ik er nog niet zo zeker of dat allemaal wel goed zou gaan. De grondstewardess was ook niet zo zeker van haar zaak en keek voor de zekerheid een tweede keer naar de labels voordat de flightbag op de lopende band werd gelegd en verdween naar de kelders. Nou ja ik zie wel!
Na het inchecken ontmoete ik Jan, een van m’n reisgenoten. Samen met hem en zijn ouders ben ik een kopje koffie gaan drinken. Samen met Jan ben ik om acht uur door de paspoortcontrole gelopen en gelijk doorgelopen naar de B pier waar ons toestel om 10 uur zou vertrekken. Ik had geen oog voor de vele taxfree shops. Ik had niet zoveel behoefte om daar nog uitgebreid te gaan shoppen. Ik wilde weg, liefst zo snel mogelijk.
Ik heb langer tijd op de kop van de B-pier zitten kijken naar alle vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Ik blijf het allemaal zo fascinerend vinden en ben blij dat ik strak zelf weer mag vliegen. Om negen uur zie ik een Lufthansa Boeing 737 landen. Het is het toestel dat ons naar Frankfurt zal brengen. Als ik naar pier B11 loop zie ik daar al een groot aantal van de reisgenoten zitten en iedereen is gezond gespannen en er word nerveus gelachen. Keurig op tijd wordt er “geboard” en even na tienen wordt de Boeing van de pier teruggedrukt. Ik heb een prima plek bij een nooduitgang waardoor ik extra beenruimte heb. Ik blijf het vliegen geweldig vinden. Het geluid van de motoren zwelt aan ik wordt in m’n stoel gedrukt. Ik kon ontdekken dat ik van dezelfde startbaan vertrek
als Vincent toen die naar Vietnam ging. Binnen de kortste keren schiet het toestel door de wolken en is de reis nu echt begonnen! Ik zie Nederland onder me wegglijden. Ik open nu de envelop die ik van Sanne heb gekregen en zit een briefje in.
Als ik het gelezen heb zit er een flinke brok in m’n keel. “Sanne maak je geen zorgen ik kom gezond en wel terug”
50 minuten later staan we al op het beton van de landingsbaan in Frankfurt. En na een lange wandeling komen we uit bij de pier waar we zullen overstappen in een Boeing 747 van Singapore Airlines die ons in 13 uur naar Singapore zal vliegen.

Het is een etappe van 12.000 km! De overstaptijd was ruim een uur, maar het zal uiteindelijk 2 uur langer worden vanwege technische problemen met de airco van het toestel.
We zitten als groep bij elkaar in het vliegtuig en dat is leuk want zo leren we elkaar vast wat beter kennen. Ik zit weer bij het raam vlak achter de stuurboordvleugel. Naast me zitten Eric en Anne. Om 2 uur draait het toestel de startbaan op en zonder even te stoppen accelereert de 210 ton zware Boeing als een Ferrari over de startbaan. Wat een kracht en energie komt er los. Het is bijna onvoorstelbaar dat dit zo zware toestel überhaupt los komt van de grond, maar zonder problemen komen de wielen los van het asfalt en dendert het toestel omhoog. Vanwege het bewolkte weer klimmen we al snel door de wolken en zitten we binnen de kortste tijd op een kruishoogte van 10 km. Ik kan op het schermpje voor me zien waar we zitten, hoe hoog we vliegen, wat de snelheid is en allerlei andere informatie. Singapore Airlines staat bekend om de luxe en de goede verzorging aan boord. Nou dat bleek ook wel. Prima eten en drinken en zoveel als je maar wilde.
Via het Oostblok vliegen we even voor zonsondergang Rusland binnen en via Kiev komen we bij de Zwarte Zee. Een zonsondergang op 11 km is heel mooi maar boven water is een ondergaande zon nog mooier. Het licht van de ondergaande zon wordt gereflecteerd in het water en het lijkt daardoor wel een spiegel

Ik breng de tijd door met films kijken, muziek luisteren, maar vooral ook veel naar buiten kijken. Ondanks het feit dat het donker is valt er zoveel te zien buiten. Dan weer zijn het de lichtjes van een grote stad, dan zijn het de lichtjes van een autoweg die zich als een slang door het landschap slingert. Op het beeldscherm voor me kan ik zien waar het vliegtuig zich bevind. Het lijkt verdraaid veel op een Tomtom! In de loop van de nacht zie ik op het scherm dat we in de buurt van Teheran, de hoofdstad van Iran komen. Ik kijk naar buiten en wacht. Dan zie ik heel langzaam de stad in m’n gezichtveld komen. Ik zal dat beeld nooit meer vergeten. Het leek wel over er daar beneden miljoenen olielampjes waren ontstoken die een hele speciale gloed lieten schijnen. Geen “hard” licht zoals ik dat bij eerdere grote steden had gezien, maar een oranje gloed. Het was daarbij nog eens kraakhelder zodat het dal waar de stad in lag en de omringende bergen verlicht werden. Ik verbeelde me zelfs dat ik de bomen en auto’s in de straten kon zien. Wat een prachtig beeld. Heel langzaam verdwijnt de stad ook weer uit m’n blikveld. Dan vlieg je Afghanistan binnen en dan wordt het ineens pikdonker. Geen enkel lichtje gezien! Een land in oorlog, een land zonder licht. Als we de grens naar Pakistan oversteken zien we de lichtjes weer verschijnen. Vliegend door het Noorden van India zie ik ineens de naam Kathmandu verschijnen! Een half uurtje naar het Noorden vliegen en we zijn er……….. maar wij vliegen eerst nog 5 uur Zuidelijker richting Singapore om die zelfde route vervolgens weer terug te vliegen!! Raar toch? Maar goed ik vind vliegen niet vervelend.
Ik probeer te slapen maar het lukt me niet. Ik ben te opgewonden. Ik ben trouwens alle besef van tijd al kwijt. Het is donker maar binnen een paar uur gaat de zon al weer op.

Donderdag 24 oktober 2008
Bij zonsopkomst vliegen we langs de kust van Thailand over Phuket. Ik zie de stranden. Even komt het beeld weer boven van het strand waar een klein jochie werd verzwolgen door die enorme tsunamie………. Even later glijd Kuala Lumpur onder ons door. Het is bewolkt er helaas valt er niet zoveel te zien. Pas als het vliegtuig de daling inzet voor Singapore en door de wolken breekt is het zicht weer goed. De aanvliegroute naar Singapore is prachtig en spectaculair. Singapore is een verzameling van allerlei eilanden en daar omheen liggen allerlei bergen. Aan de overkant zie ik het Indonesische eiland Sumatra liggen. Het toestel moet allerlei bochten maken om tussen de eilanden en bergen te laveren. Het vliegveld ligt in een baai en daardoor vliegen we over allerlei grote mammoettankers die in de baai voor anker liggen. Het is een prachtige landing Als de wielen de landingsbaan raken zit de langste etappe van de reis er op; 12.000 km in 12 uur en 30 minuten! Als ik uit het vliegtuig loop krijg ik een sms van Vincent die me welkom heet in Singapore. Hij heeft me al die tijd via Internet en de telefoon gevolgd. Even later bel ik hem en spreek even met hem. Het is daar nacht en hij ligt op bed maar is wakker.
Chiangie airport is een uitermate luxe en clean vliegveld en het is ook nog eens groot. We worden met een automatische trein naar een andere terminal gebracht waar we moeten overstappen op het vliegtuig van Silk air die ons naar Kathmandu zal brengen. Door de vertraging hebben we maar kort tijd om over te stappen. Het verloopt echter zonder problemen en even later zitten we aan boord van een Airbus A-320.

De beenruimte die ik nu heb is aardig krapper dan in de Boeing 747. Daarnaast merk ik dat de “man met de hamer” er is. Ik word overmand door een enorme vermoeidheid en wil graag slapen. Ondanks het feit dat ik zo moe ben en zit te knikkebollen lukt het me niet om te slapen. De vlucht verloopt verder zonder noemenswaardige bijzonderheden en voor dat ik het in de gaten heb begint het toestel aan de daling naar Kathmandu. De contouren van de Himalaya worden zichtbaar en het is buiten prachtig en helder weer. Bij het aanvliegen blijkt dat het vliegveld midden in de stad ligt en vliegen we boven over de buitenwijken heen. Steeds lager en lager en het lijkt even of we de daken van het huis vliegen.
Als we naar de aankomsthal taxiën, zie ik oude vliegtuigwrakken naast de landingsbaan liggen…………..
Als ik uitstap wordt ik in een warme lucht gedrukt. Het is er ruim 27 graden. In de aankomsthal moeten we eerst door de immigratiedienst en een bedrag voor een verblijfsvisum betalen. Dit verloopt zonder problemen en kan ik doorlopen naar de bagageband. Nu ben ik benieuwd of alles goed is gegaan met de bagage. Ik zie mijn flightbag al liggen en verbaas me over het feit dat dit allemaal zo soepel verloopt. Via twee overstappen komt het zonder problemen aan op de plek van bestemming. Ik loop door de douane en kom buiten en zoek onze reisleider maar voordat ik ook maar iets kan doen word ik belaagd door allerlei kruiers en taxi chauffeurs die me hun diensten willen aanbieden. Ik moet ze bijna letterlijk van me af slaan. Ik zoek naar de reisleider en in de enorme menigte mensen zie ik verderop iemand lopen waarvan ik zeker weet dat dit Remco is. En verdomd je zult het niet geloven, maar als ik hem benader en zijn naam roep dan klopt het ook nog……………….

5

6

7

8_1

We stappen met elkaar in een klein busje terwijl de bagage op het dak wordt gegooid.
Dan rijden we Kathmandu binnen. Ik zit sprakeloos en vol verbazing om me heen te kijken. Het eerste wat me opvalt, is de enorme dieselstank. Er rijden zoveel auto’s en motoren die allemaal niet voldoen aan de milieueisen die wij er aan zouden stellen. Zwarte wolken van roet en diesel zorgen er gelijk voor dat je keel- en hoofdpijn krijgt. Er is zoveel verkeer op straat, en er lijken geen regels te bestaan. Het lijkt erop dat iedereen maar wat doet in het verkeer. Er zijn geen verkeersborden en verkeerslichten (Later hoor ik van Remco dat er wel een verkeerslicht is maar die staat voortdurend op rood) Het lijkt alsof iedereen maar wat doet. Als je beter kijkt dan zie je dat iedereen toch wel degelijk rekening met elkaar houd. Er wordt in Nepal links gereden maar de weg wordt ten volle door iedereen benut. Als er geen tegenliggers zijn rijdt iedere bestuurder gewoon op de weghelft van het tegemoet komend verkeer. Hij houdt dit net zolang vol totdat er weer een tegenligger aan komt en gaat dan keurig aan de kant

Als je dit niet gewend bent dan denk je voortdurend dat je op ramkoers zit met de andere verkeersgebruikers!! Als het toeteren door iemand zou zijn uitgevonden dan zou het ongetwijfeld de Nepalees zijn. Ze toeteren de hele tijd dat ze rijden, dit maal honderdduizend, en dan krijg je ongeveer een indruk van het lawaai wat ze produceren. Het is echt ongelofelijk.

Ik ben helemaal onder de indruk van wat ik zie; ik zie een hond uitgeput in de goot liggen, koeien die midden op de weg liggen, mensen die met enorme voorraden op de fiets of op hun rug, krotten en enorme hoeveelheden afval die simpelweg op straat worden gedonderd en in ieder huis dat ik zie zit wel een winkeltje of werkplaats waar gewerkt wordt. De indrukken zijn zo intens dat ik even niet meer weet waar ik moet kijken. Ik laat het maar even over me heen gaan. Opvallend is wel dat ondanks de enorme verkeerschaos alles gewoon blijft rijden. In Nederland zou alles al in een file zijn gestrand. We zijn dus te overgeorganiseerd.
We verblijven in hotel Amar even buiten het centrum. Het hotel is deels eigendom van HT wandelreizen en hier komen dus alle reizigers van HT samen. Er blijken dus allemaal Nederlanders te verblijven die of net terug zijn van een trekking of nog weg gaan zoals wij. Het is een redelijk goed hotel en we worden vriendelijk ontvangen door de eigenaar en het personeel.
Als iedereen z’n kamer heeft betrokken krijgen we een briefing van Remco. We zullen hier blijven tot a.s. zondag en na onze trekking zullen we hier ook nog ruim 2 dagen verblijven.
Het is nog maar 11 uur in de morgen en we zullen de middag gebruiken om onder leiding van Remco de stad lopend te verkennen.
We lopen door smalle straatjes naar Thamel (het toeristische centrum van de stad).
Onderweg krioelt het van de mensen en winkeltjes. Iedereen probeert wat te verkopen en vaak is het veel van hetzelfde. Verder valt het me op dat het hier stikt van de zwerfhonden. Ook de koeien lopen hier tussen de menigte door en hen wordt geen strobreed in de weg gelegd want ze zijn heilig. Ze kunnen maar gaan en staan waar ze willen. Het betekent dus ook dat je moet opletten dat je niet door een koeienvlaai loopt. We lopen over Durbar square en zien daar de mooiste Tempels, beelden en pagodes. Op elke hoek zie je wel een tempeltje met een Boeddha die vereerd wordt
Remco weet de mooiste plekjes te vinden en leid ons door het drukke verkeer naar het centrum van Thamel. 

9

10.1

We gaan ieder ons eigen gang en spreken af dat wel elkaar hier weer zullen ontmoeten en dan gezamenlijk gaan eten. Ik zoek eerst een internetcafé waar ik m’n eerste berichtjes verstuur. Ik verken samen met Hayo en Julia de straatjes. We worden bijna overal naar binnen “gesleurd” om spullen te kopen. Vooral veel beeldjes en souvenirs, soms heel erg mooi, maar vooral ook veel nep, je moet dus goed uitkijken wat je koopt.
Ik merk trouwens dat ik totaal niet meer vermoeid ben van de reis terwijl je al bijna twee dagen in touw bent.
We eten in een mooie tent die Remco voor ons heeft uitgezocht. We kunnen er gewoon Westers eten krijgen. Tijdens het eten valt de elektra uit en is het even stikdonker, maar binnen een paar minuten heeft een aggregaat het overgenomen. Het is hier heel normaal dat de stroom uitvalt of dat er simpelweg helemaal geen stroom is voor een aantal dagen. Ik hoor later van Remco dat men te weinig stroom heeft voor de gehele stad en men om beurten gedeeltes van de stad van stroom voorziet waardoor andere gedeeltes dan geen stroom hebben. Heel gewoon.
Als we naar het hotel teruglopen door de donkere straten zien we dat de winkeltjes verlicht worden door kaarsen of olie- en kerosinelampjes. Het geeft een hele aparte sfeer en heb het idee dat het in de middeleeuwen ook zo geweest moet zijn.
Stel je Amsterdam eens zo voor en dat je in het donker door De kalverstraat loopt. Ondenkbaar.
De zwerfhonden hebben zich verzameld in grote roedels van soms wel 20 honden en ze struinen de afvalhopen af. Het zijn grote honden die zich bijna niet laten benaderen, en door de grote roedels lijkt het net alsof ze op jacht zijn, net als wolven. Ik vond dit heel bedreigend. Ze schenken desondanks geen aandacht aan de mensen en zijn vooral bezig met het zoeken van voedsel.
Ik merk dat alles wat ik om me heen zie in het donker er wederom voor zorgt dat ik de indrukken even niet kan verwerken. Het is zo intens en zo indrukwekkend……..Ik ben blij dat ik in het Hotel ben en naar bed kan. Ik val als een blok in slaap.

Vrijdag 24 oktober 2008
Kathmandu
Gisteravond hebben we afgesproken dat we als groep een excursie gaan doen naar de verschillende Boeddhistische tempels van kathmandu. Vanuit het hotel is dit geregeld en Krishna – een medewerker van het hotel- zal onze excursieleider zijn. We gaan allereerst naar Bakhtapur een groot tempelcomplex dat in vroegere tijden  de oorspronkelijke hoofdstad van Kathmandu is geweest. 
Bakhtapur is een verzameling van verschillende tempels en stoepa’s.
Helaas mogen we niet in alle tempels omdat die alleen toegankelijk zijn voor de Hindoes. Hier zullen we ook later in onze reis nog regelmatig mee worden geconfronteerd. Desondanks is het een prachtig complex met mooie pagodes en tempels.

17

20

21

22

 In een van de winkelstraten lopen we tegen een tantraschool aan. Een tantraschool is een soort van tekenacademie waar de leerlingen/studenten alleen maar geschilderde afbeeldingen maken van het leven en werk van Boeddha. In de meest prachtige kleuren en details worden deze schilderingen gemaakt. In de school worden studenten opgeleid tot "Master" Voordat je zover bent dan heb je een opleiding achter de rug van een groot aantal jaren. In de schilderijen is ook het niveau van de opleiding terug te vinden. Een schilderij van een master onderscheid zich in het aantal details wat te zien is op het doek, maar vooral ook in de prijs van het doek; een doek van een master kost zo rond de 20.000 euro!

24

32

We brengen langere tijd door in Bakhtapur en tijdens de lunch gebeurt en nog iets bijzonder. We zitten tijdens de kunch op een dakterras en kijken zo neer op een groot plein. Ineens zie ik vanuit mij ooghoek twee jongetjes bezig met een vlieger. Dit doet me gelijk denken aan het boek de “Vliegeraar” waarin Amir en Hassan in Kabuhl aan het vliegeren zijn. De sfeer en omgeving die in het boek beschreven worden komt overeen met de plek hier in Kathmandu. Ik maak een aantal foto’s en sta een poosje verwonderd naar de beide jongens te kijken. Hoe zouden ze heten?

33

34

35

Doordat we zo lang rondgelopen hebben in Bakhtapur is het al laat geworden en gaan we door naar Pashupatinath;Dit is de plek waar ik “graag” naar toe wilde. In de serie “Himalaya”van Michael Palin had ik zijn bezoek aan deze plek gezien en deze filmimpressie had grote indruk op mij gemaakt. Pashupatinath is een hindoeïstisch tempelcomplex langs de heilige rivier de Besiwar waar de Hindoe in het openbaar gecremeerd worden. De rivier stroomt via de Himalaya naar de Ganges.Bij aankomst was het aan de rook en geur te merken dat er crematies bezig waren. Bij de eerste aanblik van een crematie was ik behoorlijk onder de indruk. Ik begon me te ergeren aan een aantal reisgenoten die als een stel toeristen zo respectloos begonnen te fotograferen dat ik er even bij ben weggelopen. Ik ben even m’n eigen gang gegaan en van de dvd van Michael Palin wist ik waar ik moest lopen en waar de mooiste uitzichtpunten waren. Krishna onze begeleider zocht me op een gegeven moment weer op en vertelde me dat het geen probleem was om
foto’s te maken van de crematies, als je het maar van een afstand doet en niet al te opzichtig. Ik heb zo een aantal foto’s gemaakt maar het koste me wel moeite. 

36

38

39

Op dit complex stikt het van de apen (makaken) die zo hondsbrutaal zijn en je goed op je spullen moet letten want ze proberen alles wat los en vast zit te jatten. Ik zie dat de apen ook op de crematieplekken onrust veroorzaken en een medewerker van het complex is dan ook voortdurend bezig om met een lange lat de beesten de stuipen op het lijf te jagen. Het heeft echter weinig effect want ze zijn sneller en beweeglijker en de man met de lange lat heeft weinig succes. Als we terug lopen zie ik twee jongetjes in een doodkist de rivier over varen. Krishna vertelt me dat alles hier opnieuw wordt gebruikt, dus ook de doodskist…………………….
De laatste plek die we vandaag zullen bezoeken is Boeddhanath de grootste stupa in Nepal. Het is de tempel met de ogen van Boeddha op alle windrichtingen van de tempel Het is tevens ook de meest heilige plek voor de Tibetaanse boeddhisten.
Alle Tibetaanse monniken gaan hier dan ook naar toe voor een pelgrimstocht. Ze lopen dan voortdurend rondjes rondom de enorme basis van de stupa. Ook doen bijna alle monniken hier een “boetedoening”. Ze laten zich hierbij op een plank vallen waarbij ze dan voorover glijden op de plank en hun handen in washandjes hebben zodat ze beter over de plank glijden. Ze staan vervolgens weer op om het weer te herhalen, dit ritueel duurt soms een hele dag! Jammer genoeg hebben we zoveel tijd besteed aan de andere dingen dat het al donker wordt. Ik had ook geen tijd meer om de boeddhistische tempel in te gaan die ik vlak bij de stupa had ontdekt. Ik had al snel gezien dat Tibetaanse monniken hier aan het mediteren en zingen waren. Aan het eind van de reis hebben we nog bijna 3 dagen in Kathmandu en dan ga ik zeker terug om ook de tempel te bezoeken. Ik ben met 3 andere reisgenoten terug gegaan naar het hotel terwijl de anderen uit eten gingen in Thamel. Ik had geen zin om de drukte van de binnenstad weer in te gaan. Het was heerlijk warm weer en heb na het eten in het hotel heerlijk op het terras gezeten en m’n dagboek bijgewerkt. Ik had ook graag even de kinderen willen bellen die bij oma zaten te eten maar helaas had ik geen netwerk meer.

Zaterdag 25 oktober 2008
Kathmandu
Een dag om vrij te besteden voor iedereen. Samen met een aantal van de reisgenoten spraken we af om naar de Apentempel te gaan even ten Westen van de stad. We gaan lopend door de stad en komen uit bij de rivier die dwars door de stad loopt. Als je hier loopt dan ruik je dat de rivier wordt gebruikt als riool. De stank is vreselijk. Desondanks zie ik langs de oevers van de rivier mensen zich wassen in dit water........
Door nauwe straatjes en steegjes lopen we richting de tempel. Het is prachtig om te zien wat een nijverheid de mensen teweeg brengen. In elk huis wordt wel wat verkocht of is er een klein bedrijfje gevestigd. In het ene huis zie ik allerlei groentes en fruit, in het andere huis zie ik allemaal frisdrankflessen en chocolade en even verder kom ik bij een huis waar een klein timmerbedrijf is gevestigd en allemaal kasten worden gemaakt, deels in het huis deels op straat. Met de veiligheidsmaatregelen neemt men het niet zo nauw zie ik. Een man met een lasapparaat staat gewoon op straat te lassen en heeft geen veiligheidsbril of beschermende kleding aan, en de vonken springen zo tussen ons door waardoor we snel aan de kant moeten springen.
De Apentempel staat boven op een heuvel en om er te kunnen komen moet je een trap met330 treden beklimmen. Al met al door het warme weer een flinke klus, maar goed het is een mooie warming up voor wat de komende dagen gaat komen!

44

45.1

45

46

48

52

62

63

De naam Apentempel zegt het al; hier wonen honderden apen. Je moet goed oppassen op je spullen want de apen loeren op een moment om het van je af te pakken, vooral etenswaren natuurlijk. Ik heb een aantal keren gezien dat een aap in staat was om bij een onoplettende toerist etenswaren uit zijn handen te graaien en zelfs uit een rugtas!
De Apentempel - of Swayambhu tempel - wordt door Hindoes en Tibetaanse boeddhisten bezocht. In Nepal is de zaterdag wat bij ons de zondag is; iedereen is vrij en gaat dan naar de tempel waar allerlei festiviteiten zijn.
Ook hier in deze tempel de meest mooie Boeddha beelden en op iedere hoek wel een tempel waar mensen bezig zijn met het zingen van mantra's of andere gebeden opzeggen waarbij honderden kaarsjes en olielampjes worden aangestoken. Ik koop bij een stalletje Tibetaanse gebedsvlaggetjes die ik later op de Thorong La pas wil ophangen. Bij een ander winkeltje komt ik een handgemaakt model van een Harley tegen. Zo prachtig mooi gemaakt. Hij kost omgerekend 50 euro en voor die prijs neem ik hem mee, maar het probleem is dat ie zo zwaar is en ik vermoed dat ik het niet mee kan nemen in mijn bagage. Ik laat hem dus eerst maar staan. We lopen terug via Thamel om nog wat boodschappen te doen. Ik ga naar een internet café om m'n eerste berichtje te versturen. Het geeft me een goed gevoel om de eerste ervaringen te vertellen, ik wil m'n ervaringen het liefst met zoveel mogelijk delen.
Terug in het hotel geeft Remco een briefing over de trekking die morgen gaat beginnen. Ik verheug me erop want ik ben Kathmandu nu ook wel een beetje zat en heb behoefte aan ruimte en frisse lucht. Ik verheug me vooral op de wandelingen in de bergen en de uitzichten. Ben ook benieuwd hoe het lopen zal gaan.

Zondag 26 oktober 2008
Kathmandu - Bhulbhule 840 m
Eindelijk is het dan zover dat we de bergen in gaan. Onze Sherpa gidsen en dragers zijn er ook. Er zijn 3 gidsen ( 1 hoofdgids en 2 assistenten) en 6 dragers. Remco heeft de eindverantwoordelijkheid over de totale groep, maar Radjoe, de Sherpa hoofdgids zal tijdens de trekking de groep leiden. We gaan met de bus naar Bhulbhule waar de trekking zal beginnen. Het is een tocht van ruim 7 uur met de bus. Al onze rugzakken worden boven op het dak van de bus vastgebonden. In Nepal is het gebruikelijk dat je met twee chauffeurs op een bus rijd. De ene rijd en de ander fungeert als een soort van werktuigkundige. In geval van pech zorgt hij voor de reparaties of betaalt de tol bij de verschillende checkpionts onderweg. Als we Kathmandu uitrijden hebben we gelijk al even pech. De bus wordt gewoon even aan de kant gezet en een van de chauffeurs kruipt onder de bus om te zien wat er aan de hand is. In dit geval blijkt een lager te zijn die is warm gelopen en deze wordt even gesmeerd en hup daar gaan we weer!
Het is een prachtige rit door de bergen en we dalen en stijgen via scherpe haarspeldbochten omhoog en omlaag. We krijgen voor het eerst ook uitzicht op de Himalaya die steeds dichter bij schijnt te komen. Ik krijg een brok in m´n keel als ik de eerste toppen van de Himalaya zie. Ik heb hier zo lang naar uitgekeken! We stoppen regelmatig in wat lijkt op "truckstops". Heel veel mensen zijn met bussen onderweg en overal waar we stoppen worden we vriendelijk ontvangen en is het leuk om met deze mensen te praten. Ze zijn nieuwsgierig en willen van alles van je weten.

68

69.1

71

72

We krijgen onderweg nog een lekke band en de beide chauffeurs repareren de band in een mum van tijd. Ze doen er nog geen half uur over. Ik weet zeker dat in Nederland dit twee keer zo veel tijd zou vergen...............
Fout! Bestandsnaam niet opgegeven.
De weg loopt nu langs de rivier de Marsyangdi en dit is de rivier die we tijdens de trekking ook gedeeltelijk zullen gaan volgen. We komen aan in Bhulbhule en daar moeten we ons melden bij de eerste controlepost. Daar worden alle trekkingpermits van ons in een groot boek geschreven. Zo weet men wie allemaal onderweg zijn op de Annapurna trekking. Onderweg zullen we nog een aantal van deze controleposten tegen komen. De bus gaat nu via een onverharde weg. Dit is een ritje van een half uur, en we moeten ons goed vasthouden want anders worden we door de bus geslingerd. We zijn blij als we de bus uit kunnen. De dragers pakken onze grote rugzakken en wij lopen met een dagrugzakje. Ik voel me bezwaard als ik die tengere mannetje met al die grote en zware rugzakken zie lopen en ik met een licht rugzakje kan lopen.
We lopen een klein uurtje langs de oever van de rivier en gaan dan via een grote en lange hangbrug de rivier over waar we gelijk uitkomen bij de eerste lodge waar we zullen overnachten.

75

77

80

82

Als ik op het terras van de lodge sta heb ik voor het eerst uitzicht op de Hamlung Himaleen berg van 7500 m hoog. Ik heb een poos in verwondering en stilte zitten genieten van het uitzicht. Remco ziet me zitten en komt even bij met staan en samen genieten we van het uitzicht.
Maandag 27 oktober 2008

Bhulbhule - Syange 1100 m
De eerste loopdag
Al vroeg uit de veren vanwege de vroege start van het lopen. Bij het ontbijt heb ik voor het eerst "porridge" gegeten. Het is vergelijkbaar met Brinta en lijkt me een goede start van de dag. Het ziet er niet uit maar de smaak is prima en het is uiterst voedzaam.
We lopen nu langs de Marsyangdi en onder de Hamlung Himal die helemaal te zien is, want het is onbewolkt. We lopen omhoog en omlaag over de paden. Het ene moment loop je direct naast de rivier en even later loop je op grotere hoogte en zie je de rivier in het dal liggen. De paden zijn soms breed en soms smal en zijn slecht begaanbaar; veel losse stenen en gaten, dus het is opletten waar je loopt. Het is in het begin even zoeken naar de juiste tred. Ik ben blij dat ik goede schoenen heb want dat is absoluut een must hier. De etappe van vandaag Bhulbhule naar Syang en is ongeveer 14 km lang. Op zich geen lange tocht, maar doordat je steeds omhoog en omlaag gaat is het toch vermoeiend en ik had direct in de gaten dat het niet mee zou vallen.

83

86

87

88

89

91

Doordat we nog vrij laag zitten is de temperatuur ook vrij hoog en de zon brand in je gezicht en is het dus flink zweten. Ik ben blij dat ik de handdoekjes van Janneke heb meegenomen want die nemen flink veel vocht op. Ook ben ik blij dat ik de Bandana heb meegenomen want die fungeert als zweetband op m'n hoofd en vangt het vele vocht op. Ik heb erg veel last van zweet wat ik verlies. Hayo had er een mooie opmerking over; "het lijkt wel of je een lekke koppakking hebt". Ik verlies heel veel vocht en moet dus zorgen dat ik veel drink. Op de eerste dag drink ik ongeveer 4 liter en ben blij dat ik 2 camelbags heb van 3 liter.
Onderweg prachtig uitzichten vergezichten. Dan weer hoog en dan weer laag in de bergen. Al op de eerste dag ben ik onder de indruk van wat ik om me heen zie. Het is bijna niet te beschrijven zo mooi en de foto's zullen het hopelijk allemaal duidelijk maken.
Ik merk onderweg ook dat sommige kleding niet geschikt is om mee te lopen. Ik draag katoenen T-shirts en door het vele zweten zijn die binnen de kortste keren helemaal nat. Ik wissel ze snel om voor de thermo-shirt die ik eigenlijk heb meegenomen voor als het kouder wordt, maar deze shirt zijn vochtregulerend. Ik zal zo snel mogelijk nog een aantal shirt bij moeten kopen. Gelukkig heb ik goede schoenen want dat is het meest belangrijkste hier. Een groepsgenoot loopt gelijk op de eerste dag de zolen van de schoenen eraf en moet dus voorlopig verder op gympies met alle problemen van dien..........

Dinsdag 28 oktober 2008 Syange - Tal. 1700 m
Weer een prachtige loopdag langs de Marsyangdi, omhoog en dan weer omlaag. Ik ben blij dat ik me goed heb voorbereid. Gelukkig gestopt met roken en flink wat gewicht kwijtgeraakt (een flinke rugzak van 15 kg!) en een jaar lang goed gesport. Ik merk dat m'n conditie goed is en ik geen problemen heb met het lopen. Wel blijf het belangrijk om goed te kijken hoe je loopt. Ik heb de neiging om met grote stappen tegen de bergen omhoog te lopen. Radjoe ziet het aan en zegt dan; “You walk like an elephant”. Ik heb teveel kracht in m'n benen en wil alleen maar grote stappen nemen. Hij raad me aan om achter hem te gaan lopen en goed te kijken hoe zijn manier van lopen is. Ik doe dit een poosje en merk al heel snel dat ik dit lopen overneem; kleine stappen in een rustig tempo. Het werkt. Ik loop met meer gemak tegen de bergen omhoog.
Wat een probleem blijft is het vele zweten. Ik zweet liters vocht en dit zorgt er met dit mooie en warme weer voor dat m'n shirt gelijk doordrenkt is. Naast het feit dat het gewoon niet prettig is merk ik ook dat het vocht op m'n huid voor koude zorgt als ik in de wind loop en dat kan weer leiden tot andere problemen......... ik merk dat ik al wat verkouden begin te worden en m'n keel ruw en pijnlijk aanvoelt. Heb ik weer................
We lopen ondertussen langs de oevers van de rivier het Manang district binnen. Als ik daar loop bekruipt me een vervelende gevoel die ik niet goed kan omschrijven. Doordat de zon achter de bergen verdwijnt is er een bijzondere (grijze) lichtinval en dat geeft een aparte sfeer. Het gebied geeft me een beetje het gevoel alsof ik door een Vietnamees landschap loop ten tijde van de Vietnamoorlog, vraag me niet hoe ik hier bijkom, maar zo voelt het. Dan ineens loop ik langs een soort fort die omgeven is door meters prikkeldraad en zie ineens twee (tiener) jongens die een rode hoofdband dragen met daarop een hamer en sikkel. Ze dragen alle twee een Kalasnikov . Het zijn Maoisten en we lopen langs een goed bewaakt legerkamp. Dat was het dus wat ik aan zag komen?

102

103

104

107

109.1

109.2

109

110

We hebben weer een goede Lodge en hier komen we de Nederlander weer tegen die op de fiets dezelfde tocht aan het doen is die wij lopen. Ik blijf me er over verbazen. Ik merk trouwens ook dat we veel mensen tegenkomen die allemaal bezig zijn om het rondje rondom de Annapurna te lopen. Het is druk op deze route. Het eten is weer goed, maar doordat we elke keer zo laat eten en we daarna vaak snel op bed gaan, slaap ik pas heel laat en kom ik dus slaap tekort en juist slaap ben je hier hard nodig voor de broodnodige rust.

Woensdag 29 oktober 2008 Tal - Bagarchhap 2160 m
Bij het opstaan voelde ik me al gelijk niet lekker. Last van m'n keel en voelde me koortsig. Bij de start van het lopen -en gelijk een beste klim- merkte ik dat het lopen niet goed ging. Blubberbenen, bij het beklimmen van de eerste de beste helling liep ik gelijk achteraan en dat bleef de hele route zo. Ik heb me naar boven moeten slepen. De dag duurde daardoor lang en er leek maar geen einde te komen aan al die hellingen en het klimmen. Ik was blij dat we in de lodge aankwamen en ik moet zeggen dat me ook weinig is bijgebleven van de omgeving. Wel zag ik hoe inventief mensen hier zijn. Onderweg kwamen we bij een lodge langs waar men een pan water aan het koken was met een grote schotel en de pan stand in het brandpunt van de zon. Het water kookt binnen twintig minuten als de zon vol schijnt. Wat ik ook wel heel bijzonder vond zijn de eerste gebedsmolens. Je moet er via de linkerkant langs lopen en zo kun je alle molens een flinke draai geven en het gebed zingen "Ume path me oh" Het brengt geluk dus ik heb alle molens een flinke draai gegeven.
In de lodge aangekomen geeft Remco me het advies om gelijk te beginnen met antibiotica om zo snel mogelijk weer fit te zijn. Dus met een fikse dosis op bed, maar ook nu weer kon ik de slaap niet te pakken krijgen. Balen man!.
Het maakte me wel even bewust van het feit hoe kwetsbaar je in een omgeving als deze bent. Er is geen enkele medische zorg of dokter in de buurt. Je bent helemaal op jezelf en je groepsgenoten aangewezen. Wij hebben de luxe nog van een goed gevulde medicijndoos, maar de mensen die hier wonen hebben geen enkele voorziening, nog geen paracetamolletje................Later tijdens de tocht kwamen we een oud vrouwtje tegen die zo te zien haar pols had gebroken en twee dagen moest lopen om bij een eerste hulp post te komen. Remco heeft geprobeerd om de pols te spalken maar dat bleek te pijnlijk. Ze kreeg van Remco wat pijnstillers en wat geld zodat ze de dokter kan betalen en ging vervolgens weer op pad...........

Donderdag 30 oktober 2008 Bagerchhap - Chame 2670 m
Bij het opstaan voelde ik me gelukkig al stukken beter. De keelpijn was gelukkig verdwenen en na een stevig ontbijt van Porridge en chapaties (een soort pannenkoek) gaan we onderweg naar Chame .Ik zie op de kaart dat we vandaag de 3000 m grens al ras naderen. Je hebt het eigenlijk niet in de gaten dat je al zo hoog zit. Elke dag is een nieuw record voor mij. Ik ben in Frankrijk een keer op een hoogte geweest van 2000 m, dus het gaat steeds hoger! De etappe begint gelijk met een stevige klim via een soort van trap die gemaakt is van grote platte keien. Ik laat me afzakken tot de staart van de groep en doe rustig aan. Na de klim hadden we voor het eerst zicht op de Manasulu, een 7000-er. Een majestueuze berg. Na de klim hoorde ik voor het eerst Radjoe zeggen dat er "Nepali flat" zou komen. Nepali flat? Ja dat betekent dat er langere tijd een stukje weg komt dat niet al te steil is...................................

111.3

111

112.1

115

120

122

119.1

Na verloop van tijd zien we voor het eerst de Annapurna's. We zien het eerst de Annapurna 2, 7925 m hoog en daarnaast ligt de Annapurna 4 van 7525 m hoog. Ze zijn helemaal zichtbaar in de strak blauwe lucht. Het is een betoverend gezicht en we zitten allemaal even stil aan de kant van de weg te kijken naar deze reuzen. Ik voel me zo klein.
In Chame lukt het me om te bellen met de kinderen. Ze hebben niet zoveel te melden en we wisselen wat praktische dingen uit. Hier goed, daar goed dus alles oke. Ik had een behoorlijke honger en dus goed gegeten en Hayo had er dikke pret om me zo te zien eten.

Vrijdag 31 oktober 2008 Chame - Pisang
3300 m
Heerlijk geslapen, "als een baby". Eindelijk eens een lange nacht gehad. Vandaag lopen we naar Pisang dat op 3000 m hoogte ligt. Zo langzamerhand wordt Hoogteziekte (AMS=Acute Mountain Sickness) het onderwerp van gesprek in onze groep. De kans op hoogteziekte neemt toe na de 3000 m. De symptomen zijn hoofdpijn en braken. We hopen allemaal dat we er van gevrijwaard blijven.
Het begin van de wandeling is redelijk vlak en we kunnen ontspannen lopen. Ik blijf mijn eigen tempo lopen, soms loop ik achteraan soms vooraan. Het gaat lekker. Het landschap is betoverend en spiritueel. We hebben vrij zicht op de Annapurna's en het is met geen pen te beschrijven zo mooi is het. Ook de rest van het landschap is geweldig, we zien enorme watervallen en lopen door prachtige bossen. In de groep is iedereen sprakeloos; de ene "OHHH" na de andere "OOOOOHHHHH" vliegt door de groep. Na twee uur lopen maken we de eerste theestop.

148

146

134.4

136

147

 Dan pas merken we ook dat we weer een zieke hebben in de groep. De diaree heeft Johan nu te pakken en hij ziet lijkbleek en het lopen gaat dus uiterst moeizaam. We vragen ons allemaal af wie morgen aan de beurt zal zijn............Radjoe heeft bij een warme bakker heerlijke broodjes weten te regelen. Ik verbaas me er over dat het eten zo hoog in de bergen echt heel erg goed en lekker is. Als je dan bedenkt dat het eten vaak op een kerosinebrandertje of een houtgestookt kacheltje wordt gemaakt is het des te knapper en neemt de bewondering alleen maar toe voor de mensen die ons eten bereiden.
In de loop van de middag komen we aan in Lower Pisang op 3180 m hoog. Weer een nieuw hoogterecord voor me! Morgen zal het wederom niet anders zijn. Het gaat vanaf nu in een rap tempo naar grote hoogtes. Hayo en ik eten die avond tonijn en die vis zou ons in de loop van de nacht lelijk opbreken. Tegen twaalven wordt ik misselijk wakker en merk dat ik enorme maagzuur heb. Het duurt maar even en voel dat ik zo snel mogelijk bij de wc moet zien te komen. Het lukt mij nog net om de wc te bereiken ......
Zaterdag 1 november 2008.

Lower Pisang - Manang 3540 m
Hayo en ik dus alle twee ziek, zwak en vooral misselijk. Ik eet niets voor het ontbijt want alleen de aanblik al maakt me misselijk. Als je dan bedenkt dat je deze dag naar 3500 m gaat lopen zakt je de moed helemaal in de schoenen. De groep wordt in tweeën gesplitst. De ene groep gaat via de hoge route naar Manang en de andere groep - waaronder ik en Hayo- gaat via de lage route naar Manang. De hele route is een martelgang voor mij en Hayo. We lopen wel maar het gaat heel moeizaam. Desondanks weten we nog wel te genieten van de omgeving. We lopen nu langzamerhand in de laatste bossen.

142

144.1

129.2

 Heel langzaam klimmem we boven de boomgrens uit en komen we ingebieden waar bijna geen begroeiing meer is te vinden en krijgen we steeds meer zicht op de enorme rotslandschappen en uiteraard de gigantische bergen die nu helemaal goed tot hun recht komen.
Onderweg denkt een van de Nepaleese- gidsen dat ik wel eens last van hoogteziekte kan hebben als ik langs de kant sta te kotsen. Een van de symptomen is namelijk overgeven. We zitten inmiddels op 3400 m hoogte en op zich is het niet raar om het te denken, maar ik heb absoluut geen hoofdpijn en dat is de meest voorkomende aanwijzing dat je hoogteziekte hebt. Ik ben er niet echt bang voor, maar maak me wel zorgen om het enorme vochtverlies door het vele kotsen. Ik kan drinken wat ik wil (en ik denk dat ik die dag wel 8 liter water heb gedronken) maar het kwam er net zo snel weer uit! Hayo en ik hebben ondanks het feit dat we ons beroerd voelen ook nog flink lol. Het is wederzijds leedvermaak. Als we op een bruggetje zitten uit te rusten en Hayo moet overgeven merk ik op dat het wel heel erg stink en hij een luchtverfrisser moet gebruiken. Even verder op sta ik weer te kotsen en loopt hij nonchalant langs me met de opmerking "Ga je lekker?". Gelukkig kunnen we nog lachen.
Samen met Johan,Danielle en Jenny zijn we om 3 uur in Manang, volledig leeg en uitgeput laat ik me op m'n bed vallen en slaap gelijk. Ik wordt aan het eind van de middag gewekt door Remco. Ik praat met Remco en vertel hem dat ik me zorgen maak over m'n gesteldheid en de rest van de route. Hij weet te vertellen dat ie dit al zo vaak heeft meegemaakt en ik me vooral geen zorgen moet maken. Het is waarschijnlijk een dag dat ik er last van zal hebben en daarna is het over. Ik hoop het maar. We blijven 2 dagen in Manang om te acclimatiseren en dat komt dus goed uit. Niets gegeten en op tijd op bed. Gelukkig goed geslapen en de volgende dag was het gelijk een stuk beter.

Zondag 2 november 2008
Rustdag Manang. 3500 m
Het komt prima uit dat we hier een rustdag hebben. Ik voel me al stukken beter en de acclimatisatiedag zorgt voor voldoende rust om te herstellen.
Bij de middagmaaltijd wat toast genomen. Weer voorzichtig beginnen met eten. Ik kon hier weer bellen en het was goed om de stemmen van de kinderen weer even te horen. Ook wat nieuwe shirt gekocht, echte "North Face" shirts voor 2 euro. Neppers dus, maar dat maakt me niet uit. De komende dagen gaan we steeds hoger en daardoor wordt ook het eten duurder, dus ik koop hier in een winkeltje flink wat snacks om mee te nemen. In de middag zijn we naar een lezing geweest in een klein hospitaaltje die door vrijwilligers wordt gerund. Deze keer waren er 4 Amerikaanse artsen. Bij binnenkomst kon je via een apparaatje het zuurstofgehalte in je bloed laten meten.De mijne was 96% en dat was uitstekend. Ik ben dus goed geacclimatiseerd! De lezing was boeiend, maar tegelijkertijd ook wel wat beangstigend want als je allemaal hoort wat er kan gebeuren op grote hoogte met je lichaam.....niet te lang bij stil staan. Tijdens de maaltijd hebben we afscheid genomen van Ton en Jan die de groep morgen gaan verlaten. Zij gaan een andere route lopen als ons.
Jan is muzikant en hij had een gitaar weten te ritselen en heeft ons een uur langs verrast met de mooiste liedjes. De hele eetzaal stroomde vol met allemaal gasten om mee te genieten van de muziek.
Een hele bijzondere en sfeervolle avond.

Maandag 3 november 2008
Manang - Khangsar 3734 m
Vandaag een korte etappe dus konden we wat uitslapen. We vertrekken om 10 en het zou een van de meest prachtige tochten worden tot nu toe. De omgeving werd zo ruig en hoog. We lopen door dalen die zo diep zijn, terwijl we langs smalle paden langs diepe afgronden lopen en we lopen er alsof er niets aan de hand is. Ik heb absoluut geen hoogtevrees meer(en maar goed ook als je naar beneden kijkt!) De vergezichten zijn door het prachtige weer zo fantastisch, echt tientallen kilometers ver. Tijdens een van de pauzes zit ik als het ware op de boeg van een enorme berg met onder me een afgrond zo diep. Ik zit er langere tijd alleen om te genieten van het moment en het fantastische uitzicht.
We zijn al tegen twaalven in de lodge en we konden boven op het dak van de lodge zitten. We konden nog volop van de zon genieten boven op het dak.

145

152

159

173

178

Het worden nu zware dagen. Eerst naar Tillicho base camp op ruim 4000 m hoogte en de volgende dag gaat het via een steile klim naar het Tillicho lake op 5000 m hoogte! Voordat we echter in het base camp zijn moeten we via een gevaarlijk steenslag route over smalle paden en langs hele steile hellingen. Ben benieuwd.........
Ik moet weer even denken aan de kennismakingsbijeenkomst waar gezegd werd dat het een beginners trek zou zijn......... Nou wat ik tot nu toe heb meegemaakt is absoluut niet voor beginners (terwijl ik eigenlijk een beginner ben?) Ik ga morgen kijken hoe ik de klim naar 4000 m volbreng en daarna neem ik het besluit of ik de klim maak naar 5000 m. Ik ben hier gekomen voor de Thorong La pas en ik neem geen risico. Vanmiddag hebben we nog een bezoek gebracht aan een gompa in Khangsar. Daar waren de bewoners aan het mantra zingen. Het was spiritueel om tussen deze mensen te zitten We kregen Yak thee en koekjes en de mensen vonden het prachtig dat we er waren. Voor dit soort dingen wilde ik juist naar Nepal en nu zit ik tussen de (gevluchte) Tibetanen die aan het zingen zijn. Het maakt heel veel indruk op me en brengt me in een compleet andere wereld.

Dinsdag 4 november 2008 Khangsar - Tillicho Base Camp 4150 m
We gaan op weg naar het Tillicho base camp. Dit is de uitvalsbasis voor de klim naar het meer. Volgens Remco is het een moeilijke en gevaarlijke trip, want de tocht gaat via een Landslide area. Hier vallen voortdurend stenen naar beneden en we moeten dus goed uitkijken. De tocht naar de landslide is wederom fantastisch om te lopen. De uitzichten zijn weer zo mooi en de kleuren veranderen elk moment. Ik loop in trance door de omgeving. We lopen langs de toppen van de Ganggapurna (7454 m), de Annapurna 3 (7555 m) en de Khangsar Khang (7485 m). In de verte zie ik de top van de Tillicho Peak. Volgens de kaart ligt deze berg op 25 km afstand!
De tocht is zwaar en er wordt flink geklommen om even later weer flink af te dalen en dan weer ..........omhoog. Zo gaat het maar door. Het is op deze hoogte nog flink warm en ik drink weer veel.
Dan ineens moeten we bij een wand omhoog waar ik echt van schrik. Het is een steile wand waarlangs een smal pad omhoog gaat. De afgrond er afgrijselijk diep........ Desondanks loop ik het pad op en ook hier weer merk ik dat ik geen last heb van hoogtevrees. Wel moet ik opletten waar ik mijn schoenmaat 47 neerzet want het pad is nauwelijks 50 cm breed. Het is kicken, maar tegelijkertijd gevaarlijk! Een aantal van de groep staan al boven op de top en geven ons aanwijzingen waar we op moeten letten. (Als Sanne later de foto van die bergwand ziet zegt ze, “ben je nou helemaal gek geweest”) 

194

Dan ineens zijn we boven en we zuchten van opluchting dat we allemaal zonder brokken boven zijn. We staan vol verwondering naar beneden te kijken en voelen ons echte alpinisten. We worden boven beloond met weer een geweldig uitzicht. Ik ga weer even alleen zitten om alles in me op te nemen. Johan roept me en als ik me omdraai dan klikt ie een mooie foto van me boven op de top.
Ik ben moe en we zijn nog maar halverwege en het gevaarlijkste deel moet nog komen. Het loop tempo ligt hoog en ik vraag me af waarom we eigenlijk door het landschap aan het "rennen " zijn. Ik ga het vanavond maar eens in de groep gooien.
Dan komen we bij het gebied waar risico op steenslag lopen. Het is een prachtig gebied met weer hele bijzondere kleuren. We lopen nu ver uit elkaar. Radjoe is naar voren gelopen en houd het gebied boven ons in de gaten om tijdig te kunnen waarschuwen, mocht er een steen naar beneden donderen. Ik loop redelijk achteraan en deepac loopt achter mij. 

200

201.1

204

208

209

211

Dan ineens glijd mijn linkerbeen weg in de steentje en ik merk dat er geen grip meer is en ik hopeloos dreig weg te glijden naar de verre diepte............Het lukt me niet om grip te krijgen en m'n hart zit in m'n keel. Op dat moment dacht ik echt even dat ik naar beneden zou donderen en m’n aardse bestaan erop zat. Dan ineens voel ik dat er achter in m'n nek een stevige hand zit die m'n rugzak vast heeft en het glijden stop heel langzaam. Deepac heeft me vast weten te pakken en gelukkig is ons gezamenlijk gewicht voldoende om te stoppen!!! Als ik een eindje verderop sta te kijken en de afgrond zie moet ik weer even slikken. Deepac kijkt me ook even aan en zegt; “Lucky us”
Bij aankomst in de lodge is het me duidelijk dat ik de volgende dag niet naar boven ga. Ik maak zelf de keuze om niet te gaan. De klim naar Tillicho Lake is van een vergelijkbaar kaliber en ik voel er niets voor om weer dergelijke risico’s te nemen. Remco vindt het een verstandige keus.

Woensdag 5 november 2008
Tillicho basecamp - Tho Karka 4000 m
Met 5 groepsgenoten gaan we op pad naar Tho Karka. De rest is vanochtend al vroeg in het donker vertrokken naar het meer. Het is weer mooi weer en we moeten via hetzelfde pad terug als gisteren....... ook nu weer moeten we via het smalle pad langs de afgrond, maar nu naar beneden. Dat is een stuk moeilijker dan klimmen, want ook nu is de kans op wegglijden weer groot. Eric loopt voor en roept voortdurend dat ik afstand moet houden. Hij is doodsbenauwd dat ik boven op hem val. Ik heb er wel schik in en merk dat het allemaal wat gemakkelijker gaat dan gisteren. Elke keer als ik een stap zet dan roept Eric dat ik afstand moet houden, en ik kan het niet laten om hem een beetje op stang te jagen.

216.1

We komen vroeg in de middag aan in de lodge en even later zijn ook de anderen er ook. Ze hebben het allemaal gehaald en uit hun verslag kan ik opmaken dat het heel erg mooi en bijzonder is geweest. Als we op het terras zitten horen we via een kleine transistor radio dat Barak Obama de nieuwe president van de Verenigde Staten is geworden. Een aantal Amerikanen die er rondlopen gaan helemaal uit hun dak. Ik besef me dat dit bericht het eerste contact is met de Westerse wereld sinds tijden. Ik heb het niet gemist en wat mij betreft mag het heel lang zo blijven. Het is er flink koud en we gaan dus vroeg op bed. De lodge is nog vrij nieuw en het glas in de ramen van onze slaapzalen ontbreekt nog er zit een klein beetje plastic voor maar dat is onvoldoende om de forse wind tegen te houden. Gelukkig heb ik een geweldig warme slaapzak en slaap ik weer als een roos.
Donderdag 6 november.

Tho Karka - Yak Kharka 4018 m
Onderweg naar Yak Kharka op 4018 m hoogte. Het lopen gaat moeizaam. Ik loop weer als een olifant tegen de hellingen op. Ik heb teveel kracht in m'n benen volgens Remco. De stappen die ik maak zijn te groot waardoor ik teveel energie verspil met het lopen. Ik moet kleine stappen maken zodat ik niet moe wordt. Op de een of andere manier lukt me dit niet. Het gaat even goed en daarna maak ik weer grote stappen. Het ligt niet aan m'n conditie want als ik boven ben dan ben ik binnen twee minuten volledig hersteld en heb ik een hartslag van 70 dus dat is goed. Ik ga achter Remco lopen en richt me op zijn manier van lopen zodat ik het ook zo kan doen.
In Yak Kharka ben ik weer verrast door de lodge. Het is weer comfortabel en ik verbaas me er over dat men in staat is om op deze hoogte en in deze verlatenheid de zaakjes zo goed voor elkaar te hebben. Ik heb groot respect voor deze mensen.
Vandaag voor het eerst weer kunnen douchen met warm water, nou ja douchen......... het was een emmer met warm water. Desondanks heerlijk fris en schoon gewassen. De komende dagen zullen de spannendste worden. We gaan in twee dagen van 4000 m naar 5500 m. De tocht zal vanaf nu via steile paden omhoog gaan en de dalen en toppen worden steeds dieper en steiler.........

Vrijdag 7 november
Yak Kharka - Thorung Pedi high camp 4925 m
Vandaag een lange tocht met een klim van ruim 900 m omhoog. Ik kan me de borst maar nat maken! Het eerste gedeelte naar Thorung Pedi gaat geleidelijk aan omhoog en het wandelen gaat me goed af. In Thorung pedi is er een lunchpauze en vanuit het theehuis hebben we uitzicht op het steile pad wat we omhoog gaan. Ik zie er tegen op maar ga het niet uit de weg ik wil de top halen! Als we aan de klim beginnen verbaas ik me over sommige van m'n reis genoten. Ze klimmen en lopen met het grootste gemak tegen de berg op. Dat tempo kan ik niet volgen. Ik loop op m'n eigen manier naar boven .

227

228

224.1

Op zich is het ook wel begrijpelijk dat ze zo gemakkelijk omhoog lopen. Ik denk dat de rest van de groep tussen de 60 en 80 kg wegen, en ik draag 20 kg meer bij me en dat maakt het verschil. Dus de volgende keer dat ik hier heen ga - en ik weet zeker dat ik weer in Nepal kom! - dan moet ik rond de 90 kg zijn.
Ik kom in mijn eigen tempo boven en heb weer een hoogte record gehaald vandaag; 4925 m!!
Het uitzicht is weer fenomenaal; we zijn omgeven door 7000 -ers. Waanzinnig mooi!!
Morgen is de grote dag. Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de tocht. De Thorung La op ruim 5400 m hoogte.
Na het eten krijgen we nog een briefing; We zullen in het donker - om 04.00 uur - beginnen aan de klim. Dit zint me niet want dat betekent dat je niet goed kunt zien waar je loopt......... Ik bij aankomst het pad naar boven al gezien en de afgronden ernaast.
Na het eten loop ik even naar buiten. Het is het kraakhelder met een sterrenhemelzoals ik het nog nooit heb gezien. Het is zo fantastisch om al die sterren te zien en als ik me niet vergis zie ik de rode gloed van Mars. Ik sta zo een poos gebiologeerd te kijken naar het verleden. In de schemer zie ik wederom het pad waar ik strak op naar boven zal lopen. Het zal me benieuwen.

Zaterdag 8 november 2008
Thorung Pedi -Thorung La- Muktinath.
4925-5416-3760 m
Om 4 uur gaat de wekker van m'n slaapmaatje Jan. Ik kijk naar buiten en het is pikkedonker. Ik zie al wat lichtjes tegen de berg omhoog lopen. De eerste wandelaars zijn al onderweg! Ik krijg niet echt een ontbijt door m'n keel. De zenuwen regeren op dit moment. Ook bij anderen merk ik wat lichte zenuwtrekjes......... Als ik buiten sta en de lampjes van de andere wandelaars zie die tegen de steile donkere wand omhoog lopen verstijf ik letterlijk van de zenuwen. Als ik begin te klimmen merk ik in het weinige licht van m'n hoofdlampje hoe smal het pad is waar ik op loop. Het is hooguit 50 cm breed. Het lukt me niet om de tred van het lopen te pakken te krijgen. Ik voel ook de aanwezigheid van de diepe afgronden naast me in het donker.........Ik wil er niet van af donderen. Remco heeft in de gaten dat het niet gaat en gaat voor me lopen. Zijn lampje is iets beter. Ik worstel me heel langzaam naar boven. Stukje voor stukje gaat het naar boven in het donker. Ik merk dat ik wat aan het hyperventileren ben. Na ruim drie kwartier kom ik bij het eerste theehuis en ik besluit om daar te blijven tot het licht wordt. Ik sta te trillen op m'n benen. Ik voel er weinig voor om zo in het donker door te lopen. De risico's zijn mij te groot. Ik blijf bij het theehuis totdat ik de zon over de bergtoppen zie komen en de omgeving goed is te zien. Als ik verder ga ben ik los van de groep. Ze hebben een flinke voorsprong op me. Jenny en Deepac lopen nog weer achter mij. Ik zit inmiddels boven de 5000m en het wordt door de ijle lucht steeds moeilijker om adem te halen. Remco blijft wachten om te kijken hoe het met Jenny gaat. Ik loop door de eeuwige sneeuw die hier op deze hoogte ligt en het is een prachtig gezicht met de opkomende zon. Zo loop ik stap voor stap naar de top en na elke 100 m lopen stop ik om uit te rusten. Zo ben ik ruim 2 uur onderweg en in die tussentijd is Remco me ook al weer gepasseerd. Ik loop tussen allerlei andere lopers uit de gehele wereld. Zo loop ik een poosje met twee Israëliërs en we kletsen wat. Even later loop ik wat op met een Amerikaan die hier helemaal in z’n eentje loopt. Het is druk op weg naar de top. Ik besef me dat het een hele bijzondere ervaring is om dit te doen. Ik dacht dat er geen einde aan de klim zou komen, na elke klim denk je dat je er bent of dat na elke bocht de top in zicht zal komen, maar na elke klim volgt een nieuwe klim en na elke bocht een nieuwe bocht. Er lijkt geen einde aan te komen! Maar ondanks dit alles staat een ding vast; ik ga de top halen al moet ik kruipend naar boven! Ik stop en ga even op een rost zitten en geniet van de omgeving en van het prachtige licht en kleuren. Ik voel de vermoeidheid in m'n benen. Dan ineens zie ik Remco van boven komen!! Hij is al op de top geweest, maar is terug gekomen om me te halen! "Kom op Sake, nog 100 m en dan zijn we boven, de rest staat op je te wachten!" Het is nog een half uur klimmen. Geweldig wat een kerel en wat een stimulans om door te gaan. Hij sleept me letterlijk en figuurlijk in 25 minuten naar boven. Als we aankomen op de top staat iedereen ons te bejubelen, maar ik vlieg Remco geëmotioneerd in de armen. We zijn alle twee uitermate geëmotioneerd. Ik hoor Remco zeggen; "Ik had vandaag maar een doel; Ik moet die Groninger op de top krijgen!" Het is gelukt!! de Thorung La op 5416 m hoogte !!

Door het prachtige weer is het uitzonderlijk helder op de top en we maken heel veel foto's en filmpjes. In de tussentijd komt ook Jenny gelukkig boven. Ik had vanuit Kathmandu gebedsvlaggetjes meegenomen om hier op te hangen, Op de vlaggetjes staan de namen van Sanne en Vincent en Janneke. Hun namen zullen de komende jaren in de Himalaya wapperen.
Na een uur gaan op de top gaan we aan de afdaling beginnen. In de afgelopen 14 dagen is het alleen maar bergopwaarts gegaan en nu we op het hoogste punt staan gaat het omlaag. Na de Thorong La volgt een afdaling van ruim 1500 m. 4 uur achter elkaar dalen. Je benen moeten nu een totaal andere beweging maken en das effe wennen. Ik loop rustig naar beneden op m'n eigen tempo. 

249

Remco en een aantal anderen denderen weer in een enorm tempo van de berg af. Ik zie ze straks beneden wel weer. Het gaat op sommige stukken zeer steil naar beneden en het is oppassen waar ik m'n voeten neerzet. Al gauw voel ik de bovenbenen en de enkels, maar de stokken hebben nu hun waarde en dienen als extra benen. Ik loop bijna de gehele afdaling alleen. Ik zie in de verte Erwin en Johan lopen en ik weet dat Jenny nog achter me loopt. Ik vind het heerlijk om alleen te lopen. Ik geniet van het landschap en het lopen in stilte. Het is spiritueel. Af en toe kom ik een groepje dragers tegen die aan het uitrusten zijn. Na een poosje daal ik de laatste helling af en kom bij een theehuis waar de meesten van de groep zitten in een heerlijk zonnetje. Na een kop thee ga ik verder en ik dacht dat ik al redelijk dichtbij Muktinath was, maar schijn bedriegt, ik ben nog twee uur bezig voordat ik de lodge bereik. Als ik Muktinath binnenloop loop ik onder een poort door en als ik naar boven kijk schrik ik even wat ik daar zie; een swastika oftewel een hakenkruis.

Ik begrijp later dat dit een heilig teken is voor de Hindoes. Ik loop door de bebouwde kom en na 14 dagen geen auto te hebben gezien hoor en zie ik hier de eerste terreinwagens weer. wat een lawaai. Na 14 dagen geen lawaai om je hoofd te hebben gehad is het wel even weer wennen. De rust zit in je hoofd en het is dus even weer schakelen. Ik loop de lodge binnen en zie een aantal van mijn reisvrienden al op het terras zitten. We genieten met elkaar na van de prestatie die we hebben geleverd. Ik ben trots dat ik het heb gehaald en zonder problemen naar 5500 m ben gelopen zonder last te hebben gehad van AMS. Ook conditioneel heb ik zonder problemen de top gehaald. Alleen mijn manier van lopen gaf de nodige problemen. Achteraf besef ik me echter wel dat ik over risicovolle paden ben gelopen en dat ik langs afgrijslijke diepe afgronden ben gegaan en de paadjes daar soms niet meer als 50-60 cm breed waren! Ik weet ook zeker dat ik in dit soort gebieden nooit meer 's-nachts zal gaan lopen. Ik wil weten waar ik loop en ga. En wat helemaal duidelijk is; ik kom hier zeker weer.
We wilden de eerste pot bier sinds het begin van de trekking bestellen, maar aangezien Jenny nog niet binnen was besloten we om de toast uit te stellen totdat Jenny er ook zou zijn. Dat gaf me nog net de tijd om lekker te douchen, want hier was ook voor het eerst sinds dagen weer een echte warme douche. Ik had begrepen dat het een heerlijke douche was van een aantal die inmiddels hadden gedouched. Dus gauw de spullen gepakt en op naar de douche, een douche die mij en Erik bijna fataal zou worden.
Op het eerste oog was het het een heerlijke douche en ik heb er vrij lang onder gestaan. Op een gegeven moment voelde ik me echter niet goed worden en had het idee dat alle energie uit m'n lichaam wegstroomde. Ik was nog in staat om de hendel van de douche dicht te draaien en de deur van de douche open te doen. Vervolgens viel ik voorover op de grond en ben een paar minuten buiten bewustzijn geweest. Remco en Julia waren er direct bij. Ik was weer vrij snel bij m'n positieven, maar merkte dat ik zo verschrikkelijk moe was. In eerste instantie was dat dan ook de conclusie; oververmoeidheid door de klim en afdaling van 10 uur. Ik kreeg een colaatje en werd naar bed gebracht. Ik lag half verdoofd op bed en in de tussentijd was Eric in de douche gegaan. Ik hoorde op een gegeven moment een Duitse dame voortdurend roepen dat ze graag wilde douchen en of men wilde opschieten. Er kwam geen reactie en ik hoorde dit half verdoofd aan zonder dat ik kon thuisbrengen wat er nu aan de hand was. Dit ging een poosje zo door en ik bleef me maar afvragen waarom er geen reactie kwam.............tot ineens bij mij het kwartje viel, en ik in de gaten had dat er iets niet goed zat. Het kwartje was gevallen!! Juist op dat moment kwam Julia bij me kijken hoe het ging. "Julia het is de douche die niet goed is!!!" Ook bij haar viel direct het kwartje en ze gilde de naam van Remco. Hij zat op het terras en ook bij hem viel gelijk het kwartje. Hij heeft de deur van de douche open weten te krijgen en daar lag Eric op de grond in de koolmonoxide!!!! Hij is er direct weggehaald en naar z’n kamer gebracht. Hij was in coma geraakt en was onderkoeld door de betonnen douchevloer. Gelukkig was er een Duitse arts aanwezig die hem heeft gereanimeerd. Grote paniek en consternatie. Ik was nog half verdoofd en besefte me dat ik heel veel mazzel had gehad ...........
We zaten allemaal in angstige afwachting van hoe het met Erik zou gaan. Ik werd even later door Radjoe geroepen om mee te gaan naar de kamer van Erik. Erik was gelukkig weer bij kennis maar was in een shocktoestand en riep allerlei verwarde dingen. Heel heftig en emotioneel. Hij riep voortdurend mijn naam maar het was niet duidelijk waarom. Toen ik bij hem op de rand van het bed ging zitten pakte hij me heel stevig beet bracht zijn hoofd bij de mijne en zei op een heel indringende manier "ik heb je aan het einde van de tunnel in een wit licht zien lopen"................ Vervolgens begon hij weer verwarde dingen te roepen. Ik had het op dat moment niet meer en ben naar m'n kamer gelopen. Ik heb geluk gehad!!
In de loop van de avond hoorden we dat het de goede kant weer op ging met Erik. Pas op dat moment kwam de vrolijke stemming van eerder die dag weer een beetje terug, maar desondanks eindigde dag, die in een euforie had moeten eindigen, toch wel een beetje in een anticlimax.

254

Zondag 9 november 2008
Muktinath - Kagbeni 2800 m
Het is de komende dagen een kwestie van uitlopen. Het zijn nog een tweetal korte etappes en daardoor hebben we geen haast meer en hebben we vandaag nog alle tijd om rustig het Hindoeïstische tempelcomplex hier in Muktinath te bekijken. Bij het ontbijt zien we Erik weer en het lijkt alsof er niets is gebeurd, terwijl we allemaal weten dat het heel erg kantje boord is geweest met Erik. We zien dat ie er best nog emotioneel onder is en ook Anne zijn vriendin heeft het er erg moeilijk mee.

255

255.1

Gelukkig is de hele club nog compleet! Nadat we het tempelcomplex hadden bezocht zijn we om 12 uur op stap gegaan voor de etappe naar Kagbeni. Het was weer een prachtige wandeling door een uitermate kleurrijk landschap. Het leek wel of het licht iedere 5 minuten een andere kleur kreeg. Op de maan of op mars moet het landschap er ongeveer zo uitzien. Kaal en alleen maar steen. Geen bewoning in de verre omtrek en zelfs geen bomen of struiken. We dalen via een steile helling af naar het dorp en hier besef je weer op wat voor smalle paden je loopt. 

270

In de lodge merken we allemaal voor het eerst een beetje dat we naar het einde van de trekking gaan. Het lopen stelt niet zo veel meer voor en het zijn hele korte etappes. We zijn er denk ik allemaal ook wel een beetje klaar mee. De top van de Thorung La is was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. De trekking is eigenlijk voorbij en is het nu nog een kwestie van ontspannen en genieten van de komende dagen.
Maandag 10 november 2008
Kagbeni - Jomson2720 m
Mijn 50e verjaardag. Ik behoor vanaf vandaag tot het legioen van de 50-plussers. Als je in de veertig bent dan wordt er nog geen gebruik gemaakt van de term "plussers" maar nu bij de 50 gebeurd dit wel ineens. Ik mag vanaf vandaag naar de 50+ beurs......... Jan m'n kamergenoot is de eerste die me feliciteert. Ik loop naar de eetkamer en daar wordt ik door de rest gefeliciteerd. Dan komen Radjoe en Deepac naar me toe. Ze hebben een prachtige Tibetaanse gebedssjaal en ik krijg op de Nepaleese manier de felicitaties. Ik vind het heel erg bijzonder dat ik dit van hen kreeg en het maakt veel indruk op me.

271

272

273.1

Dan komen Erik en Anne naar voren en zij hebben zelf een lied gecomponeerd en zongen dit uit volle borst. het was een prachtig begin van m´n verjaardag hier in Nepal en ik zal het nooit vergeten. Ik mis de kinderen op dit moment wel even, maar die ga ik vanavond bellen en als ik hun stemmen dan hoor is dat ook weer helemaal goed. Na het ontbijt lopen we de laatste etappe naar Jomson. Het is wederom een korte wandeling dus alles op z´n gemak. We lopen door een enorm brede rivierbedding die nu grotendeels droog staat, maar in het regenseizoen is dit een kolkende rivier. Als je er nu zo door loopt is dat bijna niet voor te stellen. Het is weer een fantastische wandeling. We zijn omgeven door steile berghellingen en het licht schijnt weer op verschillende manieren door de bergen. In de verte zie ik Jomson waar we morgen op het vliegtuig naar Pokhara stappen.
Als we Jomson binnenkomen zien we alvast wat ons morgen te wachten staat als we hier wegvliegen. We zien twee vliegtuigjes starten. Ze trekken heel steil op en dan maken ze volgas een bocht naar rechts richting een bergwand. Het lijkt alsof ie er tegen te pletter zal vliegen, maar vlak de bergwand draait ie weg naar links om zodoende voldoende ruimte te hebben voor de draai die het moet maken om niet tegen de andere bergwand aan de overkant te vliegen. Het gaat allemaal goed en is uiterst spectaculair om te zien hoe dat gaat. Morgen zullen we het zelf ervaren........
In de lodge hebben we officieel afscheid genomen van onze dragers en twee van de assistent gidsen Deepac en Nira. De dragers gaan met de bus terug naar Pokhara en wij vliegen terug. De dragers hebben al een volgende klus die op ze wacht en willen eigenlijk zo snel mogelijk verder. In de afgelopen weken hebben we maar weinig contact met ze gehad.

282

279.1

279.3

279

280.1

 Ze zijn veel op zichzelf en willen dat ook liever zo. In hun ogen behoren wij tot een lagere kaste. We hebben allemaal een flinke fooi voor ze bijeengebracht en die krijgen ze nu van Johan uitgereikt. Ze zitten allemaal in hun beste kleding aan tafel en het is een aandoenlijk gezicht. Het zijn allemaal bescheiden mensen. Sjapoo voor hoe ze alles de bergen op hebben gedragen. Radjoe de hoofdgids vliegt met ons terug naar Pokhara. In deze lodge hebben we wederom weer geweldige kamers. Ik ga even douchen en als ik na het douchen weer in de kamer kom zie ik dat er op de tafel een flinke chocoladetaart staat.
Remco heeft op de en of andere manier een taart weten te ritselen. Geweldig; en er zit ook nog een kaartje op in het Engels.
We genieten met elkaar van de taart die in een mum van tijd is verdwenen. Het was een verjaardag om nooit meer te vergeten.

Dinsdag 11 november 2008.
Jomson - Pokhara 820 m
We lopen tegen zevenen naar het vliegveldje toe. De lodge eigenaar loopt met ons mee. Hij is een soort van burgemeester van dit dorp. Overal waar hij loopt vliegen de deuren open en de soldaten en veiligheidsbeambten doen alles voor hem en gaan gelijk aan de kant. Wel gemakkelijk als hij je zaakjes voor je regelt. Het lijkt wel een maffiabaas. We lopen zo door de incheckbalie en hoeven verder niets te regelen. De 2 vliegtuigjes zijn al druk heen en weer aan het vliegen. Ze vliegen alleen tussen 7 uur en 11 uur. Elke dag vanaf 11 uur steekt er een flinke wind op die het vliegen verder onmogelijk maakt. Als een toestel binnenkomt staat ie ongeveer 5 minuten aan de grond en in die tussentijd zijn de passagiers uitgestapt, de nieuwe weer ingestapt en de vracht gewisseld. Binnen 5 minuten is ie weer vetrokken. Op deze manier proberen ze zoveel mogelijk vluchten in een beperkte tijd uit te voeren. Remco vertelde dat het soms vanwege het slechte weer voorkomt dat ze een week niet kunnen vliegen. Gelukkig is het nu helder en mooi weer. Dan is het onze beurt, en ik verheug me op dit ritje. Ik zit gelijk achter de cockpit waar we vrij uitzicht op hebben. De twee piloten vliegen dit toestel nog echt " op de hand" dus geen moderne hulmiddelen zoals een automatische piloot o.i.d. De start is uitermate spectaculair en vlak voor het einde van de baan en voor een flinke afgrond komt het toestel los van de grond. We vliegen tussen de Annapurna's door en het uitzicht is fantastisch. Even later vliegen we lang de Machhapuchre, de heilige berg van Nepal. Hij wordt ook wel de Fishtail genoemd vanwege de gelijkenis met een vin van een vis. Deze berg mag niet beklommen worden.

We zitten nu precies aan de andere kant van het Annapurna massief. We hebben dit hele massief in 14 dagen lopend aan ons voorbij zien gaan. Nu vliegen we erin een kwartier aan voorbij.
Even later staan we alweer aan de grond in Pokhara. Als we uitstappen, krijgen we een hand van de piloot met de woorden 'You survived this flight!". De temperatuur is hier tropisch en je waant je in het hoogtepunt van de zomer. We worden naar ons hotel gebracht en door het vroege tijdstip van aankomst hebben we nog de hele dag voor ons. Groepsgewijs gaat nu ieder z'n gang en ik ga met een groepje naar een leuk terras om lekker te ontbijten. We hebben heel uitgebreid en heerlijk zitten ontbijten. Ik heb nooit geweten dat je een steak als ontbijt kon krijgen, maar hier dus wel en het was overheerlijk. (prijs 250 roepie = 2 euro) Na het ontbijt ben ik samen met Hayo,Julia en Jenny naar de freedomtempel geweest. Je moet met een roeibootje het meer over en daarna moet je nog een flinke klim naar boven maken. Hayo is druk aan het pengelen met een bootverhuurder. Hij is net zo lang aan het onderhandelen totdat de prijs goed is. We laten ons over dit prachtige meer roeien en ik waan me even op het meer van Annecy, want daar heeft het wel een beetje van weg, al zijn de bergen hier een stukje hoger.......... wat een rust en wat een paradijs.
de klim naar boven duurt ruim een uur maar als we boven zijn worden we ruim beloond met een prachtig uitzicht. Julia maakt een prachtige foto van me met de Machhapuchre en een gedeelte van het Annapurna massief op de achtergrond. In de freedom Temple staan op elke windrichting een andere Boeddha. 

We blijven langere tijd boven en genieten samen van de rust en het geweldige uitzicht. We moet na een uur jammer genoeg weer naar beneden want de roeiboot staat op ons te wachten. De afdaling gaat vlot en we laten ons weer rustig naar de overkant van het meer roeien terwijl we allemaal in stilte van de omgeving genieten. De rest van de dag hebben we heerlijk op een terras in de zon gezeten . Daarna is ieder even z'n eigen gang gegaan. Ik heb me een compleet nieuwe outfit gekocht Shirt, broek, sandalen en rugzak voor zegge en schrijffe 25 euro......... ik voelde met soms wel bezwaard als ik aan het onderhandelen was over een broek van 1250 roepies (12,50 euro) die ik dan uiteindelijk voor 750 roepies meekreeg (7,50 euro).........................................maar goed als je niet onderhandelt kijken ze je ook raar aan, het hoort er gewoon bij.
Aan het het eind van de middag heb ik heel uitgebreid kunnen bellen met de kinderen. Ik had Sanne gisteren niet kunnen bereiken, dus we hebben heel uitgebreid bij zitten kletsen. Ik had nu ook de tijd om iedereen een uitgebreide mail te typen met de ervaringen van de laatste 14 dagen.
We hadden gereserveerd in het Pokhara steakhouse en daar heb ik samen met Hayo,Julia,Erwin, Filip Jenny en Remco uitgebreid zitten eten en uiteraard hebben heel veel gesproken over de laatste 16 dagen. Het was een mooie afsluiting van de trekking. Morgen vliegen we terug naar Kathmandu.

Donderdag 12 november 2008

Pokhara - Kathmandu.

Ik vind het jammer dat we vandaag al weer vetrekken naar Kathmandu. Ik was nog liever een dag hier gebleven. Het is hier zo relaxed en het is te merken dat dit een voormalig hippie stad is geweest, Helaas ik ga weer terug naar de hectiek van kathmandu. We rijden weer in de taxi (Suzuki Alto) naar het vliegveld. 

335

Weer een kort vluchtje van een kwartier. Nu is het een groter toestel van Budha air. We hebben een uur vertraging. De vlucht is ook niet echt prettig. Er is veel turbulentie en ik ben blij als ik weer aan de grond sta in Kathmandu. Krisna van hotel Amar staat ons weer op te wachten en we rijden weer door de chaos en lawaai van Kathmandu. Het wel even weer wennen na de rust van de afgelopen weken, ik mis het nu al.
En dan ben je terug op de plek waar het 16 dagen geleden allemaal begon. Hotel Amar is een mooie plek om terug te komen. Er hangt een bijzondere sfeer en het heeft een mooi terras, waar ik ook aan het begin van de reis veel heb gezeten. Ook nu laat ik me er weer in een luie stoel ploffen en laat alles even aan me voorbij gaan. Ik vind het niet echt belangrijk om me gelijk te douchen en de spullen naar de kamer te brengen. Ik wil even tijd voor me zelf en geniet van een kop thee die gelijk door een van de Nepaleese jongens is gebracht. Ik zit wat met Remco na te praten en al snel komen ook een aantal anderen er bij zitten. We zitten allemaal na te genieten van alles wat we de afgelopen 16-17 dagen hebben meegemaakt en ervaren. Ik voel me de koning te rijk met al die dingen die ik heb gezien en wat ik heb meegemaakt. Het is een droomreis geworden die ik niet in woorden kan bevatten zo mooi en zo spiritueel. Het heeft lang geduurd voordat het zover was, maar het is het wachten meer dan waard geweest. Het is me ook duidelijk dat ik hier weer kom. Ik ben er niet aan toegekomen om naar Tibet en de Mount Everest te gaan, maar dat spaar ik voor de volgende keer.
Als ik met Remco naar binnen loop geeft ie me nog een mooi compliment; "Je hebt het goed gedaan kerel en ik weet zeker dat je de tocht naar de Mount Everest kunt maken!" Als ik hier weer kom zal dat ook de trekking zijn die ik zal gaan maken, en dat ik naar Nepal zal terugkeren is zo zeker als het maar kan.
Ik ben vanmiddag weer naar de Boeddhanath gegaan. Ik wilde er nu ruim de tijd voor nemen want de eerste keer dat ik hier was toen was het al donker. Ik had de eerste keer al gezien dat er bij de Boeddhanath een Tibetaanse tempel was. 

339.1

339_1

Daar heb ik de rest van de middag gezetten tussen Tibetaanse monniken die mantra's aan het zingen waren. Heel bijzonder en spiritueel. In Thamel hadden we afgesproken in een restaurant dat "Barefoot" heet. Hier mag je een "Barefoot" ophangen; een grote voet van een Yeti. Als je een trekking in de Himalaya hebt volbracht mag je daar een Barefoot op de muur spijkeren. Alle ruimtes hangen vol met "Barefoots"; honderden. Er is ook een speciale kast en daar staan alle "Summiteers" van de Mount Everest in. Dit zijn de echte “toppers”. We lopen in het donker weer terug langs surrealistische taferelen. Jammer dat ik het niet goed kan beschrijven, het voelt alsof ik een reis in de tijd terug heb gemaakt……………..

Donderdag 13 november-
vrijdag 14 november 2008.
De laatste dagen In Kathmandu staan vooral in het teken van winkelen. Souvenirs voor mezelf de kinderen en Janneke. Ik merk dat ik er aan toe ben om weer naar huis te gaan .Het is mooi geweest en ik ben klaar met Kathmandu. Ik word helemaal gek van het getoeter en de drukte in de straten. Iedereen wil je wel wat verkopen en je wordt bijna de winkeltjes ingetrokken. Het is niet leuk meer. Ik doe dan ook snel wat ik moet doen om weer snel terug te keren naar het hotel. Voor Remco heb ik een mooie sjaal laten maken bij een klein naaiatelier op straat. Ook op mijn jas laat ik twee emblemen naaien van de trekking. Remco zal de sjaal bij ons laatste etentje op vrijdagavond van de groep krijgen als dank voor alles.
Vrijdag is de dag van de voorbereiding van het vertrek. Ik ben benieuwd of ik alles wel weer mee terug krijg in de flight bag. Al gauw is me duidelijk dat dit niet gaat lukken. Ik had er eigenlijk al rekening mee gehouden. Ik laat een hele hoop spullen achter zoals de kleren die ik heb gedragen tijdens de trekking. Ook de wandelstokken laat ik achter. In het hotel is een soort van depot met allemaal van dit soort spullen die achtergelaten zijn en door de dragers en gidsen bij volgende trekkings goed gebruikt kunnen worden. Hierdoor heb ik nu weer ruimte om alles mee terug te krijgen.
Dan voor de allerlaatste keer uit eten met elkaar. We zitten boven op het dak van een restaurant midden in Thamel. 

Ik voel me geroepen om een speech te houden over de trekking maar met name iets te zeggen tegen Remco. Ik heb het niet voorbereid maar weet zoveel zaken te benoemen rondom Remco. Ik heb in elk geval een speciale band met deze bijzondere kerel opgebouwd en van een aantal andere groepsgenoten weet ik ook dat in namens hen spreek. Remco is heel blij en geëmotioneerd door het cadeau. Het zal een goede plek bij z'n trofeeën krijgen.
Dan voor de laatste keer door het donker van Kathmandu naar het hotel.

Zaterdag 15 november 2008
Terugreis naar Nederland. beneden zeeniveau
Al vroeg uit de veren want er stond om 5 uur vanochtend al een Française aan onze deur te kloppen die zich vergist had in de deur. Gedouched, schone kleren aan en toen de flight bag ingepakt. Het ging allemaal net en ik vermoed dat ik over de 20 kg bagage zit. Gelukkig checken we als groep in en kan het gewicht wat worden verdeeld. We vertrekken om 10 uur uit het hotel, dus we kunnen rustig aan ontbijten en hoeven ons niet te haasten. Na het ontbijt kwamen de taxi's die ons naar het vliegveld zouden brengen en kwam het afscheid van Radjoe en een aantal reisgenoten. Jenny, Fillip en Erwin gaan pas morgen via Delhi terug naar Nederland en Belgie en Remco gaat morgen naar Mumbai. Hij gaat nog een aantal weken door het Zuiden van India reizen. Het afscheid valt altijd zwaar en zeker van Remco. Ik beschouw hem als een maatje die me de afgelopen weken door de bergen heeft geloosd.
Van Radjoe kregen we allemaal nog een Tibetaans sjaal ten afscheid. Ook Radjoe was ontroerd. Dan rijden we voor de laatste keer door deze knotsgekke, waanzinnige en chaotische stad naar het vliegveld. Ik geniet nog een laatste keer van deze stad. Op het vliegveld gaat alles heel soepel, het inchecken verloopt zonder problemen en we zijn binnen een mum van tijd in de vertrekhal waar we een uur moeten wachten op het vliegtuig. Tijdens het wachten verveel ik me wat en ga wat rondlopen. Ik kan vanuit de vertrekhal zo het platform oplopen waar ik zo allerlei vliegtuigen binnen kan lopen zonder dat me een strobreed in de weg wordt gelegd! Pas als ik al langere tijd rondloop op het platform zie ik dat iemand argwaan krijgt en besluit ik zelf maar weer naar binnen te lopen want ik wil geen gedonder vlak voor het vertrek.
We vertrekken keurig op tijd en het is prachtig helder weer. Tijdens de start horen we een flinke knal uit de bakboordmotor en tegelijkertijd dringt er een brandlucht de cabine binnen. De start is volgens mij te ver gevorderd om af te breken en de piloot gaat inderdaad door met de start en het toestel stijgt zonder problemen op. De piloot maakt wel direct melding van het feit dat er tijdens de start een vogel door de bakboordmotor is gegaan, maar dat zijn instrumenten geen problemen laten zien en hij besluit om verder te gaan!! Hij meld tevens dat hij toestemming heeft gevraagd aan de verkeerstoren om een bocht naar het Noorden te mogen maken om zodoende langs de Himalaya weg te mogen vliegen. Volgens de piloot heeft hij de Himalaya de laatste 2 maanden niet zo helder gezien en wil ons graag laten meegenieten van die fraaie uitzicht. Geweldig dat dit zo kan.
Na 20 minuten draait het toestel naar het zuiden weg en kijk ik nog een laatste keer naar de Himalaya voordat het uit mijn gezichtsveld verdwijnt. Het is even slikken.
Achteraf blijkt dat deze extra bocht niets te maken had met het mooie uitzicht, maar dat dit een voorzorgsmaatregel was; de extra bocht was nodig om te kijken of er daadwerkelijk niets aan de hand was met het toestel. Was dat wel het geval geweest dat had het direct kunnen terugkeren!
De vlucht naar Singapore verloopt soepel en voordat ik er erg in had begon de daling naar Singapore al. Het was inmiddels al donker geworden en de aanvliegroute naar het vliegveld was wederom een belevenis. Onder ons zien we de duizenden lichtjes van de wolkenkrabbers van het centrum van Singapore. We vliegen weer over de baai naar het vliegveld en ik zie de enorme supertankers weer liggen. Als we aankomen op het vliegveld en we uitstappen merk ik dat we weer in een "andere" wereld zijn. De wereld van luxe, neonlampen, schreeuwende reclame en vooral decadentie. Ik loop langs de tax free winkels van Armani, Dior en alle andere luxe aanverwanten. Een aantal van m'n reisgenoten genieten weer van de luxe en gaan gelijk shoppen of vliegen een Mcdonnalds binnen. Ik kan het absoluut niet verdragen en zoek een stil hoekje op om even te zitten. Ik kijk verwonderd om me heen en vraag me af waar ik in ben beland. Ik probeer m’n zinnen te verzetten en Nepal los te laten. Ik pak m’n mobiel, doe hem aan en krijg gelijk een smsje binnen van Vincent. Hij heeft op internet gezien dat ik inmiddels in Singapore ben en heeft direct een berichtje gestuurd; De inhoud van het berichtje ontroerd me heel erg. Ik stuur een aantal berichtjes terug en besluit dan om weg te gaan uit deze drukte. Ik kan het echt niet verdragen en besluit om naar de pier te gaan waar ons toestel over 3 uur zal vertrekken. Het is een lange wandeling naar de vertrekpier toe en het wordt gelukkig steeds rustiger en stiller en als ik bij de pier aankom is het nog een en al rust. Ik zoek een lekker zitje op en doe m'n schoenen uit. Het is even over tienen en om 5 voor 12 zal ons toestel vertrekken. Het is een Boeing 777 en dat betekent veel comfort en luxe. Even later zijn ook Hayo en Julia op de pier. Ook zij zijn de drukte zat.

352.1

351

Dan de lange terugvlucht naar Nederland. Het is een bonkige vlucht en het lukt me niet om te slapen. Ik luister wat muziek en ben vooral met m'n gedachten bij de aankomst. Over een paar uur ben ik weer terug in Nederland. Ik weet dat Sanne en Vincent op me staan te wachten. Ik kan niet wachten tot dat moment. Ik zal zo blij zijn als ik ze weer kan aanraken en voelen. Ik kijk voortdurend op m'n beeldscherm waar we zijn. India, Iran ,Rusland, Tsjechië, Oostenrijk, Duitsland..................Nederland. Even voor zessen in de morgen vliegen we Nederland binnen en is de daling ingezet. De lichtjes van Amsterdam komen steeds dichter bij en om kwart over zes sta ik weer op Nederlandse bodem. Ik wordt er bij de douane nog even uitgepikt maar mag snel verder en dan loop ik Sanne en Vincent in de armen. Gelukkig weer thuis....................................................................
Dan begint het verwerken van alles wat ik heb meegemaakt. In de eerste dagen lijkt het alsof ik zo naadloos het ritme kan oppakken en zonder problemen weer aan het werk ga. Dan na een week begint het. Heimwee. Er is daar iets met me gebeurd.