Reisverslag Nepal 2011
It sil heve. Na 2 pogingen (van Janneke)om in Nepal te komen gaat het nu lukken.
Tassen ingepakt, huis netjes gemaakt en op naar Groningen. Daar staat Thea ût Ljouert ons op te wachten. Ze neemt de auto tijdens onze vakantie mee en zwaait ons uit.
En ja hoor, we zitten in de verkeerde trein! Schiphol perron 2b op alle dagen, maar op de vrijdag 2b. Gelukkig hadden we genoeg tijd, dus Sake de zware tassen weer verplaatsen (het lot van de man).
23.15 stegen we op. We konden dus eigenlijk meteen gaan slapen, er was ook niks te beleven in het vliegtuig. Helaas was het erg koud, dus hebben we ons in dekens gewikkeld en even een oogje dicht gedaan. Om 06.30 plaatselijke tijd waren we in Bahrein. Hier moest getankt worden. Om goed 09.00 vertrokken we weer, het bleef erg koud in het vliegtuig ondanks het verzoek om een wat hogere temperatuur. Nog 4 uurtjes vliegen. Voor de landing, midden in de stad nog een blik kunnen werpen op de Himalaya, grotendeels in de wolken, maar toch indrukwekkend.
Sneller dan we dachten. 10 uren ipv 12 (misschien hebben we een stukje overgeslagen?) stonden we op Nepalese grond.16u plaatselijke tijd. (tijdsverschil 4u 45 min.)
Zaterdag 29-10-2011
Het was heerlijk warm. Wel hebben we 1 uur in de rij gestaan om een visum te krijgen. Een rij met allerlei nationaliteiten. Dit deed me denken aan Bali.
Buiten stonden allemaal mannen met bordjes met namen erop .Helaas geen Sake&Janneke. Dan maar een taxi naar Shree Tibet Hotel. De taxidriver wist de weg niet, bleek en Sake wist na een paar daadkrachtige interventies de goede weg. Na een dolle rit bleek het hotel vol te zitten en gingen we naar een depedance: Festhool Hotel. Ook goed.
Met een dollemans rit bedoel ik: links rijden, geen stoplichten, grote gaten in de weg die handig omzeilt worden, getoeter en alles rijdt ogenschijnlijk doorelkaar. Wat in Haren heel bijzonder was - share the space- is hier heel normaal. Fietsers , mensen die lopen, scooters, brommers, motors, riksja’s, tuktuks. En dat door heel nauwe straten.
Geen paniek, het is slechts chaos (Loesje)
" De eerste dagen in Kathmandu"
Welkom to Kathmundu.
Na ons opgefrist te hebben zijn we meteen gaan eten in “New Oreleans”Een leuke tent, half binnen en half buiten. Sake weet de weg, want dit is zijn derde keer
Lopen is trouwens ook levensgevaarlijk. Hetzelfde verhaal dan in de auto. Chaos. Ik wist niet meer wat links en rechts was en waar ik moest lopen. Hellup!! De truc blijkt; gewoon blijven lopen en ze gaan wel om je heen. Het toeteren betekent; ik zie je wel ipv alle kanten op te springen. Ná een echte Italiaanse spaghetti, zijn we tegen tienen gaan slapen, onder het genot van een snurkende Sake.
Zondag 30-10-2011
Maandag 31-10-2011
Vanochtend pas om 09.15 opgestaan. We wilden wat vroeger, maar ach ja het is tenslotte ook vakantie. We hebben geregeld dat we onze bagage in het hotel kunnen opslaan en nemen het hoognodige mee voor de trekking.Voor we weer op pad gaan heb ik afgesproken met Heidi een collega van me. Heide is op wereldreis en is ook in Kathmandu. We spreken af midden in Thamel en het is toch wel bijzonder om aan de andere kant van de wereld een collega tegen te komen. We praten gezellig wat bij over haar ervaringen in de afgelopen maanden. Ze blijft hier nog een paar dagen en gaat dan door naar India.
We pakken een taxi naar Pashupatinath ,één van de heiligste dorpen van Nepal.We zijn met de taxi gegaan en het was net een groot botsauto circuit, de eierstokken vlogen me bijna in de keel. Hobbels en kuilen en wederom chaos. We kwamen door allerlei onverharde binnen weggetjes waar zich een heel ander leven afspeelt. Sake stootte voordurend zijn hoofd in de Suzuki alto.
Pashupastinath is een bedevaartsoord aan de oever van de Bagmatirivier .Het is een complex van allerlei tempels, maar als niet hindoe mag je er niet in. We konden de gouden torens vanaf een tegenoverliggende trap zien. Onderaan de trappen zaten saddhu. Dit zijn mannen die zich ingesmeerd hebben met as en strepen, ze leven als asceten. Omdat ze beroeps zijn er er enkel ter vermaak van de toeristen deed het me niet zoveel en staan ze ook niet op de foto.
Aan de oever van de Bagmati rivier die uitmondt in de Ganges (heilige rivier) waren lijkverbranding rituelen te zien. Dit is de meest indrukwekkende crematieritueel die ik ooit heb gezien. Hier wordt je echt stil van. Dit is zo bijzonder. Mensen lagen op opgebaard in doeken en werden op een soort brandstapel gelegd. Vakkundig werden er houten balken overheen gelegd en stro en zo vindt er de verbranding plaats. Hiervoor is er een reinigingsritueel met water uit de rivier. Links worden de ordinary People verbrand en rechts de VIPs. Het verschil van aankleding was duidelijk te zien. Als de verbranding plaatsvindt worden de geschenken in de rivier gegooid en er vervolgen weer uitgevist door jongetjes, die daar op uit waren. Tegelijkertijd werd er een jongetje van een jaar of 6 bijna kaal geschoren en gedoopt met rivierwater. Dit alles op een 100 vierkante meter. Het is enerzijds heel genant om er naar te kijken, maar ook weer heel natuurlijk, omdat het zo openbaar is. Foto’s nemen deed ik toch wel met enige discretie…..maar toch ook met een dubbel gevoel. Zittend aan de oever sprak een Nepalese jongeman me aan en er ontstond een leuk gesprek over reïncarnatie. Wonderwel geloofde hij nergens in. Hij had een dagje vrij en kwam hier even for the peace of mind. Bijzonder!
Hierna weer een dol ritje naar Budhanath. Deze stad wordt beschouwd als een boeddhistisch heiligdom. De inwoners zijn vooral gevluchte Tibetanen.
Op een plein staat een hele grote witte stoepa met een omtrek van 100 meter en heeft de vorm van een mandela. Die komt binnen!
Wat een indrukwekkende stoepa. Tjonge… eerst maar even een kop koffie op een dakterras om al dit moois te aanschouwen.
We zijn erom heen gelopen en rondom zijn gebedsmolens.
Aan de randen van het plein stikt het van winkeltjes en is het erg toeristisch. Wie wil dit nou niet zien. Uiteindelijk zijn we er een paar keer omheen gelopen. De sacred feelings ontbraken door alles eromheen denk ik.
We zij door een straatje gelopen richting het klooster van Shechen. Een prachtig en groot klooster. We hoorden al de gebeden van de monniken en stilletjes zijn we naar binnen gegaan en zijn aan de zijkant gaan zitten luisteren en genieetn van de monotone geluiden.
We zagen een bordje richting een cafeetje en kwamen in een prachtige binnentuin van het klooster waar we genoten van jasminethee en wortelcake.
In de namiddag kwamen we er weer en was het erg druk met ook vooral de plaatselijke bevolking. Al met al kon ik me er moeilijk van losmaken toe we toch weer weg moesten. Er was een goede sfeer en gezellig.
Weer terug in de taxi en ons voorbereidt op de bustocht en trekking in Pokhara.
Naar Pokahara de Poon Hill Trekking
Al vroeg uit de veren om de bus te pakken richting Pokahara. De stad ontwaakt en op straat zien we kleine kinderen onder kartonnen dozen wegkruipen en de slaap uit hun ogen wrijven. Ik kan er niet aan wennen, al die kleine kinderen van ik denk niet ouder dan 5 - 6 jaar die op straat leven en helemaal alleen zijn .........
De Green-line bus brengt ons via allerlei passen en haarspeldbochten uit de vallei waar Kathmandu in ligt. Het zijn uitermate slechte wegen en er ligt sporadisch wat asfalt. Je went er al snel aan; waar ik niet aan kan wennen zijn de diepe afgronden waar je langs rijdt. Vanuit het raam heb je soms een moment dat je een diepe kloof in kijkt en onder in die kloof allerlei autowrakken ziet liggen........Pffffffffff
Pokahara is en mooie stad aan Pewa Lake, het heeft een heerlijk subtropisch klimaat en het heeft een uitermate relaxte sfeer. Vroeger was dit de Hippie hoofdstad van Azië. Ik kom er inmiddels voor de derde keer en voel me er snel weer op mn gemak. We hebben een hotel aan de rand van het centrum. We hebben eerst een afspraak met onze gids en drager die we al in Kathmandu hadden geregeld. We maken afspraken over het vertrek en de manier hoe we de trekking willen doen. Vooral relaxed en geen gehaast. We vertrekken pas de volgende morgen en hebben dus nog ruim de tijd om even de stad in te lopen, even een mooi terras aan het meer pikken en we lopen ook een internet cafe in om even weer wat berichten te delen en onze mail te checken. We nemen tijdens deze trekking even geen laptop o.i.d. mee. We huren bij een outdoor winkel twee dikke slaapzakken.
Al vroeg in de ochtend worden we door de gids in een taxi opgehaald. Een standaard taxi in Nepal is een Suzuki Alto........besef je dan dat je daar met z'n 4-en in moet plus alle bagage die je mee neemt en mijn postuur dan weet je dat het geen comfortabele rit gaat worden.De taxi chauffeur heeft echter een bagagedrager op zijn klein dakje gezet. Alle bagage wordt op dak gezet en vastgesnoerd met touw. Als ik het tafereel bekijk dan vraag ik me af of de Alto niet door zijn veren gaat zakken. Het wordt een uitermate hobbelige rit naar de startplek in de bergen. Het wegdek is zoals gebruikelijk uitermate slecht, grote gaten en kuilen en vooral een dirt road en geen asfalt. We moeten soms door de berm heem omdat de kuilen zo diep zijn en we bang zijn dat als de Alto er in terecht zou komen we deze er met geen mogelijkheid weer uit krijgen. Na ruim een twee uur rijden komen we aan bij het startpunt. Het is er een drukte van belang van allemaal hikers die dezelfde plannen hebben als ons. We ontmoeten daar ook onze drager. Een leuke kerel met een aanstekelijke lach op z'n gezicht. Hij zal de komende dagen onze bagage gaan dragen Hij heeft er een uitermate simpel systeem voor. Hij heeft een touw die hij om de rugzak bindt. Als we gaan lopen dan pakt hij het touw en draagt dan het gehele gewicht van terugzak met zijn hoofd; onvoorstelbaar met wat voor gemak dit gaat. Het is ook gebruikelijk dat de drager niet bij ons blijft, maar vooruit loopt naar de eerste teahouse. We lopen samen met de gids de route.
Als we starten is het gelijk van " dik hout zaagt men planken" we moeten stijl klimmen via trappen en steile hellingen. Er komt geen eind aan....... Was een zware tegenvaller voor ons, want we hadden weliswaar wat getraind maar hadden niet gerekend op de steile hellingen en trappen waar we mee geconfronteerd werden. Tijdens de Annapourna trek die ik in 2008 had gelopen begonnen we op 800 m en eindigden we op 5500 m hoogte en ondanks het enorme hoogte verschil was de weg naar de top geleidelijk en niet al te steil. Daar hadden we dus nu ook op gerekend, maar dat bleek een enorme miscalculatie. Klimmen en nog eens klimmen............
Tre illustratie hieronder de hoogte grafieken ter vergelijking tussen de Annapurna trail en de Poon Hill trail;
We hadden alle twee al snel in de smiezen dat het aardig zwaar zou gaan worden. Een naastliggend probleem was ook nog eens dat het geen best weer was. Laaghangende bewolking die het zicht op de Himalaya volledig ontnam. Hopen dat het beter wordt.
Om een lang verhaal kort te maken; het weer werd niet beter en het bleef een uitermate steile reis naar boven. Het koste ons veel energie en tijd om naar boven te komen. Elke dag klommen we in de laaghangende bewolking en zagen we weinig tot niets van de prachtig Himalaya rondom ons. Het voortdurende klimmen eiste zijn tol wat betreft onze knieën en rug. We hebben op dag twee even op het punt gestaan om om te draaien, maar dat idee lieten we snel varen. We hopen dat het beter weer wordt en als we eenmaal boven zijn gaat het berg afwaarts en wordt het gemakkelijker........Positief blijven
Op dag 4 kwamen we op het hoogste punt aan en eigenlijk hadden we dat de gehele Himalaya moeten zien zoals op onderstaande foto;
Dit hadden we moeten zien....
Dit zagen we.........
Impressie van de gehele trekking naar Poon Hill
De laatste dagen in Pokhara waren weer bijzonder om het zo maar te zeggen; Na mij verjaardag hadden we zoals al eerder beschreven alle twee een lichamelijke inzinking .Janneke van alle inspanningen en ik van het eten van een verkeerd stuk vlees. We hebben de resterende dagen dan ook niet veel gedaan dan alleen lekker relaxen aan het meer. Vrijdag hebben de vlucht geboekt voor zondag. We hadden niet zo'n zin om weer met de bus te gaan (8 uur rijden).Het vliegtuig is weliswaar iets duurder maar de vlucht duurt dan ook maar een half uurtje. Zaterdag zijn we naar de dam side in Pokhara gelopen. Daar is een massage clinic van en door blinden en het leek ons goed om ons daar eens te laten behandelen.
Bij de "seeinghands clinic" een afspraak gemaakt voor een uur later. In de tussentijd hebben we nog wat rondgelopen bij het meer. Wat bij ons de zondag is, is in Nepal de zaterdag. Iedereen is dan vrij en gaat op pad. Ook de scholen zijn dan vrij. het was dan ook flink druk in het park. Iedereen zit dan in het park en maakt muziek, zit te lezen of is de was aan het doen in de rivier. De was wordt dan in de bomen gehangen om te drogen. In de clinic aangekomen hebben we ons uitgebreid laten masseren en werden de pijntjes van de afgelopen weken heerlijk weggemasseerd. Het is bijzonder om je te laten masseren door blinden.Zij zijn natuurlijk helemaal ingesteld op gevoel en in dit geval was dat dan ook goed te merken.Het beviel Janneke zo goed dat ze er nog een half uurtje aan vastknoopte.
In de nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker en had het idee dat ik droomde, maar dat bleek niet het geval want ook Janneke was wakker. We werden alletwee wakker van een hevig geschud!! Ons bed werd heen en weer geschud!!! Ik besefte me dat het niet alleen ons bed was maar ik voelde ook dat het gebouw trilde en heen en weer werd geschud; een aardbeving!!! Als je je dan bedenkt dat je op 4 hoog zit in een gebouw waarvan ik niet denk dat het conform allerlei veiligheidsvoorschriften is gebouwd. Echt een hele nare ervaring. Ik ben direct het balkon op gegaan om te kijken of er verder in de stad iets te merken viel van dit alles, maar het was verder stil en rustig. Ik had verwacht dat iedereen wel in rep en roer zou zijn maar niets van dat ..........ik snapte er niets van. Het bleef stil en rustig. Direct daarna begon het hard te regenen. We zijn niet echt weer lekker gaan slapen kan ik je zeggen.( De volgende morgen vroeg ik de eigenaar of hij er ook iets van had gemerkt, maar hij keek me aan alsof ik van de ratten besnuffeld was; toch een droom?) Toen we tegen zevenen de gordijnen openden bleek dat het vochtig en mistig was en er weinig tot geen zicht was. dat beloofde niet veel goeds voor de a.s. vlucht. Desondanks toch vol goede moed naar het vliegveld maar daar bleek al heel snel dat alle vluchten voor die dag werden geannuleerd.............De verwachting voor de komende dagen was ook van dien aard dat het geen zin had om het af te wachten. Ik had op voorhand al met de eigenaar van het hotel geregeld dat hij ons dan met de auto naar Kathmandu zou brengen. Op zich geen zin om met de auto te gaan maar veel keus hadden we niet. Op terugweg naar het hotel nog snel even bij het reisbureau langs om ons geld van de tickets terug te claimen. Geen probleem kom over een uurtje maar terug. Dat gaf ons de tijd om even rustig te ontbijten. Ik kreeg inderdaad gewoon mijn geld terug; contant en of ik het in dollars of roepies terug wilde!! geen enkel probleem, bij de buurman die een wisselkantoor werd het geld gehaald en met een vriendelijke glimlach en handdruk werd me een goede reis toegewenst. In Nederland moet je denk ik 50 annuleringsverzekeringen hebben voordat je überhaupt een kans maakt dat ze naar je luisteren. Dat is het mooie aan Azie; niet teveel regels en geneuzel. Ik zal er straks weer aan moeten wennen.
Daarna terug naar het hotel en de zoon van de eigenaar stond al in de startblokken om ons naar Kathmandu te rijden. We merkten al heel snel dat hij zich had voorgenomen om het snelheidsrecord over slechte wegen te verbeteren, want hij ragde als een bezetene over de weg. Onder het genot van een Nepalees muziekje joeg hij de suzukibus als een raket over de kuilen en de hobbels. Ik zat achterin te voorkomens dat mn hoofd geen deuken in het dak maakten. Het was alle hens aan dek en van dik hout zaagt men planken. Tjezus wat een coureur. We verzochten hem vriendelijk om het toch maar wat rustig aan te doen, maar dat wuifde hij met een glimlach weg; “Will be okay” Onderweg een aantal keren een noodstop moeten maken omdat ie een koe of een hond moest ontwijken “its okay” zei die dan steevast met een grijns…………….. Binnen vier en half uur stonden wij voor de ingang van ons hotel (ter vergelijking 8 uur met de bus)
Hij nam zn geld in ontvangst en sprong weer in de auto. Hij wilde direct terug naar Pokhara. Het zou met verbazen als ie levend aankomt over die donkere weg. We waren helemaal beduusd van de rit en helemaal shakerig van alle die bulten en gaten. Maar goed we waren nog heel. We hebben alle spullen die we achtergelaten hadden in het andere hotel weer opgehaald en zo hadden we alle spullen weer compleet. Opgefrist en weer lekker gegeten in onze vaste tent “New Orleans”. Dat we vroeg op bed lagen zal jullie niet verbazen, we hebben een lange nacht gemaakt ondanks het lawaai van Thamel waar we midden in zitten!!
Maandag,dinsdag en woensdag zaten we midden in Thamel en daar hadden we ook bewust voor gekozen omdat we van daaruit nog een aantal dingen willen organiseren. Zo hebben we maandag de gebaande paden verlaten en zijn we de wijken waar normaliter niet of geen toeristen komen ingetrokken. Heerlijk om daar zo rond te lopen en contact te hebben met de nepalezen van allerlei origine. Ik heb nu ook weer heel veel nieuwe dingen gezien die ik op mn eerdere reizen nog niet had gezien. Dinsdag hebben we de Swayambuthnath (apentempel) bezocht. Van mijn laatste reis met Harry wist ik dat er nog een andere ingang moet zijn met 3 enorme Boeddha’s die eigenlijk helemaal niet voorkomen in de boekjes. Indrukwekkend en nog mooier als de hoofdtempel op de berg zelf.
Nu is het woensdag en hebben we de drukte en gekte van Thamel verlaten en zijn we nu in het Shenchenklooster achter de Boeddhanath. We zitten hier in het klooster samen met de monniken. Rust en stilte. Geen getoeter en harde muziek of andersoortige lawaai, maar de serene rust van het klooster. Van hieruit gaan we donderdag en vrijdag nog naar Bhaktapur en Patan, de twee oorspronkelijke koningssteden waar het huidige Kathmnandu uit is ontstaan.
Het is in alle facetten een bijzondere reis geworden. Van alle plannen die we hadden is maar weinig terecht gekomen, maar dat was ook de bedoeling denk ik en we hebben het ook laten gebeuren. In Azie moet je het leven op zn beloop laten en zien wat de dag brengt. We hebben er tot nu toe intens van genoten en zullen dat blijven doen de komende dagen.
Dinsdag 15 nov. Zijn we naar de Swayambunath geweest, in de volksmond de Apentempel. Deze ligt op een bergl in de stad. Sake was hier al eerder weest, maar had nog niet alles gezien. Na de ingang stonden 3 immens grote Boeddhabeelden, goudgekleurd, met alle 3 verschillende afbeeldingen en betekenis. De plateaus waar de beelden opstonden waren zeer gekleurd. Rondom vonden er allerlei rituelen plaats. Een mengeling van boeddhisme en hindoeïsme. Het vreemde is dat deze beelden nérgens in worden beschreven.
Halverwege de berg was een wensvijver, waarin je eengeld muntje in een schaal kon gooien, mis natuurlijk. De intentie is wereldvrede ;altijd goed. Ineens kwamen er wel honderd apen uit de bosjes tevoorschijn om naar een plek te rennen waar ze gevoederd worden.(hoezo; apentempel!). Ze zijn hondsbrutaal en springen je zo op de nek als je eten bij je hebt of ze in de ogen kijkt.
Op de top van de berg staat de stoepa, de oudste van de vallei van Kathmandu. Mooi, met allemaal kleine stoepa’s en pagoden eromheen en offer rituelen. Op een dakterras hadden we een mooi uitzicht kunnen hebben, maar het weer was niet zo helder. Langs de andere kant naar beneden gelopen via de beruchte 400 trap treden, makkie! Rondom de hele berg was een muurtje met gebedsmolens, al met al wel 2km lang. Bijzonder. Terug gelopen door allerlei straatjes met piepkleine winkeltjes en bedrijven met handnijverheid. Het is verder onbeschrijfelijk wat je ziet onderweg, hoe de mensen leven, de vuilnis op straat, de rommel, de chaos, onverharde wegen, paden ,steegjes, veel mensen, veel verkeer.
Woensdag 16 nov. Is onze laatste dag in de wijk Thamel. We wilden nog wat souvenirtjes kopen, maar het werd ons al gauw te druk. Ik heb nog gauw een mooie nepalese broek gescoord! We hebben een taxi genomen naar ons volgende bestemming. Dit is een guesthouse bij een tempelcomplex en klooster Shenchen, in Budhanat, nabij de Stoepa. Het is een rustige plek met een mooie binnentuin, tussen de monniken. Weg uit de hectiek!
Ondertussen ligt Sebastiaan onder het mes van een KNO arts in Delfzijl (all places)! Delfzijl vanwege een moderne behandeling!! Helaas kan ik mijn moederlijke zorgbehoefte niet op hem loslaten (gelukkig maar, denkt Sebastiaan). Omdat hij alleen was moet hij een nacht in het ziekenhuis blijven, vanwege mogelijke nabloedingen. Verder heeft hij het huis in Holwierde tot zijn beschikking en is alles goed verlopen.
Donderdag 17 nov. had Sake wederom darmproblemen en voelde zich niet fit. Na een paar paracetamol ging het weer. We hebben onze plannen omgegooid en zijn eerst naar Patan gegaan ipv Bhaktapur. Dit is kleiner en sneller weer terug. In Patan ligt ook een groot plein met allerlei tempels en pagodes en een mooi museum, met wel hele bijzondere collectie boeddha beelden. We vielen met de neus in een ceremonie. Allemaal mannen met kleurrijke kleding en bijzondere hoofddeksels en groepen vrouwen elk met verschillende kleuren kleding. Met de muziek voorop gingen ze door de stad. Het blijkt de jaarlijks boeddhistische processie dag. Dat was een treffer. Vanaf een hoog dakterras kun je het hele complex overzien met op de achtergrond de toppen van de Himalaya, maar helaas was het weer bewolkte grijze dag. Jammer, want er ontbreekt wel iets wat heel typerend is voor Nepal.
Volgens de Trotter was er ergens nog een tempel met 9000 boeddha afbeeldingen in stenen gegrafeerd. Sake voelde zich niet zo fit en ik ging alleen op pad. We hadden bij een bankje afgesproken. Na een paar keer vragen kwam ik er wel. Het duurde Sake te lang en was bang dat ik zou verdwalen en hij stond me op te wachten bij de weg (typisch Sake) die ik in was geslagen, maar ik kwam via een andere weg weer terug (typisch Janneke), zodat we mekaar ook nog misliepen. Maar….we hebben elkaar weer teruggevonden.
Teruggekomen bij ons hotel in Boedanath vond ook daar een processie plaats bij de stoepa door monniken met hele apartegele hoofdeksels op. De Stoepa was versierd met bloemen en lichtjes. We zijn s’avonds nog even wezen kijken, maar het viel een beetje tegen.
Vrijdag 18 nov.is onze laatste dag hier. Na het onbijt tussen o.a monniken zijn we vandaag naar Bhaktapur geweest. Sake voelde zich een stuk beter na de nodige pilletjes te hebben geslikt. We troffen een taxichauffeur die tot onze verbazing rustig reed, wat een verademing. Zo kan het dus ook en je bent er net zo snel. Hij wilde wel op ons wachten en hebben een goede prijs afgesproken. Dit is toch in Nederland ondenkbaar. Ook hebben we hem meteen gereserveerd voor morgen, om ons naar het vliegveld te brengen.
In Bhaktapur heb je een aantal grote pleinen met allerlei pagodes en tempels. De een nog mooier dan de ander. We hebben daar een paar uur rondgelopen en alle highlights gezien. Het is wat ons betreft wel genoeg geweest. Terug naar ons Guesthouse. Ze hebben hier heerlijk en eerlijk eten en vegetarisch. We hebben nog wat rondgelopen bij de Stoepa, waar toch een bijzonder sfeer heerst. In plaats van een rondje om de kerk ga je hier een rondje om de Stoepa. Veel vrouwen, monniken en pelgrims die dit biddend me t een Tibetaans bidkralensnoer. We zijn nog op zoek geweest naar een gebedsmolen en al wat onderhandeld. Morgen gaat het gebeuren.
Dit is mijn oudejaarsdag en morgen ga ik mijn nieuwe 56ste jaar in. Een groot gedeelte van mijn verjaardag vier ik op grote hoogte boven: India, Pakistan, Iran Saoedi Arabië en Midden-Oosten. Als ik de klok om 24u bijstel ben ik bijna 5 uren langer jarig!
Zaterdag 19 nov. Werd ik gewekt met een “er is er één jarig….hoera!!” Allerlei klokken gingen luiden (vd tempel weliswaar….)
Na een koude douche, want warm water is er alleen van zonne-energie en die is er de laatste dagen niet, dus goed wakker. Na het onbijt nog even bij de stoepa geweest. Op de stoepa hebben elkaar het speciale cadeau gegeven (weten jullie nog?), die ons verbindt met de liefde; een ring met een spinning “ Oh mani padme ho” Hierop wat gedronken op een dakterras en de gebedsmolen gekocht die we graag wilde hebben. De koffers in gepakt en nog een paar uur wachten voor de taxi komt.